หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4080

นี่มันบ้าอะไรกัน?ฉันกำลังสู้กับจ้าวมารแห่งอาณาจักรแดนสรวงอยู่งั้นเหรอ?

ลืมเรื่องการโค่นเสี้ยววิญญาณของเขาไปได้เลย แม้จะมีปราณสัมผัสเหลืออยู่เพียงเล็กน้อยก็ตาม มันก็ยังเกินกว่าที่เขาซึ่งเป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานจะรับมือได้

ในที่สุดเว่ยเทียนหยาก็เข้าใจว่าทำไมเฉินผิงที่เป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากระดับห้าถึงได้พิเศษนัก

ขนาดผู้อาวุโสถูและฮั่วตงที่เป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานทั้งคู่ยังไม่อาจรอดจากเงื้อมมือของเฉินผิง

ที่แท้ก็มีจ้าวมารอยู่ในทะเลจิตสำนึกของเขา แล้วเขาจะยังต้องกลัวอะไรอีก?

อย่างไรก็ตาม เว่ยเทียนหยาไม่รู้ว่าเฉินผิงไม่ได้มีแต่จ้าวมารสีชาดเท่านั้น

นอกเหนือจากความสามารถทางสายเลือดแล้ว เฉินผิงยังมีอาวุธ ของวิเศษและวิชาอีกมากมายที่เขาสามารถใช้ได้ ดังเช่นแก่นวิญญาณเพลิงปีศาจ ระฆังมังกร ธนูศักดิ์สิทธิ์ และอสูรกลืนสวรรค์ที่เอาแต่กินอย่างเดียวและแทบไม่ได้ทำอะไรเลย

หากอสูรกลืนสวรรค์ตื่นขึ้นมามันคงก่อให้เกิดหายนะเป็นบริเวณกว้างแน่นอน

ในขณะเดียวกัน ยังมีหมู่ดาวในจุติภูมิในตัวเฉินผิงอีก จุติดารานับไม่ถ้วนกำลังรอให้เฉินผิงปลุกพวกมัน

นั่นคือสิ่งที่เฉินผิงพึ่งพา ไพ่ตายของเฉินผิงไม่ได้มีแค่เสี้ยววิญญาณของจ้าวมารสีชาด

เว่ยเทียนหยาไม่รู้เรื่องนั้น สิ่งที่เขารู้คือเสี้ยววิญญาณของจ้าวมารสีชาด ซึ่งเป็นจ้าวมารแห่งอาณาจักรแดนสรวง ทำเอาเขาหวาดกลัวจนสติแตก

“ฉันผิดไปแล้ว ท่านจ้าวมาร ฉันไม่รู้ว่านั่นคือวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของท่านและพูดจาสามหาวจนทำให้ท่านขุ่นเคือง” เว่ยเทียนหยาร้องขอความเมตตา

เว่ยเทียนหยาผู้เก่งกาจ ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานและเจ้าสำนักกุ๋ยเหลี่ยนผู้เป็นที่นับถือจากคนทั้งสำนักกำลังคร่ำครวญ

เมื่อเห็นท่าทางขี้ขลาดของเว่ยเทียนหยา จ้าวมารสีชาดก็หมดความสนใจทันที

ตอนที่เฉินผิงได้พบและได้รู้ตัวตนของเขา เฉินผิงไม่ได้หลั่งน้ำตา

ไม่อยากเชื่อเลยว่าคนปอดแหกอย่างเขาจะเป็นเจ้าสำนัก!

“เจ้าคนขี้ขลาด เจ้าทำให้เหล่ามารต้องอับอายขายหน้า! ไปให้พ้น!”

จ้าวมารสีชาดหมดความสนใจในตัวเว่ยเทียนหยา เพียงแค่โบกมือเบาๆ ร่างเงาของเว่ยเทียนหยาก็หายไปในทันที

ในขณะเดียวกัน เว่ยเทียนหยาก็ลืมตาขึ้น หน้าผากของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อขณะอยู่ในห้องโถงหลักของสำนักกุ๋ยเหลี่ยน

มันควรจะเป็นของฉัน! ฉันลงแรงไปตั้งมากกว่าจะได้ตราประทับเสินหั่วมาแต่ตอนนี้มันกลับตกอยู่ในกำมือของเฉินผิง

จ้าวมารสีชาดกลับสู่ทะเลจิตสำนึกของเฉินผิงอีกครั้ง

“เฉินผิง คุณสุดยอดมาก!”

จูหลิงมองเฉินผิงด้วยสายตาที่เปี่ยมด้วยความชื่นชม

ผู้อาวุโสอวี๋ เว่ยชิง และคนอื่นๆ มารวมกันรอบตัวเฉินผิงและยินดีกับเขา

“ฮั่วจางเหล่า ลูกชายของคุณตายแล้ว และเห็นได้ชัดว่าคุณสมคบคิดกับสำนักกุ๋ยเหลี่ยน แต่คุณกลับกล่าวหาผู้อาวุโสอวี๋และคนอื่นๆ อย่างไม่เป็นธรรม ตอนนี้ฉันจะขอริบอำนาจของฉันคืน และขอเพิกถอนตำแหน่งเจ้าสำนักรักษาการของคุณ!” อดีตเจ้าสำนักจ้องมองเจ้าสำนักฮั่วอย่างเย็นชาแล้วพูด

“คุณปลดฉันจากตำแหน่ง? ปลดด้วยเหตุผลอะไร? คุณไม่ใช่เจ้าสำนักอีกแล้ว และฉันก็ไม่ได้เป็นแค่เจ้าสำนักรักษาการ ตอนนี้ฉันคือเจ้าสำนักที่แท้จริงของสำนักจื่อเหยียนที่ได้รับการยอมรับจากตราประทับเสินหั่ว” เจ้าสำนักฮั่วพูดเสียงเย็นชา

“ตราประทับเสินหั่วยอมรับคุณงั้นเหรอ?” อดีตเจ้าสำนักหัวเราะเบาๆ “ตราประทับเสินหั่วไม่ได้อยู่ในความครอบครองของคุณแล้ว คุณจะเป็นเจ้าสำนักได้ยังไง?”

“ตราประทับเสินหั่วก็ไม่ได้อยู่ในความครอบครองของคุณเช่นกัน ดังนั้นคุณเองก็ไม่ใช่เจ้าสำนัก คุณปลดฉันด้วยเหตุผลอะไร? ฉันคือเจ้าสำนักคนล่าสุดของสำนักจื่อเหยียนอย่างถูกต้องตามธรรมเนียม ดังนั้นก่อนที่จะมีการเลือกเจ้าสำนักคนใหม่ ฉันก็สามารถอยู่ในตำแหน่งเจ้าสำนักต่อไปได้ แม้จะไม่มีตราประทับเสินหั่วก็ตาม”

เจ้าสำนักฮั่วกล่าวแย้งโดยใช้ช่องโหว่ในกฎของสำนักจื่อเหยียน