หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4082

ใบหน้าของเจ้าสำนักฮั่วซีดขาวราวกับกระดาษขณะที่เขาจ้องมองเฉินผิงอย่างหมดหนทาง พลังของตราประทับเสินหั่วนั้นเกินกว่าที่เจ้าสำนักฮั่วจะรับมือ

โชคดีที่พลังบำเพ็ญเพียรของเขายังไม่หายไป และเขาแค่ถูกเนรเทศออกจากสำนักจื่อเหยียน

“ผู้อาวุโสเถียน คุณจะไปจากสำนักจื่อเหยียนพร้อมกับฉันไหม ฉันรับรองว่าจะดูแลคุณเป็นอย่างดี ตลอดหลายปีที่ผ่านมา คุณขัดแย้งกับผู้อาวุโสอวี๋และคนอื่นๆ เพราะเข้าข้างฉัน พอฉันไม่อยู่แล้วคิดว่าชีวิตของคุณจะยังสงบสุขอยู่อีกหรือ?”

เจ้าสำนักฮั่วคิดจะพาคนของฝ่ายเขาไปจากสำนักจื่อเหยียน

ผู้อาวุโสเถียนและคนอื่นๆ รู้สึกหวาดกลัว พวกเขารู้ว่าเมื่อออกจากสำนักแล้วก็คงต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว แม้แต่การหาทรัพยากรก็ยังเป็นเรื่องยาก อย่างไรก็ตาม หากพวกเขาไม่ทำเช่นนั้นก็คงเดือดร้อนถ้าผู้อาวุโสอวี๋และคนอื่นๆ คิดแก้แค้น

ขณะที่ผู้อาวุโสเถียนและคนอื่นๆ ลังเล อดีตเจ้าสำนักก็พูดว่า “เราจะให้อภัยและลืมเรื่องในอดีต แต่ยังไงฉันก็จะไม่ห้ามหากมีใครต้องการจะไป”

“อย่าฟังไปเขา! ขืนอยู่ในสำนักต่อไป พวกมันต้องหาทางเอาคืนพวกคุณแน่!” เจ้าสำนักฮั่วอุทานเสียงดัง

“จงอยู่ต่อถ้าคุณเชื่อใจฉัน แต่ถ้าจะไปก็จงอย่าลังเล!” อดีตเจ้าสำนักโบกมือส่งสัญญาณให้ผู้อาวุโสอวี๋และคนอื่นๆ เปิดทาง

เมื่อเห็นอย่างนั้น ผู้อาวุโสเถียนและคนอื่นๆ ก็สบตากัน จากนั้นพวกเขาก็คุกเข่าลงกับพื้นทีละคน “พวกเราเชื่อใจคุณ อดีตเจ้าสำนัก และเราพร้อมทำทุกอย่างเพื่อสำนักจื่อเหยียน”

พอเห็นอย่างนั้น เจ้าสำนักฮั่วก็รู้ว่าเขาทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว ไม่มีใครอยากติดตามเขาอีกต่อไป ไม่มีใครยอมร่วมหัวจมท้ายกับเขา เพราะเขาไม่มีอะไรเลยและหมดวาสนาแล้ว

“ก็ได้!” เจ้าสำนักฮั่วกระโดดขึ้นไปในอากาศและออกไปจากสำนักจื่อเหยียน

เขากลัวว่าถ้าเขาอยู่ต่อ อดีตเจ้าสำนักอาจเปลี่ยนใจและจัดการกับเขา แบบนั้นคงไม่ดีแน่

หลังเจ้าสำนักฮั่วจากไป เฉินผิงก็หันไปหาอดีตเจ้าสำนักแล้วพูดว่า “อดีตเจ้าสำนัก ตราประทับเสินหั่วเป็นสมบัติของสำนักจื่อเหยียน ผมจะคืนตราประทับให้คุณหลังผมสำเร็จวิชาผสานอัคคีปรมัตถ์”

ตราประทับเสินหั่วเป็นของสำนักจื่อเหยียน ถ้าเฉินผิงเอามันไป สำนักจื่อเหยียนคงยากที่จะเติบใหญ่ได้ในอนาคต

เฉินผิงมาเพื่อเรียนรู้วิชาผสานอัคคีปรมัตถ์เท่านั้น แม้ว่าตราประทับเสินหั่วจะเป็นสมบัติอันทรงพลังล้ำค่า แต่เฉินผิงรู้ดีว่าเขาไม่ควรฮุบมาเป็นของตัวเอง

เขาใช้ปราณอัคคีของสำนักจื่อเหยียนได้สองอย่างแล้ว และยังได้รู้วิชากายาธรรมะเจินหัวด้วย ที่สำคัญเขายังสืบทอดวิชาบำเพ็ญเพียรทั้งหมดจากหงซานผู้เป็นเจ้าสำนักคนแรกของสำนักจื่อเหยียน

เฉินผิงจ้องมองศิษย์ที่พากันคุกเข่าและได้แต่หัวเราะอย่างจำยอม

ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจเจตนาของอดีตเจ้าสำนัก เขาจึงพูดว่า “เอาล่ะ ในเมื่อพวกคุณทุกคนเลือกผมแล้ว คิดว่าผมคงต้องยอมรับแม้จะไม่เต็มใจ ทุกคนลุกขึ้นเถอะ”

“คุณเฉิน แล้วเราจะจัดการกับหมอนี่ยังไงดี?” เว่ยชิงถามพร้อมชี้ไปที่ผู้อาวุโสกู้ที่ยืนนิ่งด้วยความกลัว

สายตาของเฉินผิงทำให้ผู้อาวุโสกู้กลัวหัวหด จนเขาต้องโค้งคำนับเฉินผิงซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความยำเกรง

“ขังเขาเอาไว้ก่อน เขามีทักษะในการสร้างอาคมพอตัว เราควรจะเก็บเขาเอาไว้ก่อน”

เฉินผิงต้องการสืบหาความลับของสำนักเหลี่ยงอี๋จากผู้อาวุโสกู้ อย่างไรก็ตาม ตอนนี้คงไม่ใช่เวลา เฉินผิงต้องเน้นไปที่การฝึกวิชาผสานอัคคีปรมัตถ์ก่อน

หลังจากให้คำแนะนำบางอย่างกับอดีตเจ้าสำนัก เฉินผิงก็พูดว่า “ผมจะไปที่หุบเขาเสินหั่วเพื่อฝึกวิชาผสานอัคคีปรมัตถ์ ดังนั้นผมจะปล่อยให้คุณจัดการเรื่องของสำนักก็แล้วกัน”

เมื่อเฉินผิงพูดจบ เขาก็กระโจนไปข้างหน้า มุ่งตรงไปที่หุบเขาเสินหั่ว