หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 410

เมื่อเข้ามาในโถงหลัก เฉินผิงก็เห็นว่าอู่ลิ่วอีได้เตรียมงานเลี้ยงอาหารกลางวันที่ยิ่งใหญ่อลังการอย่างน่าเหลือเชื่อเอาไว้แล้ว ทุกคนรอจนกระทั่งเฉินผิงนั่งลงตรงเก้าอี้หัวโต๊ะก่อนจึงจะกล้านั่งลงบ้าง

“คุณเกรงใจเกินไปแล้ว คุณอู่! แค่อาหารมื้อเที่ยงง่ายๆ สักมื้อก็พอ!” เฉินผิงกล่าวพร้อมยิ้มบางๆ พลางมองอาหารที่วางอยู่ตรงหน้าตนเอง

“ในเมื่อคุณอุตส่าห์เห็นแก่หน้าผมแล้วจะให้รับรองด้วยอาหารพื้นๆ ได้ยังไงกัน? ไม่ได้เป็นอันขาดเชียว! มีเพียงการต้อนรับให้ดีที่สุดเท่านั้นจึงจะคู่ควรกับคุณนะครับ คุณเฉิน!” อู่ลิ่วอีเอ่ยพลางรินไวน์ให้เขาแก้วหนึ่ง

จากนั้นเขาก็หันไปทางอู่ตงแล้วพูดต่อไปอีกว่า “ชูแก้วขึ้นแล้วขอโทษคุณเฉินซะ อู่ตง!”

เฉินผิงโบกมือให้พวกเขา “เรื่องนั้นไม่จำเป็นหรอกครับ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลยจริงๆ ผมคงใจแคบน่าดูหากยังให้เขาขอโทษเรื่องหยุมหยิมพรรค์นั้น!”

อู่ลิ่วอีพยักหน้าหงึกหงัก “คุณอาจจะไม่ทราบเรื่องนี้ แต่เจ้าลูกชายของผมมักจะเอาแต่เกียจคร้านและเกกมะเหรกเกเรมาโดยตลอด! เขาไม่มีพรสวรรค์ด้านศิลปะการต่อสู้เอาเสียเลย! เขาเอาแต่หมกมุ่นอยู่กับหินพวกนี้อยู่ได้ทั้งวี่ทั้งวัน! หลังจากนี้ไป ผมจะให้เขาปิดร้านเดิมพันศิลาแล้วอยู่ให้ห่างจากหินพวกนั้นซะ!”

“ผมรู้ตัวเองว่าทำผิดไปแล้วครับ พ่อ ผมจะไม่ทำตัวโอหังอีกต่อไปแล้ว ได้โปรดให้ผมเก็บร้านเอาไว้เถอะ!” อู่ตงขอร้องอย่างกระวนกระวายใจหลังจากได้ยินเช่นนั้น

อู่ลิ่วอีถลึงตามองเขาตาขุ่นขวางพลางตะโกนออกมาว่า “หุบปากไปซะ! หากมิใช่เพราะคุณเฉินเป็นคนใจดีมีเมตตาล่ะก็ แกคงได้ตายไปแล้ว! ลืมเรื่องร้านเดิมพันศิลาของแกไปได้เลย! แกจะต้องอยู่บ้านนับแต่นี้เป็นต้นไป!”

“ผมปิดร้านไม่ได้จริงๆ ครับ พ่อ!”

“ทำไมจะไม่ได้วะ?” อู่ลิ่วอีแผดเสียงใส่

เมื่อนึกถึงเรื่องที่เขาเสนอส่วนแบ่งให้เฉินผิงถึงแปดสิบส่วน อู่ตงจึงเอ่ยขึ้นมาว่า “เพราะคุณเฉินเป็นหุ้นส่วนรายใหญ่และเป็นเถ้าแก่ร้านเดิมพันศิลาของผมน่ะสิ!”

อู่ลิ่วอีรู้สึกตกตะลึงแล้วหันไปมองเฉินผิงด้วยความสับสน

เวรเอ๊ย ฉันไม่คาดคิดเลยว่าอู่ตงจะกลายม้เป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจกับเฉินผิง! โอ้ ดีเลย... อย่างน้อยตอนนี้ตระกูลอู่ก็ใกล้ชิดเฉินผิงเข้าไปอีกก้าวหนึ่งแล้ว!