หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4109

ในขณะนั้น เฉินผิงรู้สึกราวกับว่าเขาได้เปิดประตูสู่ดินแดนใหม่ ทั่วตัวเขาอาบไปด้วยความรู้สึกตื่นเต้น

ปรากฎว่าปรมาจารย์อาคมที่แท้จริงไม่เพียงแต่สามารถสร้างอาคมได้เท่านั้น แต่ยังมีพลังในการควบคุมทุกสิ่งรอบตัวอีกด้วย

ปรมาจารย์อาคมมักถูกมองว่าอ่อนแอเช่นเดียวกับนักกลั่นยา แม้จะเป็นเช่นนั้น ในอาณาจักรนิรันดร์ ทั้งปรมาจารย์อาคมและนักกลั่นยาต่างก็หาได้ยาก

พวกเขาได้รับความเคารพนับถืออย่างสูง แต่เมื่อพูดถึงในด้านพลัง ไม่ว่าจะเป็นปรมาจารย์อาคมหรือนักกลั่นยา ความสามารถของพวกเขาก็ดูด้อยกว่าเมื่อเทียบกับผู้บำเพ็ญเพียรคนอื่น

ในขณะนั้น ดูเหมือนว่าปรมาจารย์อาคมจะไม่ได้อ่อนแออย่างที่กล่าวกัน เพียงแต่หลายคนไม่เข้าใจการใช้อักขระอาคมอย่างถ่องแท้

อักขระศักดิ์สิทธิ์ขั้นต้นและอักขระมารขั้นต้นของเฉินผิงส่องประกายด้วยแสงเจิดจ้า

ความเชื่อมโยงระหว่างอักขระทั้งสองสูงขึ้นเรื่อยๆ มีรัศมีประหลาดแผ่ออกมาจากคิ้วของเฉินผิงอย่างต่อเนื่อง

หลังจากนั้น อักขระต่างๆ ที่อยู่ตรงหน้าเฉินผิงก็เริ่มส่องแสง

จากนั้นเฉินผิงก็จารึกอักขระอย่างว่องไว อักขระที่อยู่ตรงหน้าเขาเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลาตามความคิดของเฉินผิง

อักขระศักดิ์สิทธิ์ที่สมบูรณ์ปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็ว ตามมาด้วยอักขระตัวที่สอง

หลังจากนั้น เฉินผิงก็เริ่มจารึกอักขระมาร พวกมันปรากฏขึ้นเหนืออักขระศักดิ์สิทธิ์

ในขณะนั้น อักขระสองประเภทที่ต่างกันไม่สามารถรวมกันได้อย่างสมบูรณ์ แต่พวกมันก็ไม่ได้ต่อต้านกัน

ความสนใจของเฉินผิงยิ่งมากขึ้นเมื่อเขาเห็นอย่างนั้น เขารู้ว่าเมื่ออักขระเหล่านี้รวมกัน พวกมันจะสร้างสิ่งที่ไม่ธรรมดา

เขาสามารถสร้างวัตถุต่างๆ ขึ้นมาได้ และในสายตาของคนอื่นๆ สิ่งเหล่านี้จะดูเหมือนถูกเฉินผิงสร้างขึ้นจากความว่างเปล่า

ขณะมองดูเฉินผิง เหว่ยฉีก็ตกตะลึงทันทีและอุทานด้วยความตกใจ “เวรแล้ว! เจ้าเด็กนี่กำลังฝืนเกินกำลัง...”

ในขณะนั้น เฉินผิงยังไม่ชำนาญในอักขระมากพอ แต่เขากลับพยายามผสานอักขระทั้งสองที่ต่างกันเข้าด้วยกัน ซึ่งอาจอันตรายถึงตาย

ประเด็นคือหากเฉินผิงฝืนเกินกำลัง ต่อให้ไม่ตายเขาก็จะเสียสติ กลายเป็นคนไร้ประโยชน์อย่างแท้จริง

เหว่ยฉีไม่อาจทนเห็นคนที่มีพรสวรรค์พิเศษอย่างเฉินผิงลงเอยแบบนั้น

เหว่ยฉีปรากฎตรงหน้าเฉินผิงในพริบตา

เมื่อเห็นอย่างนั้นเจิ้นมัวก็ตื่นตระหนก “ศิษย์พี่ ใจดีกับไอ้เด็กนั่นมากเกินไปแล้ว ถึงเขาจะมีพรสวรรค์ แต่คุณก็ต้องโต้ตอบบ้าง”

พอพูดจบเจิ้นมัวก็กระโจนขึ้นไปพร้อมคว้าจับอักขระมารมากมายที่อยู่บนท้องฟ้า “เจ้าหนู กล้าดียังไงถึงทำร้ายศิษย์พี่ ฉันจะสั่งสอนแกเอง”

ทันใดนั้น แสงแห่งความมืดก็ถูกปลดปล่อยออกมาจากเจิ้นมัว พุ่งตรงไปที่เฉินผิง

ร่างกายของเฉินผิงสั่นสะท้านราวกับลูกบอลหมดลม เขาแน่นิ่งไป

ในเวลาเดียวกัน เปลวไฟสีแดงในดวงตาของเขาก็ค่อยๆ จางหายไป และเขาก็หมดสติ

เจิ้นมัวสลายอักขระมาร ทำให้เฉินผิงไม่สามารถผสานอักขระศักดิ์สิทธิ์และอักขระมารเข้าด้วยกันได้

ตอนนี้เฉินผิงสามารถใช้อักขระมารขั้นต้นของเขาได้เท่านั้น ยังมีอักขระมารอีกมากที่เขาไม่มีเวลาจารึกและฝึกฝน

เหว่ยฉีส่งตัวเฉินผิงให้ไป๋ฉู่ พร้อมสั่งให้ไป๋ฉู่พาเฉินผิงไปพักผ่อน

เจิ้นมัวหันไปหาเหว่ยฉีด้วยความกังวลและถามว่า “ศิษย์พี่ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”