หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 415

หลังจากรอมาประมาณครึ่งชั่วโมง รถบรรทุกก็มาถึงพร้อมกับรถลากเล็กๆ อีกหลายคัน

ชายวัยกลางคนลงมาจากรถคันแรก นิ้วของเขาสวมแหวนเพชร และยังมีสร้อยทองเส้นหนาเท่านิ้วหัวแม่มืออยู่บนคอ ส่วนในมือของเขานั้นถือซิการ์อยู่

ผู้อารักขามากมายออกมาจากรถคันอื่นๆ และกรูกันเข้ามาหาชายคนนั้น พวกเขาแต่งกายด้วยชุดสูทและสวมแว่นตาเหมือนกัน ทำให้ดูน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก

“นี่คุณต้องพาคนอารักขามาส่งสินค้ามากมายขนาดนี้เลยเหรอ เถ้าแก่เฟิง คุณไม่ไว้ใจผม หรือไม่ไว้ใจครอบครัวผมกันล่ะ?” อู่ตงกล่าวพร้อมรอยยิ้มเมื่อเขาจับมือกับเถ้าแก่เฟิง

“ผมทราบดีถึงอิทธิพลของตระกูลอู่ในเสิ่งเฉิง แต่รถนี่บรรทุกของล้ำค่าอย่างศิลาเหิงชานมาเชียวนะ! ของนี่ราคาสูงลิ่ว ผมจะชดใช้ด้วยอะไรกันล่ะถ้าเกิดปัญหาระหว่างขนส่ง!” เถ้าแก่เฟิงตอบพลางหัวเราะ เผยให้เห็นฟันทองสองซี่ในปากของเขา

“ฮ่าๆ! ด้วยทรัพย์สินทั้งหมดของคุณเลยดีไหมล่ะ เถ้าแก่เฟิง แต่ถึงจะซื้อเขาเหิงชานทั้งหมดแล้ว คุณก็น่าจะยังเหลือเงินอยู่เลยนี่!”

อู่ตงยังคงประจบเขาต่อ

“คุณก็ว่าเกินไปแล้ว คุณอู่!”

เถ้าแก่เฟิงยิ้มจนปากจะฉีกถึงหูเมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้น

โอ้โห… อู่ตงนี่อาจจะไม่ช่ำชองในศิลปะการต่อสู้ แต่เขามีหัวทางด้านการค้าไม่น้อยเลย! เฉินผิงคิดในใจขณะมองพวกเขาจากด้านข้าง

หลังจากทักทายกันสักพัก เถ้าแก่เฟิงเดินตรงไปยังเก้าอี้ที่เป่ยเลานั่งอยู่และกล่าวอย่างสุภาพว่า “สวัสดีครับ คุณเป่ย! ผมดีใจที่ได้เจอคุณจริงๆ สักทีในวันนี้”

“ศิลาเหิงชานพวกนี้มีมูลค่ามาก อู่ตงก็เลยเชิญผมมาประเมินดู” เป่ยเลาตอบขณะที่ยังหลับตาอยู่

“เราทำการค้ากันมานานหลายปีแล้วนะ คุณอู่ คุณยังไม่ไว้ใจผมอีกเหรอ? ทำไมต้องเชิญคุณเป่ยมาถึงนี่ด้วยล่ะ?” เถ้าแก่เฟิงถามอย่างติดตลก