หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4154

“อาการทางจิตงั้นเหรอ?” จ้าวมารสีชาดรู้สึกสับสน เขาไม่รู้เลยว่ามันหมายถึงอะไร

เพราะว่าเขามาจากอาณาจักรแดนสรวง เขาจึงสามารถควบคุมสติของตัวเองได้เป็นอย่างดี ไม่มีความเป็นไปได้เลยที่จะเกิดอาการทางจิต

แม้แต่ผู้บำเพ็ญเพียรทั่วไปก็ไม่เคยเกิดอาการบ้าคลั่ง เพราะผู้บำเพ็ญเพียรก็มักจะฝึกจิตสำนึกของตนเองเช่นกัน

มีเพียงคนธรรมดาเท่านั้นที่จะป่วยทางจิต สิ่งนี้เกิดขึ้นได้ในโลกมนุษย์เท่านั้น!

อาการทางจิตหลายประเภทเกิดจากการกระทบกระเทือนจิตใจภายใต้ความเครียดรุนแรง

นั่นเป็นเพราะคนทั่วไปไม่เคยฝึกปราณสัมผัส จึงไม่สามารถทนต่อแรงกดดันทางจิตใจได้

การที่ผู้บำเพ็ญเพียรจะมีอาการป่วยทางจิตนั้นเป็นไปไม่ได้เลย

ดังนั้นจึงเป็นเรื่องน่าประหลาดที่เฉินผิงวินิจฉัยว่าองค์ชายเซียว ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานมีอาการป่วยทางจิต

หากมีนักกลั่นยาคนอื่นรู้ก็คงจะโต้แย้งการวินิจฉัยของเฉินผิงแน่นอน

เฉินผิงเริ่มกลั่นยา ไม่นานยาสองเม็ดก็ผุดขึ้นมาจากภายในเตาหลอมเสินหนง

น่าแปลกที่ยาเม็ดหนึ่งเป็นสีขาวและอีกเม็ดเป็นสีดำ

“ยาสองประเภท... นี่เจ้าจะบอกว่าอาการทางจิตที่ว่าต้องใช้ยาถึงสองประเภทในการรักษาเลยหรือ?” จ้าวมารสีชาดถามด้วยความสงสัย

“ไม่ใช่อย่างนั้น เขาต้องกินแค่ยาชนิดเดียว ยังไงก็ตาม ยาทั้งสองรักษาเขาได้ และขึ้นอยู่กับว่าเขาจะเลือกยาไหน” เฉินผิงตอบพร้อมยิ้มมุมปาก

เตาหลอมเสินหนงถูกเก็บเอาไว้ และประตูเหล็กของห้องกลั่นยาก็เปิดออกช้าๆ

ทุกสายตาจับจ้องไปที่เฉินผิง

“เฉินผิง เป็นยังไงบ้าง?” เฉินเหวินเหลียงถามด้วยความกังวล

“ผมเตรียมยาเสร็จแล้ว ตอนนี้ยาพร้อมสำหรับองค์ชายเซียวแล้ว ยานี้จะรักษาเขาได้หายขาด!” เฉินผิงเอ่ยอย่างมั่นใจ

“เอาล่ะ รีบเอายาไปให้องค์ชายเซียวเลย” เฉินเหวินเหลียงพูดกับเฉินผิง

“ว่ายังไง เจ้าบอกข้าได้หรือไม่ว่ายาสองเม็ดนี้ทำมาจากอะไร มันพอจะรักษาโรคของลูกชายข้าได้หรือไม่?” เซียวหยวนชานถามหลังเกิดความเงียบครู่หนึ่ง

หวู่เฟิงเลียริมฝีปาก ดูเหมือนว่าเขากำลังจะพูด แต่เขากลับเงียบไป

ในขณะเดียวกัน ซู่เทียนซั่วซึ่งยืนอยู่ข้างๆ ก็พูดขึ้นว่า “ท่านราชา ยาทั้งสองนี้ไม่สามารถรักษาอาการคลั่งได้ ยาสีขาวมีส่วนผสมของดอกลืมรัก ซึ่งจะทำให้เกิดอาการหลงลืมและจะลบความทรงจำทั้งหมด ยาเม็ดสีดำเป็นยาพิษและไม่ใช่พิษธรรมดา แต่เป็นพิษระดับสูง เมื่อกินเข้าไปจะรู้สึกเหมือนฝูงมดกำลังกัดกินหัวใจและจะตายอย่างเจ็บปวด!”

ทันทีที่ซู่เทียนซั่วพูดจบ เซียวหยวนชานก็พุ่งพล่านด้วยพลังอันน่าสะพรึงกลัว เฉินผิงที่ไม่ทันตั้งตัวรีบกระโดดไปข้างหลังทันที

คนอื่นๆ ก็สับสนไม่แพ้กัน ไม่เข้าใจได้ว่าเฉินผิงกำลังทำอะไรอยู่ ถึงจะรักษาไม่ได้ แต่ทำไมเขาต้องให้ยาพิษแก่องค์ชายเซียว

นอกจากนี้ องค์ชายเซียวยังเป็นองค์ชายแห่งแคว้นเซียว การให้ยาพิษกับเขามันคือการฆ่าตัวตายชัดๆ

“ยาพิษเหรอ? เป็นไปได้ยังไง?”

เฉินเหวินเหลียงไม่เชื่อเลยว่าเฉินผิงจะปรุงยาพิษ ดังนั้นเขาจึงเดินเข้าไปเพื่อดูด้วยตัวเอง

จงฉิงเองก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อตรวจสอบยาทั้งสองเม็ด ท้ายที่สุดแล้ว ใครจะไปเชื่อว่าจะมีคนกล้าปรุงยาพิษให้องค์ชายแห่งแคว้นเซียว