หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4155

หลังจากตรวจสอบแล้ว จงฉิงก็มองเฉินผิงอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เฉินเหวินเหลียงขมวดคิ้วและพูดด้วยความสับสน “คุณเฉิน ยานี้มีอะไรผิดพลาดหรือเปล่า? คุณปรุงยาพิษได้ยังไง?”

“ยานี้มีพิษร้ายแรงมากจนฉันคิดว่าไม่น่าจะมียาแก้พิษ คุณคิดอะไรอยู่ตอนที่คุณให้ยาพิษนี้กับองค์ชายเซียว? นี่คุณคิดจะทำให้สมาคมนักกลั่นยาแปดเปื้อนและทำให้ชาวแคว้นเซียวเกลียดชังพวกเราตลอดไปงั้นเหรอ?” ซู่เทียนซั่วจ้องเฉินผิงอย่างโกรธจัดและพูดเสียงดัง

อะไรนะ?

เมื่อได้ยินว่ามันคือยาพิษ นักกลั่นยาทุกคนก็แสดงสีหน้าตกใจ พวกเขาไม่รู้ว่าเฉินผิงคิดอะไรอยู่

ถ้าเขาไม่รู้วิธีรักษาโรคหรือหาต้นตอของโรคไม่พบ เขาก็น่าจะปรุงยาอะไรก็ได้ที่ไม่มีฤทธิ์ ถึงจะไม่สามารถรักษาคนไข้ได้ แต่ก็ไม่น่าจะทำให้ตายด้วย!

เจตนาที่เขาปรุงยาพิษคืออะไร?

เฉินผิงมีปัญหาอะไรกับคนจากแคว้นเซียวหรือเปล่า?

เซียวหยวนชานทำหน้าบูดบึ้งพร้อมแผ่เจตจำนงสังหารรุนแรง

แม้ว่าเขาจะแอบฟังลูกชายคุยกับเฉินผิง แต่เขาก็ไม่นึกเลยว่าเฉินผิงจะกล้าปรุงยาพิษให้ลูกชายของเขา

“เจ้าหนู เจตนาของเจ้าคืออะไรกันแน่?” เซียวหยวนชานถามเฉินผิงอย่างเย็นชา

“เจตนาของผมเหรอ?” เฉินผิงยิ้มน้อยๆ “เจตนาของผมคือรักษาอาการป่วยของลูกชายท่าน นั่นคือความตั้งใจที่แท้จริงของผม”

“ฮึ ยาพิษที่เจ้าปรุงให้ลูกชายของข้าจะรักษาเขาได้ยังไง?”

“ข้าเห็นว่าเจ้าตั้งใจจะทำร้ายลูกชายข้า ข้าอาจไม่เคยฆ่าคนบริสุทธิ์ แต่วันนี้เจ้าต้องตาย!”

ใบหน้าของเซียวหยวนชานแดงก่ำด้วยความโกรธ เขาแผ่เจตจำนงสังหารน่าสะพรึงกลัว

สีหน้าของฝูงชนที่อยู่รอบๆ เปลี่ยนไปอย่างมาก และพวกเขาก็เริ่มหนีไปคนละทาง

“ท่านราชา ฉันเชื่อว่ามันต้องเป็นความผิดพลาดของคุณเฉิน เขาไม่มีเหตุผลที่จะทำร้ายองค์ชายเซียว คงจะมีความเข้าใจผิดบางอย่าง ใช่ไหม?”

เมื่อเห็นอย่างนั้น เฉินเหวินเหลียงก็รีบพยายามกล่อมเซียวหยวนชาน

“เซียวเฟิง เหตุใดเจ้าถึงไร้เดียงสาขนาดนี้? พ่อบอกแล้วว่าจะช่วยให้เจ้าหายดีแม้ว่าเราจะต้องบุกฝ่าไปจนถึงสุดขอบโลก ทำไมถึงแสวงหาความตายเพียงเพราะเจ้าสูญเสียอิสรภาพชั่วคราว ต่อให้เจ้าจะเป็นคนขอเอง พ่อก็ไม่อยากจะเชื่อว่าเจ้าหนูนี่จะกล้าทำยาพิษให้เจ้าจริงๆ พ่อจะปล่อยมันไปไม่ได้!”

เซียวหยวนชานรู้ดีว่าองค์ชายเซียวเป็นคนร้องขอ ท้ายที่สุดแล้ว เขาได้ยินเฉินผิงคุยกับองค์ชายเซียวชัดเต็มสองหู

“ท่านพ่อ ถ้าท่านห่วงใยข้าจริงๆ ก็ปล่อยให้ข้าตายเถอะ ข้าเจ็บปวดมาก เจ็บปวดมากเกินไปแล้ว...” องค์ชายเซียววิงวอนอย่างทรมาน

ทันใดนั้น ดวงตาขององค์ชายเซียวก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เขาอ้าปากกว้างในขณะที่พลังพุ่งพล่านออกมาจากภายในตัวเขา

เสียงคำรามอันน่าสะพรึงกลัวออกมาจากปากของเขา

เขาถูกครอบงำด้วยความบ้าคลั่ง เขย่ากรงเหล็กไปมาไม่หยุดหย่อน

“ปล่อยข้าออกไป ปล่อยข้าออกไป...” องค์ชายเซียวเริ่มคำรามเหมือนสัตว์ประหลาด

เมื่อทุกคนเห็นเหตุการณ์นั้นก็ตกตะลึง พวกเขาไม่นึกว่าองค์ชายเซียวจะน่ากลัวได้ขนาดนี้เมื่ออาการกำเริบ