หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4156

เมื่อเห็นลูกชายอยู่ในสภาพเช่นนี้ เซียวหยวนชานก็รู้สึกปวดใจอย่างมาก อย่างไรก็ตาม เขาได้แต่ก้าวไปข้างหน้าและรั้งโซ่เหล็กไว้

เขาไม่อาจปล่อยให้องค์ชายเซียวหลุดออกไปได้ ไม่เช่นนั้นนักกลั่นยาทุกคนที่นี่คงตายกันหมด

“เซียวเฟิง ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ...” เซียวหยวนชานปลอบใจองค์ชายเซียว

“ท่านพ่อ ปล่อยให้ข้าตายเถอะ ปล่อยให้ข้าตาย ข้าทรมานเหลือเกิน...” องค์ชายเซียวพยายามฝืนอาการคลั่งสุดชีวิตขณะที่เขาวิงวอน

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่พูดจบสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที และเขาก็เริ่มดิ้นรนสุดแรง

หลังจากผ่านไปเนิ่นนาน องค์ชายเซียวก็สงบลงทีละน้อย เขาดูอ่อนล้า

เซียวหยวนชานมององค์ชายเซียว หัวใจของเขาเจ็บปวดและรู้สึกไร้เรี่ยวแรง

อย่างไรก็ตาม เขาทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว

“ท่านพ่อ... ข้าขอร้อง... ได้โปรด... ปล่อยให้ข้าตาย ข้าเจ็บปวดจริงๆ!” องค์ชายเซียววิงวอนเซียวหยวนชาน

ในตอนนั้น การมีชีวิตอยู่เป็นเรื่องหนักหนาสำหรับเขา ถ้าตายก็คงเหมือนถูกปลดปล่อยเป็นอิสระ

เซียวหยวนชานจ้องมองลูกชาย น้ำตาไหลรินลงมาบนใบหน้าช้าๆ แม้ว่าเขาจะเป็นราชาแห่งแคว้นเซียว เป็นคนที่ผู้คนนับไม่ถ้วนเคารพนับถือ แต่กลับไม่สามารถช่วยลูกชายของตัวเองได้

ความรู้สึกไร้พลังทำให้เซียวหยวนชานแก่ลงมากในชั่วพริบตา

เซียวหยวนชานมององค์ชายเซียว จากนั้นก็ค่อยๆ หันไปหาเฉินผิง แม้ว่าดวงตาของเขาจะยังเต็มไปด้วยความโกรธ แต่เจตจำนงสังหารก็หายไปแล้ว

“เอาสิ ข้าขอแค่ให้ลูกชายของข้าไม่ต้องตายอย่างทุกข์ทรมาน!”

เซียวหยวนชานยอมรับชะตากรรมขององค์ชายเซียวอย่างจำยอม

ชีวิตขององค์ชายเซียวกลายเป็นความเจ็บปวดสำหรับเซียวหยวนชาน ตัวองค์ชายเซียวเอง และคนทั้งแคว้นเซียว

เขาจ้องไปที่เฉินผิงเหมือนไม่อยากจะเชื่อและพูดว่า “หลังจากผ่านไปหลายปี เจ้าเป็นคนเดียวที่เข้าใจต้นตอของอาการป่วยของข้า เจ้าเป็นคนเดียวที่มองออก...”

“ความรักคืออะไรกันหนอ เหตุใดถึงสั่งให้มนุษย์สาบานมอบชีวิตให้กันได้? ผมเชื่อว่าผู้หญิงคนนั้นคงสวยมาก คุณถึงได้ตกหลุมรักเธอสุดหัวใจ...” เฉินผิงหันไปหาองค์ชายเซียวแล้วพูด

องค์ชายเซียวหยุดชะงักเล็กน้อยก่อนจะพึมพำคำพูดของเฉินผิงกับตัวเอง “ความรักคืออะไรกันหนอ เหตุใดถึงสั่งให้มนุษย์สาบานมอบชีวิตให้กันได้? ช่างเป็นคำพูดที่ลึกซึ้งจริงๆ เรามอบชีวิตให้กันและกัน ตอนนี้เธอจากไปแล้ว ข้าจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร?”

ขณะที่องค์ชายเซียวพูด เขาก็หยิบของบางอย่างที่ดูเหมือนไข่มุกราตรีออกมาจากกระเป๋าของเขา

ไข่มุกราตรีส่องประกายด้วยแสงเรืองรอง และภายในนั้นมีหญิงสาวในชุดสีขาววิ่งอยู่ตลอดเวลา ใบหน้าของเธอฉายแววแห่งความสุข

ในขณะเดียวกัน องค์ชายเซียวก็เดินตามหลังเธอ ทั้งสองคนดูมีความสุขและพึงพอใจ

“ภาพสุดท้ายของเธอที่ข้าได้เห็นถูกเก็บไว้ในไข่มุกราตรี ทุกครั้งที่ข้าฟื้นคืนสติ ข้าจะหยิบไข่มุกออกมาและรำลึกถึงเธอ”