หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4159

เซียวหยวนชานละเลยความรู้สึกของลูกชายอย่างเห็นแก่ตัวเพื่อความทะเยอทะยานของตัวเอง

องค์ชายเซียวรู้สึกตื้นตันใจ ทันใดนั้นเขาก็หันไปหาเฉินผิงและคุกเข่าลง

ท้ายที่สุดแล้ว องค์ชายเซียวนั้นเป็นองค์ชายผู้สูงศักดิ์ ไม่มีใครคาดคิดว่าเขาจะคุกเข่าให้ใครง่ายๆ

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้องค์ชายเซียวได้คุกเข่าลงต่อหน้าเฉินผิง

เขาไม่ได้คุกเข่าลงเพราะเฉินผิงช่วยชีวิตเขาไว้ สำหรับเขาแล้ว ชีวิตของตัวเองแค่เรื่องเล็ก

เหตุผลที่เขาคุกเข่าต่อหน้าเฉินผิงก็เพราะอีกฝ่ายช่วยให้เขาได้แต่งงาน ทำให้เขาได้อยู่กับผู้หญิงที่ตัวเองรัก

“องค์ชายเซียว ไม่ต้อง...”

เมื่อเห็นอย่างนั้น เฉินผิงก็รีบวิ่งไปพยุงองค์ชายเซียว

ทุกคนรอบข้างต่างอิจฉาเมื่อเห็นองค์ชายเซียวคุกเข่าให้เฉินผิง หากเฉินผิงร้องขออะไรก็ตาม ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเซียวหยวนชานจะตอบตกลงโดยไม่ลังเลแน่นอน

ในอนาคต เขาอาจจะได้เป็นแขกผู้มีเกียรติของแคว้นเซียวด้วยเช่นกัน

“เจ้าหนุ่ม เจ้าช่วยลูกชายของข้าไว้ เจ้าสมควรได้รับความเคารพจากเขา ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าคือแขกผู้มีเกียรติของแคว้นเซียว เมื่อใดก็ตามที่เจ้าเดินทางไปที่แคว้นเซียว เจ้าสามารถเข้าออกพระราชวังได้ตามต้องการ”

เมื่อเซียวหยวนชานพูดจบ เขาก็มอบเหรียญทองคำที่เปล่งประกายให้เฉินผิง

เมื่อทุกคนเห็นเหรียญ พวกเขาก็พากันอิจฉาตาร้อน เหรียญตรานั้นหมายความว่าเฉินผิงสามารถเข้าออกแคว้นเซียวได้อย่างอิสระ และมันยังมอบอำนาจมหาศาลให้เขาอีกด้วย

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงไม่ได้หยิบเหรียญตรามาทันที เพราะสิ่งที่เฉินผิงต้องการจริงๆ ไม่ใช่เหรียญตรา แต่เป็นกระดูกเซียน

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันรับเหรียญตราและพวกเขาตัดสินใจไม่ให้กระดูกเซียน?

เซียวหยวนชานมองออกว่าเฉินผิงกังวลและหัวเราะเบาๆ “เจ้าหนุ่ม รับเหรียญตราไว้เถอะ รางวัลที่ระบุไว้ในตำรับโรคร้ายจะยังเป็นของเจ้า เพียงแต่ตอนนี้ข้าไม่ได้นำกระดูกเซียนมาด้วย เดี๋ยวข้าจะเอามาให้ทีหลัง!”

เมื่อได้ยินคำพูดของเซียวหยวนชาน เฉินผิงก็หัวเราะเจื่อนๆ ขณะรับเหรียญตรามา

“เอาเป็นว่าผมเชื่อใจท่านราชา!” เฉินผิงกล่าวพร้อมหัวเราะ

เฉินผิงสัมผัสได้ถึงสายตาละโมบท่ามกลางฝูงชน

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงไม่ได้กลัว ในเมื่อเขากล้าที่จะเปิดเผยตัวตนและยอมรับความจริง เขาจึงไม่มีอะไรต้องกลัว

“ข้าคิดว่าเรื่องนี้รู้กันทั่วอาณาจักรนิรันดร์แล้ว แล้วข้าจะไม่รู้ได้ยังไง? แต่เจ้ากลับกล้าที่จะเปิดเผยตัวตนต่อหน้าฝูงชน ใจกล้าไม่เบา เจ้าไม่กลัวหรือ?”

เซียวหยวนชานถามด้วยความอยากรู้ เขาสงสัยว่าทำไมเฉินผิงจึงกล้าเปิดเผยตัวตน

ในบรรดาคนมากมายที่อยู่ที่นั่น มีคนไม่น้อยที่อยากได้บรรณาการร้อยปีจากสมาพันธ์ผนึกมาร

“ไม่มีอะไรต้องกลัว ใครอยากได้บรรณาการก็เข้ามาได้เลย” เฉินผิงไม่หวั่นไหว

“เด็ดเดี่ยวมาก! ในเมื่อวันนี้เจ้าช่วยชีวิตลูกชายของข้า ข้ามีรางวัลอีกชิ้นจะให้เจ้า!”

หลังจากพูดจบ เซียวหยวนชานก็กระโดดขึ้นไปลอยตัวอยู่กลางอากาศ เขามองลงมาที่ทุกคนและประกาศ “เนื่องจากทุกคนอยู่ที่นี่ ข้าจึงอยากประกาศให้รู้กันทั่วว่าเฉินผิงจะอยู่ภายใต้การคุ้มครองของแคว้นเซียว จากนี้ไปเฉินผิงจะเป็นแขกผู้มีเกียรติของแคว้นเซียว ข้าไม่สนใจว่าเจ้าจะมาจากสมาพันธ์ผนึกมารหรือเป็นใครก็ตาม หากกล้าแตะต้องเฉินผิงก็จะถือว่าเจ้าเป็นศัตรูกับเรา! ข้าขอแนะนำว่าอย่าเสี่ยงชีวิตแลกกับบรรณาการร้อยปีจะดีกว่า หากเจ้าตาย ถึงจะได้ทรัพยากรมากแค่ไหนก็เอาติดตัวไปไม่ได้!”

หลังจากพูดจบ เซียวหยวนชานก็ค่อยๆ ลอยลงมา