หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4160

คำพูดของเซียวหยวนชานทำให้เหล่านักกลั่นยาตกตะลึง ท้ายที่สุดแล้ว เซียวหยวนชานนั้นเป็นคนรักษาคำพูดเท่าชีวิต

สมาพันธ์ผนึกมารพยายามจะฆ่าเฉินผิง แต่ตอนนี้เขามีแคว้นเซียวคอยปกป้อง

ความแข็งแกร่งของแคว้นเซียวไม่ได้ด้อยไปกว่าสมาพันธ์ผนึกมารเลย

เพียงแต่ขอบเขตอิทธิพลของพวกเขาต่างกัน

แคว้นเซียวตั้งอยู่ในอี้ไป๋ ครอบครองพื้นที่กว้างใหญ่และควบคุมเมืองหลายสิบเมือง ในขณะที่สมาพันธ์ผนึกมารขยายอิทธิพลไปทั่วอาณาจักรนิรันดร์ อิทธิพลของพวกเขาอยู่ทุกหนทุกแห่ง

เมื่อดูจากขอบเขตอิทธิพลแล้ว อำนาจสมาพันธ์ผนึกมารกว้างขวางกว่าอย่างเห็นได้ชัด

อย่างไรก็ตาม ในแคว้นเซียวนั้นราชาคือที่สุด โดยเซียวหยวนชานเป็นผู้มีอำนาจควบคุมเบ็ดเสร็จ

ในทางกลับกัน สมาพันธ์ผนึกมารเป็นเพียงกลุ่มพันธมิตรที่ก่อตั้งขึ้นจากกองกำลังทั้งหลายจากที่ต่างๆ

เมื่อพูดถึงความภักดีและความกลมเกลียว สมาพันธ์ผนึกมารไม่อาจเทียบได้กับแคว้นเซียว

เนื่องจากทั้งสองฝ่ายต่างก็มีจุดแข็งและจุดอ่อน จึงถือว่าสูสีกันพอสมควร

ทั้งสองฝ่ายที่ไม่เคยขัดแย้งกันมาก่อนกลับต้องมาเผชิญหน้ากันเพราะเฉินผิง

สมาพันธ์ผนึกมารพยายามจะเอาชีวิตเฉินผิง ในขณะที่แคว้นเซียวยืนหยัดปกป้องเฉินผิง

ตอนนี้ใครก็ตามที่กำลังคิดจะสังหารเฉินผิงแลกกับบรรณาการร้อยปีจากสมาพันธ์ผนึกมารคงต้องคิดให้ดีก่อน

นักกลั่นยาหลายคนในที่แห่งนั้นต้องข่มใจเอาไว้ก่อน เพราะพวกเขารู้ว่าไม่ควรไปแหย่แคว้นเซียว

พวกเขาไม่อยากตายหลังจากได้บรรณาการร้อยปี

เซียวหยวนชานรู้ดีว่ามีคนจำนวนมากที่นี่ที่คิดร้ายกับเฉินผิง เป็นสาเหตุที่เขาป่าวประกาศ

“เขาช่างโชคดีเหลือเกินที่ได้รับการยอมรับจากท่านราชา แถมยังรักษาโรคขององค์ชายเซียวสำเร็จทั้งที่ยังอายุน้อยอยู่เลย!”

“ก็หมายความว่าเขามีความสามารถจริงๆ แม้ว่าองค์ชายเซียวจะหาทางรักษามาหลายปี แต่ก็ยังไม่มีใครทำสำเร็จจนกระทั่งวันนี้”

ผู้คนต่างพูดคุยเรื่องเฉินผิงอย่างออกรสชาติ ทุกคนได้แต่อิจฉาเฉินผิง

“เฉินผิง ฉันไม่รู้ว่าคุณคือคนที่สมาพันธ์ผนึกมารตั้งฆ่าหัวด้วยบรรณาการร้อยปี คุณคงไม่ธรรมดาที่ทำให้สมาพันธ์ผนึกมารตัดสินใจเช่นนั้น ฉันอยากถามคุณว่าอะไรคือสาเหตุของอาการป่วยขององค์ชายเซียวกันแน่? ฉันพยายามสืบหาอาการแล้ว แต่ฉันไม่พบเลย” จงฉิงพูดกับเฉินผิง

แม้ว่าเฉินผิงจะไม่เต็มใจเปิดเผยวิธีการรักษา แต่อย่างน้อยเขาก็น่าจะบอกสาเหตุของอาการป่วยขององค์ชายเซียวได้

เฉินผิงอธิบายว่า “คุณจง องค์ชายเซียวไม่ได้ป่วยหรอก อาการป่วยของเขาเกิดจากความเศร้า เขาหลงรักผู้หญิงคนหนึ่งหัวปักหัวปำ แต่พวกเขาไม่อาจรักกันได้ ยิ่งไปกว่านั้น เขายังรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นตายไปแล้ว ความโหยหาของเขาจึงมากขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้จิตสำนึกของเขาปั่นป่วน”

หลังจากหยุดคิดสักพัก เฉินผิงก็พูดต่อว่า “เขาเป็นคนดีและไม่เคยใช้ความรุนแรงอย่างไร้เหตุผล อย่างไรก็ตาม ความทุกข์ทรมานจากความปรารถนาในใจของเขาไม่เคยได้ระบายออกมา ดังนั้น เมื่อเวลาผ่านไป บุคลิกที่แตกต่างกันสองบุคลิกก็ปรากฏขึ้น บุคลิกหนึ่งเป็นคนปกติ ในขณะที่อีกบุคลิกเป็นคนก้าวร้าวกระหายเลือด บุคลิกนั้นถูกปลดปล่อยออกมาผ่านการกระทำรุนแรง กล่าวอีกอย่างก็คือ มีอีกหนึ่งตัวตนที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงในจิตสำนึกของเขา เขากลายเป็นคนคุ้มคลั่ง แต่ก็ยังเป็นเขาอยู่ เขาไม่ได้ถูกวิญญาณปีศาจสิง ยาพิษที่ผมทำขึ้นนั้นมีไว้เพื่อทำลายอีกตัวตนหนึ่งที่อยู่ในทะเลจิตสำนึกขององค์ชายเซียว เพราะตัวตนนี้ถูกกำจัดออกไปแล้ว พลังของเขาจึงลดน้อยลง”