หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4165

“มาด้วยกันเถอะสาวน้อย ฉันรักษาอาการป่วยของเธอได้”

เหล่าต้าก้าวไปข้างหน้าและคว้าแขนของเหมี่ยวเหมี่ยวไว้และจะพาเธอออกไป

เผียะ!

ทันใดนั้นมือคู่ใหญ่ก็ฟาดเข้าใส่

เหล่าต้าที่ไม่ทันระวังถูกตบจนหน้าหัน

“ถ้าเธอกล้าแตะต้องเธออีกแกตายแน่” เฉินผิงเตือนด้วยสายตาเย็นชา

“บัดซบ! แกกล้าตบฉันเหรอ”

เหล่าต้ามีสีหน้าเย็นชา ตาเบิกกว้างด้วยความเหลือเชื่อและรู้สึกโมโห

หลิ่วหรูเยี่ยนและเนี่ยเหิงเดินไปด้านหลังเฉินผิง แล้วเฉินผิงก็สั่งว่า “พวกคุณสองคนคอยจับตาดูเหมี่ยวเหมี่ยวไว้ให้ดี อย่าให้ใครเข้าใกล้เธอ!”

เฉินผิงกลัวว่าเมื่อมีคนจำนวนมากจับจ้องเหมี่ยวเหมี่ยวตาเป็นมัน ก็อาจมีใครบางคนฉวยโอกาสจากความวุ่นวายเข้าใกล้เธอเมื่อเกิดการต่อสู้ขึ้นในภายหลัง แบบนั้นคงแย่แน่

ดูจากสภาพของเธอในตอนนี้ซึ่งทั้งเหม่อลอยและไม่มีสติสัมปชัญญะ ดังนั้นต่อให้มีคนฉวยโอกาสเธอก็จะไม่ขัดขืน

“ได้เลย!” หลิ่วหรูเยี่ยนและเนี่ยเหิงพยักหน้า

แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเฉินผิงกับชายชราและเด็กสาว แต่พวกเขาก็จะทำตามคำสั่งของเขา

เหล่าต้าเหลือบมองเฉินผิง เมื่อรู้ว่าเฉินผิงเป็นเพียงผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากระดับหก เขาจึงคำรามด้วยความโกรธ “แกเป็นแค่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากระดับหก แต่กลับกล้าเข้ามายุ่งเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับแก!”

หลังจากที่พูดอย่างนั้นเขาก็สะบัดมือไปทางเฉินผิง ตั้งใจที่จะเอาคืนหลังเพิ่งโดนตบ

รัศมีของผู้ทุกข์ยากระดับสูงสุดปะทุออกมาจากตัวเขา แต่เมื่อมือของเขาอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่นิ้ว เฉินผิงก็เอื้อมมือออกไปและจับข้อมือโดยตรง

เมื่อเห็นดังนั้นเขาก็ตกใจ เขาพยายามดึงมือกลับแต่มันกลับไม่ยอมขยับ

“อ๊าก!” เหล่าต้าร้องเสียงแหลมออกมาทันที

เพียงแค่นิ้วของเฉินผิงออกแรงเล็กน้อย แขนของเขาก็รู้สึกเหมือนแตกเป็นเสี่ยงๆ ความเจ็บปวดนั้นช่างทรมาน