หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4201

แทนที่ทุกคนจะตายกันหมด เหล่านักกลั่นยารู้สึกว่าคงดีกว่าถ้ามีคนหนีรอดไปได้

เฉินเหวินเหลียงทำหน้าวิตกกังวล เขาไม่อาจทิ้งพวกเขาได้ แต่เขาก็ไม่มีพลังที่จะหยุดสายฟ้าไม่ให้โจมตี

ในขณะนั้น เฉินผิงเงยหน้าขึ้นมองสายฟ้าที่กำลังรวมตัวกันอยู่บนท้องฟ้า ดูเหมือนว่าเขาจะกำลังตัดสินใจ

“ท่านประธานเฉิน ผมจะไปล่อสายฟ้าไว้ ส่วนคุณก็พาทุกคนออกไปจากบริเวณนี้โดยเร็ว!”

เขาตัดสินใจพุ่งขึ้นไปในอากาศเพียงลำพังเพื่อดึงพลังสายฟ้าเข้าสู่ตัวเขาเอง

ตอนนี้ฉันมีจุติอัสนีแล้วพลังสายฟ้าของบททดสอบนี้ไม่น่าจะทำอะไรฉันได้

“ไม่ได้ คุณเฉิน! ขืนรับพลังสายฟ้าด้วยตัวเองคุณคงไม่รอดแน่” เฉินเหวินเหลียงรีบห้ามปราม

หลิ่วหรูเยี่ยนก็หน้าซีดด้วยความตกใจเช่นกันและอุทานว่า “ไม่ใช่เวลามาล้อเล่นนะ เฉินผิง! คุณจะทนรับพลังสายฟ้าทั้งหมดนี้ได้ยังไง?”

“คุณไม่ต้องห่วงพวกเราหรอก คุณเฉิน ไปซะ!” เนี่ยเหิงก็รบเร้าเช่นกัน

“แค่นี้ผมไม่ตายหรอก แค่ไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ก็พอ!”

หลังจากเฉินผิงพูดจบ เขาก็กระโดดขึ้นไป

ร่างกายของเขาที่กลางอากาศเริ่มปล่อยกระแสไฟฟ้าออกมาเป็นเส้น ราวกับปลาไหลไฟฟ้าว่ายไปมา

พวกมันกระจายไปทั่วท้องฟ้าอย่างต่อเนื่องและเริ่มดึงสายฟ้าเข้ามาหาเฉินผิง

ทุกคนที่ได้เห็นภาพนั้นต่างก็ตกตะลึง

“มัวยืนดูอยู่ทำไม? รีบไป!” เฉินเหวินเหลียงตะโกนหลังตั้งสติได้

เฉินผิงเสี่ยงชีวิตซื้อเวลาให้เราขืนยังชักช้าเราจะทำให้เขาผิดหวัง!

เมื่อหลุดจากภวังค์ เหล่านักกลั่นยาก็รีบช่วยเหลือผู้บาดเจ็บและหนีออกไปให้พ้นจากระยะสายฟ้า

ตูม!

เสียงระเบิดดังสนั่นทำให้ทุกคนสะดุ้งตกใจ

พวกเขาทุกคนหยุดชะงักตามสัญชาตญาณก่อนจะมองขึ้นไปบนท้องฟ้า และเห็นสายฟ้าขนาดใหญ่หลายสายมุ่งตรงไปหาเฉินผิง

ทันใดนั้น ร่างกายของเขาก็ถูกสายฟ้าฟาดเข้าใส่

เมื่อเห็นภาพนั้น น้ำตาของหลิ่วหรูเยี่ยนก็ไหลออกมาทันที

ตูม!

รีบๆ ดูดมันสิ! เร็วเข้า! เฉินผิงตะโกนอยู่ในใจ เร่งให้จุติดาราอัสนีของเขาดูดกลืนพลังสายฟ้าเร็วขึ้น

ไม่อย่างนั้นร่างกายของเฉินผิงจะระเบิด

นี่มันแค่บททดสอบทำไมเทพโอสถจึงต้องทำให้มันดุเดือดขนาดนี้? หรือว่าเขาไม่อยากให้ใครได้มรดกของเขาไป?

ในที่สุดเฉินเหวินเหลียงก็พาคนอื่นๆ หนีพ้นระยะสายฟ้า ทุกคนล้มลงกับพื้น ความรู้สึกอ่อนล้าและการที่เพิ่งรอดจากความตายหวุดหวิดทำให้พวกเขาแทบหมดเรี่ยวแรง

หลิ่วหรูเยี่ยนเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า จ้องมองไปที่ทรงกลมแห่งแสงที่สว่างกว่าดวงอาทิตย์กลางอากาศ

เธอรู้ว่าเฉินผิงอยู่ในดวงแสงนั้น เขากำลังทุกข์ทรมานแสนสาหัส

สายฟ้าอันน่าสะพรึงกลัวสามารถขยี้คนๆ หนึ่งให้สิ้นซาก

แม้แต่ยอดฝีมือขั้นมหายานก็ไม่อาจหนีรอดไปได้โดยไร้บาดแผล

เมื่อหายใจหายคอได้แล้ว เหล่านักกลั่นยาก็มองดูท้องฟ้าด้วยความกังวล แต่ละคนต่างก็ร้อนรนใจ

หลังจากผ่านไประยะหนึ่ง แสงสีน้ำเงินบนท้องฟ้าก็ค่อยๆ จางลง และสายฟ้าก็เริ่มหายไปเช่นกัน