หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4204

หลังจากพูดจบ เฉินผิงก็เดินตามเฉินเหวินเหลียงขึ้นบันไดหิน

ทันทีที่พวกเขาเหยียบลงบนบันไดหิน ทั้งคู่ก็รู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลทันที ร่างกายของพวกเขาซึ่งก่อนหน้านี้เบาสบายกลับรู้สึกหนักอึ้ง

เฉินผิงและเฉินเหวินเหลียงสบตากันก่อนจะเดินขึ้นบันไดหินต่อไป

บันไดหินนี้เป็นภาพลวงตา และการเหยียบมันให้ความรู้สึกเหมือนกำลังลอยอยู่กลางอากาศ

ยิ่งกว่านั้น พวกเขายังต้องทนกับแรงกดดันมหาศาลด้วย

แรงกดดันและขั้นบันไดที่เป็นภาพลวงตามากพอที่จะทำให้คนๆ หนึ่งร่วงลงไป

ราวกับว่าพละกำลังทั้งหมดในร่างกายไม่มีที่ให้ปลดปล่อย

หลังจากก้าวไปได้ประมาณสิบก้าว เฉินเหวินเหลียงก็เดินไม่ไหวอีก ร่างกายของเขาอ่อนเปลี้ยและเขาก็ตกลงมาจากบันไดหินทันที

เมื่อเห็นเฉินเหวินเหลียงล้มลง ทุกคนก็รีบวิ่งไปหาเขาและช่วยพยุงขึ้นมา “ท่านประธานเฉิน!”

เฉินเหวินเหลียงหอบหายใจ “ยากเกินไป ถ้าแค่ต้องรับมือกับแรงกดดันฉันก็พอจะทนได้สักพัก แต่เมื่อไม่มีพื้นอยู่ใต้เท้า ฉันเลยรวบรวมพลังไม่ได้”

คำพูดของเฉินเหวินเหลียงทำให้บรรดานักกลั่นยาที่กระตือรือร้นหลายคนไม่กล้าลองขึ้นไป

ท้ายที่สุดแล้ว แม้แต่เฉินเหวินเหลียงยังทำไม่ได้ พยายามไปก็คงไม่มีประโยชน์

หลังจากเหลือบมองเฉินเหวินเหลียง เฉินผิงก็เดินต่อ

แม้ว่าแรงกดดันจะมหาศาล แต่ร่างกายของเฉินผิงก็ทนต่อแรงกดดันนั้นได้ แล้วเฉินผิงก็หยุดฝีเท้าลงหลังจากเดินข้ามบันไดหินนับพันขั้น

ในขณะนั้น ขั้นบันไดหินด้านหน้าเฉินผิงพร่ามัวราวกับว่ายอดเขาเย่าติงผสานเข้ากับท้องฟ้า

เฉินผิงบอกไม่ถูกว่าเขากำลังยืนอยู่บนยอดเขาเย่าติงหรือลอยอยู่กลางอากาศ

แสงสีทองพุ่งลงมาอย่างรวดเร็ว ห่อหุ้มเฉินผิงทั้งตัว

ร่างเฉินผิงเปล่งแสงสีทองออกมาราวกับเซียน และทำให้ทุกคนมองขึ้นไปด้วยความเกรงขาม

“คุณเฉินทำได้แล้ว! เขาไปถึงยอดเขาได้สำเร็จ!” เมื่อเห็นอย่างนั้น เนี่ยเหิงก็ตะโกนออกมาด้วยความยินดี

“คุณเฉินขึ้นไปถึงยอดเขาได้จริง ๆ หรือว่าเขาจะพบมรดกของเทพโอสถแล้ว?” เฉินเหวินเหลียงมองท้องฟ้าอาบแสงสีทองด้วยความดีใจเช่นกัน

ทุกคนแสดงสีหน้าสับสน พยายามตามหาเฉินผิงอย่างว้าวุ่นแต่ก็ไม่พบ

ในขณะนั้น เฉินผิงพบว่าตัวเองถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมิดจนมองไม่เห็นอะไรรอบตัว อย่างเดียวที่มองเห็นคือขั้นบันไดหินที่ปรากฏขึ้นใต้เท้าของเขาทีละขั้น

อย่างไรก็ตาม ขั้นบันไดหินไม่ได้พาขึ้นข้างบนแต่กลับทอดยาวลงมา แม้แต่เฉินผิงก็ไม่รู้ว่าบันไดเหล่านี้จะพาไปยังที่ใด

“ที่นี่ที่ไหน?” เฉินผิงตกตะลึงชั่วขณะ

เขาไม่รู้ว่าขั้นบันไดหินจะพาไปที่ไหน เนื่องจากทุกสิ่งถูกปกคลุมไปด้วยความมืดสนิท

ราวกับว่าเส้นทางนั้นพาตรงไปสู่ขุมนรก

หลังจากสงบสติอารมณ์แล้ว เฉินผิงก็ก้าวเดินอย่างมั่นคงและลงบันไดหินไป

เฉินผิงไม่แน่ใจว่าเขาเดินมานานแค่ไหนแล้ว จนกระทั่งเขารู้สึกว่าเท้าของเขาแตะพื้น จึงรู้ว่าขั้นบันไดหินตรงหน้าเขาหายไปแล้ว

บริเวณโดยรอบส่องสว่างด้วยแสงเจิดจ้า ร่างสีทองปรากฎขึ้นโดยหันหลังให้เขา