หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4206

“ฮ่าๆ ความหวังลมๆ แล้งๆ ทำให้คนตาบอด เทียบกับพรสวรรค์แล้วความเพียรดูไร้ค่าไปเลย เหตุผลที่ทุกคนคอยบอกให้เจ้าพากเพียรก็เพราะอยากหลอกใช้เจ้า ความเพียรในอาณาจักรนิรันดร์ ไม่มีประโยชน์ คนเหล่านี้ถูกชะตากำหนดให้เป็นบันไดให้คนอื่นเหยียบ หากความสามารถทั้งหมดของพวกเขาถูกถ่ายทอดมาให้เจ้า เจ้าจะเก่งกาจขึ้นอย่างมากและชื่อเสียงของเจ้าจะกระจายไปไกล มีโอกาสที่จะได้ไปจากอาณาจักรนิรันดร์และขึ้นเป็นเซียนด้วยซ้ำ นี่คือโลกที่พลังคือความถูกต้อง หากไม่มีพลังหรือพรสวรรค์ ความพยายามทั้งหมดที่ทุ่มเทลงไปก็จะถูกผู้อื่นชิงไป หากเจ้ายอมรับข้าเป็นอาจารย์ของเจ้า ข้าจะช่วยเจ้าสร้างยาสูบพลัง จากนั้นเจ้าจะสามารถกลืนกินพลังบำเพ็ญเพียรของผู้อื่น ทุกคนต่างมีวิชาเฉพาะตัวเอง หากเจ้าเรียนรู้และดูดซับความแข็งแกร่งของคนเหล่านี้ ความสามารถของเจ้าจะเพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดด”

เทพโอสถยืนประสานมือไว้ข้างหลังและพูดด้วยท่าทีเฉยเมย

เขาพูดอย่างกับว่าเขาฆ่าเหล่านักกลั่นยาบนเขาเย่าติงเพื่อเพิ่มพลังให้ตัวเองได้

“กลืนกินพลังบำเพ็ญเพียรของคนอื่นงั้นเหรอ?” เฉินผิงขมวดคิ้ว “นั่นมันวิชาของพวกผู้ใช้วิชามารไม่ใช่เหรอ?”

เฉินผิงเองก็รู้วิธีกลืนกินพลังบำเพ็ญเพียรของคนอื่น อย่างไรก็ตาม เมื่อพลังของเขาเพิ่มขึ้น ความยากในการทำแบบนั้นก็ยิ่งเพิ่มตาม

ทักษะซีซิงนั้นใช้ไม่ได้ผลในอาณาจักรนิรันดร์

“ผู้ใช้วิชามาร?” เทพโอสถยิ้มเยาะ “การกลืนกินพลังของผู้อื่นนั้นจัดเป็นวิชาของผู้ใช้วิชามาร แต่สิ่งที่ข้าจะสอนเจ้าคือวิธีสร้างยาสูบพลัง ไม่ใช่การกลืนกินพลัง ดังนั้นมันย่อมไม่เหมือนกัน อีกอย่างข้าไม่ใช่ผู้ใช้วิชามาร แม้จะทุ่มเทฝึกฝนแค่ไหนก็ไม่ได้รับประกันว่าเจ้าจะได้เป็นเซียนหรือระดับบำเพ็ญเพียรของเจ้าจะเพิ่มขึ้น แต่ถ้าหากเจ้าคว้าโอกาสนี้ไว้ การเพิ่มระดับบำเพ็ญเพียรของเจ้าก็จะเกิดขึ้นได้แน่นอน แม้แต่คนโง่ก็เก่งขึ้นมาได้หากอยู่ถูกที่ถูกเวลา อย่างแรกเลยก็คือเจ้าไม่ควรปล่อยโอกาสนี้หลุดมือไป หากเจ้ายอมรับข้าเป็นอาจารย์ของเจ้า นั่นก็จะเป็นโอกาสทองของเจ้า ข้ารับรองว่าในไม่ช้าเจ้าจะไปถึงขั้นมหายาน!”

“เจ้าไม่สนใจเลยหรือ? เจ้าผ่านการทดสอบทั้งหมดนั้นเพื่อสืบทอดมรดกของข้าไม่ใช่หรือ?” เทพโอสถถามด้วยความสับสนเมื่อเห็นเฉินผิงปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย

“จริงอยู่ที่ผมมาเพราะต้องการมรดกของท่าน แต่ผมไม่อาจยอมรับให้ท่านเป็นอาจารย์ของผมได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการกลืนกินพลังบำเพ็ญเพียรของคนอื่น” เฉินผิงตอบด้วยความแน่วแน่

ใบหน้าของเทพโอสถดูไม่พอใจ เขาถามด้วยความสับสน “ข้าเป็นเซียนจากอาณาจักรแดนสรวง ข้าไม่คู่ควรที่จะเป็นอาจารย์ของเจ้าหรือ? เจ้าคิดว่าเพียงเพราะข้าตายและกลายเป็นเสี้ยววิญญาณ ข้าจึงเป็นอาจารย์ของเจ้าไม่ได้หรือ? ข้าขอบอกว่าแค่นี้ทำอะไรข้าไม่ได้ เพียงใช้โอสถศักดิ์สิทธิ์ข้าก็จะได้กลับไปยังอาณาจักรแดนสรวง ข้าพากเพียรสร้างโอสถศักดิ์สิทธิ์มานานกว่าพันปี ในที่สุดข้าก็จะได้ไปยังอาณาจักรแดนสรวงแล้ว แผนของข้าคือทิ้งเสี้ยววิญญาณเอาไว้ เพื่อให้ชะตาส่งคนที่คู่ควรจะเป็นศิษย์มาให้ข้า”