หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4221

“ฮูม!”

มังกรทองคำราม ทำเอาสั่นสะเทือนไปทั้งฟ้าดิน คลื่นทะเลโหมกระหน่ำทันที ทุกคนรีบสร้างเกราะป้องกันให้เรือวิญญาณ

หวังชิงซือมองมังกรทองที่อยู่ด้านหลังเฉินผิง ท่าทีเย่อหยิ่งของเขาพลันหายไปในทันที

“แก... แกเป็นใครกันแน่? ทำไมถึงเรียกมังกรทองออกมาได้? แกใช้คาถาลวงตาอะไร?” หวังชิงซือถาม

“จะถามคำถามมากมายไปทำไม? ถ้าคุณจะสู้ก็เข้ามาเลย ให้ตายสิ พูดมากจริง!”

ไฟลุกท่วมตัวเฉินผิง ขณะที่มังกรทองก็ถูกแผดเผาเช่นกัน

จากนั้นมันก็กลายร่างเป็นมังกรไฟและอ้าปากอันใหญ่โต

“กล้าดียังไง...” หวังชิงซือคำรามด้วยความโกรธ ดาบใหญ่ของเขาฟันใส่เฉินผิงอย่างไม่ปรานี

มังกรทองพุ่งไปข้างหน้าด้วยเสียงคำราม เผชิญหน้ากับดาบใหญ่โดยตรง

ตูม!

มังกรทองสกัดดาบขนาดมหึมาไว้ได้ จากนั้นก็พ่นไฟออกมา ทันใดนั้นไฟลูกใหญ่ก็กลืนกินยักษ์ตนนั้น

ท้องฟ้าลุกเป็นไฟและกลายเป็นสีแดงเพลิง แม้แต่ทะเลด้านล่างก็ยังสะท้อนภาพเปลวเพลิงที่ลุกโชนอยู่ด้านบน

เฉินเหวินเหลียงและพรรคพวกไม่มีทางเลือกนอกจากต้องบังคับเรือวิญญาณของไปยังขอบฟ้าที่อยู่ไกลออกไป

“ฮ่าๆๆ คิดจะเผาฉันด้วยไฟงั้นเหรอ? น่าขำ ยักษ์ของฉันไม่กลัวทั้งไฟหรือน้ำ ยิ่งกว่านั้น มันไม่ใช่สิ่งมีชีวิต ดังนั้นมันจึงไม่กลัวความตาย คิดเหรอว่าจะเอาชนะฉันได้ ฝันไปเถอะ!”

แม้จะถูกไฟเผาไหม้ แต่หวังชิงซือก็ไม่ได้ตัวสั่นด้วยความกลัว เขากลับหัวเราะอย่างสำราญใจ

ยักษ์ตัวนี้ถูกสร้างขึ้นโดยวิชาลับของสำนักจ่านเทียน มันไม่ได้กำเนิดจากเลือดเนื้อ ไฟจึงทำอะไรมันไม่ได้

มันไร้ชีวิตและวิญญาณ ไม่ต่างกับหุ่นเชิด

ตอนนั้นหวังชิงซือได้รวมร่างกับยักษ์แล้ว ทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา เพราะยักษ์ไม่มีจิตใจเป็นของตัวเอง

ยักษ์ตัวนั้นยืนอยู่ท่ามกลางเปลวไฟ ร่างกายของมันแผ่แสงสีทองออกมา ไฟนั้นไม่อาจทำอันตรายมันได้เลย

“ถ้าเผาให้ตายไม่ได้ งั้นผมจะสับคุณจนตาย...”

เฉินผิงกระโดดขึ้นไปยืนบนหัวมังกรในทันใด

ครืน... ครืน...

พลังและเกราะป้องกันของมันไม่ใช่ความสามารถของมันเอง แต่ทั้งหมดถูกเสริมพลังด้วยอักขระที่จารึกไว้บนเครื่องราง

หากอักขระถูกทำลาย ความแข็งแกร่งของยักษ์ก็จะลดน้อยตาม

“บัดซบ ฉันนึกว่าแกโจมตีมั่วซั่วเสียอีก ไอ้หนู ไม่นึกว่าแกจะวางแผนไว้ตั้งแต่แรก!”

หวังชิงซือขมวดคิ้วเล็กน้อย เขารู้ว่าจะประมาทไม่ได้อีกแล้ว!

เขาบีบแก่นโลหิตหนึ่งหยดออกมาจากคิ้ว จากนั้นก็ทาลงบนเครื่องราง

ทันใดนั้น ยักษ์สีทองก็เปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน ส่วนอักขระที่เรียงร้อยกันอย่างซับซ้อนก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเลือดเช่นกัน

ยักษ์ตัวนั้นถูกปกคลุมด้วยอักขระสีแดงเข้ม แผ่กลิ่นอายน่าสะพรึงกลัวออกมา

“ถึงตาฉันบ้างแล้ว...”

หวังชิงซือแกว่งดาบยาวของเขาด้วยเสียงคำรามดังลั่น แสงเจิดจ้าของมันหมุนวนอยู่รอบๆ จนดูราวกับจะผ่ามิติให้ฉีกขาด

เฉินผิงยืนอยู่บนหัวมังกร เขารับรู้พลังของดาบเล่มนั้น แต่เขาก็ไม่ได้หลบและกระโจนเข้าใส่