หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4230

เฉินผิงพร้อมกับหลิ่วหรูเยี่ยนและเนี่ยเหิงกระโดดลงมาจากเรือวิญญาณ มองไปที่ซากสัตว์อสูรทะเลจำนวนมากบนผิวน้ำ ท่ามกลางพายุโหมกระหน่ำ พลังวิญญาณที่ปั่นป่วนและแสงดาวระยิบระยับ

“คุณเฉิน แสงดาวในพายุคืออะไร?” เนี่ยเหิงถาม

เท่าที่ได้ยินมา มันไม่น่าจะมีแสงในพายุ

“แสงเหล่านั้นน่าจะเป็นแสงที่เปล่งออกมาจากศิลาวิญญาณหรือของวิเศษบางอย่าง ในทะเลกว้างใหญ่แห่งนี้มันอาจเป็นอะไรก็ได้ ไปดูกันเถอะ อาจมีบางอย่างที่เป็นประโยชน์” เฉินผิงกล่าว

ด้วยความที่เขาครอบครองลูกแก้วสะกดลม การเข้าไปในพายุจึงไม่ใช่ปัญหาสำหรับเฉินผิง

เรือวิญญาณทั้งลำได้รับการปกป้องแล้ว ลูกแก้วสะกดลมจึงสามารถคุ้มครองพวกเขาทั้งสามคนได้

ทันใดนั้น เฉินเหวินเหลียงก็เข้ามาหาและถามว่า “คุณเฉิน ฉันไปด้วยได้ไหม?”

เขาเห็นว่าเฉินผิงตั้งใจจะเข้าไปในพายุ และในขณะที่ผู้บำเพ็ญเพียรคนอื่นทำไม่ได้ แต่เฉินผิงกลับเข้าไปได้เพราะมีลูกแก้วสะกดลม

“ได้สิ ท่านประธานเฉิน” เฉินผิงตกลงอย่างเต็มใจ

พวกเขาค่อยๆ เข้าใกล้ขอบพายุ เมื่อไปถึงก็เห็นศิลาวิญญาณจำนวนมากลอยอยู่กลางอากาศ

“ศิลาวิญญาณเหล่านี้มันอะไรกัน? แสงของพวกมันช่างแวววาว” เนี่ยเหิงถามด้วยความอยากรู้

“แร่ประกายทอง นี่คือแร่ประกายทอง พวกมันมีมูลค่ามหาศาล” เฉินเหวินเหลียงอุทานด้วยความตื่นเต้น

“แร่ประกายทองคืออะไร?” เฉินผิงถาม

เฉินเหวินเหลียงอธิบายทันที “คุณเฉิน แร่ประกายทองเป็นศิลาวิญญาณที่หายากมาก ไม่เพียงแต่จะช่วยเพิ่มพลังบำเพ็ญเพียรเท่านั้น แต่ยังมีประโยชน์มากสำหรับผู้บำเพ็ญเพียรที่ใช้จุติโลหะ ศิลาประเภทนี้มีน้อยมากในห้าดินแดนของอาณาจักรนิรันดร์ ไม่นึกว่าจะพบมากมายขนาดนี้ในทะเล”

เฉินผิงรู้สึกดีใจที่ได้รู้ว่าศิลาเหล่านี้สามารถช่วยให้เขาเข้าถึงจุติโลหะได้ดีขึ้น พอเขาโบกมือ แร่ประกายทองก็ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเขา

ซู่เทียนซั่วก็ขมวดคิ้วเช่นกัน พอนึกถึงความพยายามที่พวกเขาทุ่มเทลงไป หากไม่พบร่างของเฉินผิงก็จะอดได้บรรณาการร้อยปีจากสมาพันธ์ผนึกมาร ทุกอย่างคงสูญเปล่า!

ถ้าต้องลอยเคว้งอยู่กลางทะเลกว้างใหญ่เป็นเวลาครึ่งเดือนพวกเขาคงสติแตก

“ท่านประธานซู่ คุณเป่า มีเกาะเล็กๆ เลยน่านน้ำพายุแห่งนี้ไป เกาะนั้นมีทิวทัศน์สวยงาม มีศิลาวิญญาณและหญ้าเซียนมากมาย เราไปพักที่นั่นชั่วคราวจนกว่าพายุจะสงบลงได้ แล้วค่อยกลับมาหาร่างของเฉินผิง” เฟิงซิ่งเสนอ

“มีเกาะอยู่แถวนี้เหรอ?”

ซู่เทียนซั่วรู้สึกประหลาดใจ

พวกเขาเดินทางมาจากอี้ไป๋เป็นระยะทางหลายพันกิโลเมตร และไม่เห็นอะไรเลยในทะเลอันกว้างใหญ่

พอเฟิงซิ่งพูดถึงเกาะ ซู่เทียนซั่วก็เลยรู้สึกประหลาดใจเป็นธรรมดา