หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4238

“ดูเหมือนว่าจะมีปรมาจารย์อาคมอยู่กับคนพวกนี้ วงแหวนอาคมของเรือวิญญาณลำนี้แข็งแกร่งมาก!”

เฉินผิงคิดไตร่ตรอง จากนั้นจึงปล่อยให้ปราณสัมผัสของเขาขยายตัว

ในขณะนั้น ชายหนุ่มที่นำคนไปค้นหาซากสัตว์อสูรบีบจมูกด้วยความไม่พอใจ เขาโบกมือและพูดว่า “เอาล่ะ แค่หยิบซากสัตว์อสูรมาสองสามตัวก็พอแล้ว”

“ที่จริงทั้งหมดนี้แค่จัดฉาก ถ้าฉันเก็บซากกลับไปมากเกินไปคงไม่ดี...”

ศิษย์คนอื่นๆ ของสำนักจ่านเทียนล่าสัตว์อสูรได้สองตัวแล้วก็กลับไปรายงาน

อย่างไรก็ตาม ทั้งหมดนี้ไม่อาจเล็ดรอดความเฉียบแหลมของเฉินผิง เขาสังเกตซากสัตว์อสูรบนผิวน้ำทะเล คนเหล่านี้เพียงแค่หยิบมาสองสามตัวแล้วก็ไป ชัดเจนว่าพวกเขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อเก็บซากสัตว์อสูร

เฉินผิงสลายปราณสัมผัสของเขาแล้วโบกมือให้เฉินเหวินเหลียงและจงฉิง

“คุณเฉิน มีอะไรเหรอ?” เฉินเหวินเหลียงถาม

“คุณเฉิน คุณจง เราคุยกันเรื่องนี้ในห้องดีกว่า”

เฉินผิงนำทั้งสองคนเข้าไปในห้อง จากนั้นก็วางอาคมอำพรางเพื่อให้แน่ใจว่าการสนทนาของพวกเขาจะไม่ถูกได้ยินจากคนอื่น

“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงทำตัวลับๆ ล่อๆ คุณเจออะไรมาหรือ?” เฉินเหวินเหลียงถาม

“ใช่ ผมรู้สึกว่าคนบนเรือวิญญาณดูแปลกๆ พวกเขาไม่ได้ดูเหมือนมาเก็บซากสัตว์อสูร แต่น่าจะกำลังตามล่าพวกเราอยู่” เฉินผิงกล่าว

“เป็นไปได้ยังไง? พวกเขารู้ได้ยังไงว่าเราติดอยู่ที่นี่?” จงฉิงถามด้วยความสับสนกับคำพูดของเฉินผิง

“ตอนนี้ผมก็อธิบายไม่ได้ แต่มีบางอย่างเกี่ยวกับคนพวกนี้ที่มันไม่ปกติ ยิ่งไปกว่านั้น เรือวิญญาณลำนี้มีวงแหวนอาคมวางไว้มากมาย วงแหวนอาคมเหล่านี้ซับซ้อนและมีประสิทธิภาพสูง เห็นได้ชัดว่าเป็นผลงานของปรมาจารย์อาคม” เฉินผิงกล่าว

“แล้วมันแปลกตรงไหน? บางทีอาจมีคนที่เชี่ยวชาญวงแหวนอาคมในหมู่พวกเขา ท้ายที่สุดแล้ว ผู้ใช้วิชามารหลายคนเก่งด้านอาคม” เฉินเหวินเหลียงแย้ง

“ใช่ ถ้าจะมีใครสักคนในพวกเขาเชี่ยวชาญวงแหวนอาคมก็ไม่แปลก” จงฉิงพูดแทรก

“ยังไงก็ตาม เราควรระมัดระวัง” เขาเตือน “ทุกคนต้องตื่นตัวตลอดเวลา”

ในเวลานั้น เฉินผิงไม่มีหลักฐานที่จะพิสูจน์ว่าคนเหล่านี้ตั้งใจตามล่าพวกเขา เขาจึงไม่อาจแตกหักกับพวกนั้นโดยอาศัยการคาดเดาเพียงอย่างเดียว

“เขาเป็นหัวหน้าของคุณ ไม่ใช่ของเรา ทำไมเราต้องเชื่อฟังเขาด้วย? ที่นี่มันอบอ้าวเกินไป เราเลยจะไปสูดอากาศบริสุทธิ์บนดาดฟ้า”

จงฉิงกำลังจะพุ่งไปข้างหน้าด้วยความไม่พอใจ

ผู้บำเพ็ญเพียรสองคนพยายามขัดขวางพวกเขาอุตลุดจนเกิดความโกลาหล

เฉินผิงเพียงแค่สังเกตสถานการณ์ที่เกิดขึ้นโดยไม่มีทีท่าว่าจะเข้าไปห้าม เขาอยากรู้ว่าหัวหน้าของพวกเขาจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร

“หยุด! แกสองคนไม่รู้จักให้เกียรติแขกของเราหรือไง?”

หลิวจางเหล่ามาถึงและตำหนิผู้บำเพ็ญเพียรทั้งสองคนเสียงดัง

“ผู้อาวุโสหลิว พวกเขายืนกรานจะไปที่ดาดฟ้า เราพยายามหยุดพวกเขาจนโต้เถียงกัน” ผู้บำเพ็ญเพียรคนหนึ่งอธิบาย

“ผู้อาวุโสหลิว แม้ว่าเราจะรู้สึกขอบคุณอย่างยิ่งสำหรับการช่วยเหลือของคุณ แต่คุณจะจำกัดเสรีภาพของเราไม่ได้ ถูกไหม?”

“เราแค่ต้องการอากาศบริสุทธิ์บนดาดฟ้า ทำไมถึงห้ามเรา?” เฉินเหวินเหลียงถามด้วยความไม่พอใจ