“ผู้อาวุโสหลิว เราจะไม่ออกไปไกลเกินไป แค่เที่ยวเตร่เท่านั้น ถ้าเจอสัตว์อสูรที่แข็งแกร่งเราจะกลับมาทันที!”
ขณะที่เฉินเหวินเหลียงพูด เขาก็เหลือบมองเฉินผิงและจงฉิง จากนั้นทั้งสามคนก็กระโจนขึ้นไป
ไม่นานหลังจากนั้น ชายหนุ่มข้างๆ หลิวจางเหล่าก็ตามพวกเขาไป โดยมีผู้บำเพ็ญเพียรสองคนมาด้วย
เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของพวกเขา เฉินเหวินเหลียงก็ถามด้วยความไม่พอใจ “พวกคุณตามมาทำไม?”
“โอ้ ผู้อาวุโสหลิวเป็นห่วงความปลอดภัยของพวกคุณ เขาเลยให้เรามาคุ้มกัน” ชายหนุ่มรีบบอก
“เราไม่ต้องการให้ปกป้อง คุณกลับไปเถอะ!” เฉินเหวินเหลียงสั่งให้พวกเขากลับไป
อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครสนใจเขา ไม่ว่าพวกเขาจะไปที่ไหน ชายหนุ่มก็จะตามไป
“ประธานเฉิน ปล่อยให้พวกเขาตามมาเลย มาดูกันว่าพวกเขาจะตามทันไหม!”
หลังจากเฉินผิงพูดจบ เขาก็รีบคว้าตัวเฉินเหวินเหลียงและจงฉิงทันทีพร้อมใช้ท่าเท้าประกายไฟ แล้วพวกเขาก็หายวับไปในพริบตาอย่างไร้ร่องรอย
ในขณะนั้นชายหนุ่มตกตะลึงอย่างมาก เขาไม่เคยเห็นความเร็วระดับนี้มาก่อน!
เมื่อเฉินผิงและคนอื่นๆ หายไป ชายหนุ่มจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพาพวกผู้บำเพ็ญเพียรกลับไปที่เรือ
เมื่อเห็นชายหนุ่มกลับมาโดยไม่มีพวกเฉินผิง หลิวจางเหล่าก็ถามด้วยความสับสน “แกกลับมาทำไม? คนอื่นล่ะ?”
“ผู้อาวุโสหลิว พวกนั้นเร็วเกินไป พวกเขาหายไปในพริบตาจนเราตามไม่ทัน ดูเหมือนว่าพวกนี้จะเริ่มสงสัยเราแล้ว เราคงต้องชิงลงมือก่อน” ชายหนุ่มพูดออกมา
“อะไรนะ แม้แต่แกก็ยังตามไม่ทันงั้นเหรอ?”
คิ้วของหลิวจางเหล่าขมวดเล็กน้อยขณะที่เขาพูด “ดูเหมือนว่าจะมียอดฝีมืออยู่ท่ามกลางพวกมัน ถ้าสามคนนั้นหนีไปก็ไม่เป็นไร อย่าให้ที่เหลือหนีไปได้ก็พอ”
“ตามฉันมา” เขาสั่ง “เราจะปล่อยให้คนพวกนี้หนีไปอีกไม่ได้ เราต้องควบคุมสถานการณ์ก่อน!”
หลิวจางเหล่านำคนของเขาไปที่ห้องโดยสารเรือ
ที่จริงแล้วหลังจากได้ฟังคำเตือนของเฉินเหวินเหลียง ทุกคนในห้องโดยสารก็เริ่มระแวงหลิวจางเหล่าและลูกน้องของเขา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ไม่มีตอน 3867-3871 ครับ...
เกินเดือนละ...
รออยู่นะครับ...
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...