“ได้ยินมาว่าองค์ชายแห่งแคว้นเซียวป่วย แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้เป็นอะไรเลย!” ผู้อาวุโสหลี่กล่าว
“องค์ชายไม่สบายจริงๆ การที่พวกเราและชาวแคว้นเซียวออกเดินทางสู่ท้องทะเลครั้งนี้ก็เพื่อตามล่าอสูรวาฬ เราต้องการใช้น้ำมันอสูรวาฬรักษาอาการป่วยขององค์ชาย”
กู้เทียนเฉากุเรื่อง
เขาไม่คาดคิดว่าสำนักจ่านเทียนซึ่งอยู่แต่ในทะเลมาหลายปีจะรู้เรื่องอาการป่วยขององค์ชายเซียวด้วย
“แล้วเราต้องเชื่อเหรอว่าเขาคือองค์ชายเซียว? มีหลักฐานหรือเปล่า?”
ผู้อาวุโสหลี่ดูเหมือนไม่ค่อยเชื่อ
ตราบใดที่เขายืนยันได้ว่าเฉินผิงไม่ใช่องค์ชายเซียว เขาก็จะได้เอาคืน เขาถูกเฉินผิงทำให้ขายหน้าต่อหน้าคนหมู่มากจึงคับแค้นใจ
เฉินผิงก้าวไปข้างหน้าแล้วถามว่า “คุณอยากดูหลักฐานเหรอ?”
ผู้อาวุโสหลี่พยักหน้า “ใช่! ไม่งั้นฉันจะรู้ได้ยังไงว่าคุณคือองค์ชายเซียว”
เฉินผิงแค่นเสียงเย็นชาขณะมองผู้อาวุโสหลี่อย่างเหยียดหยามแล้วกล่าว “ฮึ! รู้จักที่ต่ำที่สูงบ้างไหม? คิดเหรอว่าคุณคู่ควรขนาดนั้น? ถ้าอยากเห็นหลักฐานผมก็จะเอาให้ดู แต่ก่อนอื่น คุณต้องเอาชนะผมให้ได้ก่อน!”
“นี่แก...”
ผู้อาวุโสหลี่โกรธจัดและเตรียมจะโจมตีเฉินผิง
เมื่อเห็นอย่างนั้น มู่ชี่เฟิงก็รีบยั้งผู้อาวุโสหลี่ จากนั้นเขาก็หันไปหาเฉินผิงแล้วพูดว่า “สหาย เราแค่ต้องการตรวจสอบเท่านั้น ไม่มีอะไรมากกว่านั้นเลย เรายกย่องแคว้นเซียวมาโดยตลอด”
“เห็นแก่คุณที่พูดจาดีๆ ผมคิดว่าคงให้คุณดูได้...”
เฉินผิงโยนตราประทับที่เขาถือไว้ให้มู่ชี่เฟิง
นั่นคือตราประทับของจริงแห่งแคว้นเซียว เฉินผิงจึงไม่กลัวที่จะเอาออกมาให้เห็น
หลังจากได้รับตราประทับ มู่ชี่เฟิงก็พบว่ามันเป็นของแท้ มันยังมีสัญลักษณ์และรัศมีเฉพาะตัวของ แคว้นเซียวอีกด้วย
ด้วยความที่ครอบครองตราประทับจากแคว้นเซียว ตัวตนของเฉินผิงจึงแน่ชัดแล้ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ไม่มีตอน 3867-3871 ครับ...
เกินเดือนละ...
รออยู่นะครับ...
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...