หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 426

“เด็กนั่นแข็งแกร่งขนาดนั้นเลยเหรอครับ” เหล่าชิวตะลึง “นี่ท่านพยายามจะให้เขามาเข้าพวกตำหนักยาอย่างนั้นหรือ”

“ใช่เลย ตำหนักยาต้องการคนมีพรสวรรค์แบบเขา” ซุนซือเหมี่ยวพยักหน้า

“แต่เฉินผิงฆ่าเจี่ยงเจิ้งจง แล้วท่านพูดเองไม่ใช่หรือว่าตระกูลเจี่ยงมีคนหนุนหลังหลายคนในจิงตู ถ้าหากว่าพวกเขาอยากจะล้างแค้นเฉินผิง พวกเราจะทำอย่างไร” เหล่าชิวไม่เข้าใจว่าทำไมซุนซือเหมี่ยวถึงสนใจอยากจะให้เฉินผิงมาเป็นพวกทั้งๆที่เขาเป็นตัวปัญหาอย่างนี้

“ฮ่าฮ่า เหล่าชิวถึงแม้ตระกูลเจี่ยงจะมีเจี่ยงเจิ้งเต๋อ แต่อย่าลืมสิว่าใครคือคนหนุนหลังตำหนักยาในจิงตู คิดว่าฉันจะกลัวใครหน้าไหนอย่างนั้นหรือ”

ซุนซือเหมี่ยวหัวเราะลั่น

เหล่าชิวพยักหน้าหงึกๆ “ก็จริงของท่าน ไม่มีใครในจิงตูที่จะแข็งแกร่งไปกว่าตระกูลไป๋อีกแล้ว”

“ไปได้แล้ว งานชุมนุมวรยุทธกำลังจะเริ่ม เราต้องเพิ่มมูลค่าของรางวัลปีนี้แล้วก็ปรับปรุงถนนวาณิชให้เสร็จ ทางเดียวที่จะทำให้สมุนไพรหายากและทรัพย์สมบัติไหลมาทางเราได้มากขึ้นก็คือทำให้ตำหนักมีชื่อเสียงมากขึ้น” ซุนซือเหมี่ยวกล่าวพร้อมโบกมือ

“เข้าใจแล้วครับหัวหน้า” เห็นดังนั้นเหล่าชิวออกไปทำงานประมูลของซุนซือเหมี่ยว

หลังจากที่ เหล่าชิวไปแล้ว ชายอายุราวยี่สิบปลายๆเดินออกมาจากหลังกำแพง เขาแต่งตัวอย่างเป็นทางการดู เหมือนคนมียศมีตำแหน่ง

ซุนซือเหมี่ยวลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วพร้อมคำนับทักทายผู้มาถึง “คุณชายไป๋”

มีเพียงผู้ที่มีชื่อเสียงโด่งดังมากจริงๆเท่านั้นที่จะสามารถทำให้หัวหน้าตำหนักยาเคารพได้ถึงเพียงนี้ ชายผู้นั้นไม่ใช่คนอื่นใดเลย เขาคือไป๋จ่านถังจากตระกูลไป๋ อันลือชื่อแห่งจิงตู ถึงแม้จะอยู่ในวัยเพียงยี่สิบปลายๆ เขาคือปรมาจารย์ระดับหกที่แข่งแกร่งกว่าปรมาจารย์กำลังภายในเสียอีก

ที่เขาสามารถมีพลังระดับนี้ได้ก็เพราะว่าความสัมพันธ์อันใกล้ชิดของตระกูลไป๋และตำหนักยา ทุกๆปีตำหนักยาจะส่งยาจำนวนมากไปให้กับตระกูลไป๋ แล้วยาเหล่านั้นก็จะถูกสมาชิกตระกูลและคนรับใช้ ใช้เป็นอาหารเสริม ในการฝึกวิทยายุทธ์

“คุณซุนซือเหมี่ยวยินดีๆ เชิญนั่งเถอะครับ”

หลังจากใช้เวลาหลายวันกับซูอวี่ฉีที่หงเฉิง เฉินผิงเดินทางกลับเสิ่งเฉิง ตอนแรกเขาคิดว่าจะปล่อยให้ซูอวี่ฉีอยู่ที่ หงเฉิง ต่อไป แต่จากการจู่โจมของ หุบเขาซีหนานส๋วนเยว่ไม่กล้าที่จะให้ซูอวี่ฉีอยู่ห่างกายเขา

เมื่อเป็นเช่นนั้นหลินเทียนหู่จึงขับรถพาทั้งสองไปที่เสิ่งเฉิงในบ่ายวันนั้น

“มาถึงสักที รู้ไหมว่าฉันรอพวกเธอมากี่วันแล้ว” กู่หลิงเอ๋อร์กล่าวอย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นทั้งสองมาถึง

“หลิงเอ๋อร์ร์ รอพวกเราทำไมกัน เธอไม่ได้ต้องไปทำงานหรอกเหรอ” ซูอวี่ฉีถามด้วยความสงสัยเมื่อเธอเห็น กู่หลิงเอ๋อร์กและคนอื่นๆกำลังรอพวกเขา

“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า”เฉินผิงถาม ด้วยเขาก็สงสัยไม่แพ้กัน

“ฉันลาออกจากงานแล้ว เพราะงั้น ฉันไม่ต้องไปทำงานอีกต่อไปแล้ว” กู่หลิงเอ๋อร์อธิบาย