“เด็กนั่นแข็งแกร่งขนาดนั้นเลยเหรอครับ” เหล่าชิวตะลึง “นี่ท่านพยายามจะให้เขามาเข้าพวกตำหนักยาอย่างนั้นหรือ”
“ใช่เลย ตำหนักยาต้องการคนมีพรสวรรค์แบบเขา” ซุนซือเหมี่ยวพยักหน้า
“แต่เฉินผิงฆ่าเจี่ยงเจิ้งจง แล้วท่านพูดเองไม่ใช่หรือว่าตระกูลเจี่ยงมีคนหนุนหลังหลายคนในจิงตู ถ้าหากว่าพวกเขาอยากจะล้างแค้นเฉินผิง พวกเราจะทำอย่างไร” เหล่าชิวไม่เข้าใจว่าทำไมซุนซือเหมี่ยวถึงสนใจอยากจะให้เฉินผิงมาเป็นพวกทั้งๆที่เขาเป็นตัวปัญหาอย่างนี้
“ฮ่าฮ่า เหล่าชิวถึงแม้ตระกูลเจี่ยงจะมีเจี่ยงเจิ้งเต๋อ แต่อย่าลืมสิว่าใครคือคนหนุนหลังตำหนักยาในจิงตู คิดว่าฉันจะกลัวใครหน้าไหนอย่างนั้นหรือ”
ซุนซือเหมี่ยวหัวเราะลั่น
เหล่าชิวพยักหน้าหงึกๆ “ก็จริงของท่าน ไม่มีใครในจิงตูที่จะแข็งแกร่งไปกว่าตระกูลไป๋อีกแล้ว”
“ไปได้แล้ว งานชุมนุมวรยุทธกำลังจะเริ่ม เราต้องเพิ่มมูลค่าของรางวัลปีนี้แล้วก็ปรับปรุงถนนวาณิชให้เสร็จ ทางเดียวที่จะทำให้สมุนไพรหายากและทรัพย์สมบัติไหลมาทางเราได้มากขึ้นก็คือทำให้ตำหนักมีชื่อเสียงมากขึ้น” ซุนซือเหมี่ยวกล่าวพร้อมโบกมือ
“เข้าใจแล้วครับหัวหน้า” เห็นดังนั้นเหล่าชิวออกไปทำงานประมูลของซุนซือเหมี่ยว
หลังจากที่ เหล่าชิวไปแล้ว ชายอายุราวยี่สิบปลายๆเดินออกมาจากหลังกำแพง เขาแต่งตัวอย่างเป็นทางการดู เหมือนคนมียศมีตำแหน่ง
ซุนซือเหมี่ยวลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วพร้อมคำนับทักทายผู้มาถึง “คุณชายไป๋”
มีเพียงผู้ที่มีชื่อเสียงโด่งดังมากจริงๆเท่านั้นที่จะสามารถทำให้หัวหน้าตำหนักยาเคารพได้ถึงเพียงนี้ ชายผู้นั้นไม่ใช่คนอื่นใดเลย เขาคือไป๋จ่านถังจากตระกูลไป๋ อันลือชื่อแห่งจิงตู ถึงแม้จะอยู่ในวัยเพียงยี่สิบปลายๆ เขาคือปรมาจารย์ระดับหกที่แข่งแกร่งกว่าปรมาจารย์กำลังภายในเสียอีก
ที่เขาสามารถมีพลังระดับนี้ได้ก็เพราะว่าความสัมพันธ์อันใกล้ชิดของตระกูลไป๋และตำหนักยา ทุกๆปีตำหนักยาจะส่งยาจำนวนมากไปให้กับตระกูลไป๋ แล้วยาเหล่านั้นก็จะถูกสมาชิกตระกูลและคนรับใช้ ใช้เป็นอาหารเสริม ในการฝึกวิทยายุทธ์
“คุณซุนซือเหมี่ยวยินดีๆ เชิญนั่งเถอะครับ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...