ร่างของมู่ชี่เฟิงถูกเปิดเผยต่อหน้าทุกคน ดวงตาของเขาเบิกกว้างและใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
เขาไม่เข้าใจเลยว่าเฉินผิงทำลายอักขระอาคมนับหมื่นบนรูปปั้นจนหมดได้อย่างไร
หรือว่าชายคนนี้จะเป็นศิษย์ของผู้อาวุโสเจิ้นมัวจริงๆ?
เห็นได้ชัดว่ามู่ชี่เฟิงไม่อยากจะเชื่อ เฉินผิงยังหนุ่มอยู่และไม่น่าจะเป็นศิษย์สายตรงของเจิ้นมัวได้
นอกจากนี้ ผู้อาวุโสเจิ้นมัวควรจะอยู่ที่อาณาจักรแดนสรวง!
แม้แต่เจ้าสำนักคนแรกของสำนักจ่านเทียนยังเป็นเพียงลูกศิษย์ของศิษย์เจิ้นมัวอีกที และนับจากนั้นก็ผ่านมาหลายชั่วอายุคนแล้ว
ที่มู่ชี่เฟิงอ้างว่าอักขระอาคมบนรูปปั้นสืบทอดโดยตรงจากเจิ้นมัวก็เพื่อให้รูปปั้นดูน่าเกรงขามเท่านั้น
ความจริงแล้วเจ้าสำนักคนแรกของสำนักจ่านเทียนไม่เคยพบกับเจิ้นมัว และคงไม่มีทางได้เรียนกับเจิ้นมัวตัวจริง!
“แกทำได้ยังไง?” มู่ชี่เฟิงถามเฉินผิงด้วยความเหลือเชื่อ
“ก็บอกแล้วว่าอักขระอาคมของผมเป็นของจริงที่สืบทอดมาจากเจิ้นมัวโดยตรง ที่คุณทำอยู่ไม่ต่างกับสอนปลาให้ว่ายน้ำ! ไม่ใช่แค่อักขระอาคมของเจิ้นมัวเท่านั้น แต่ผมยังมีอักขระศักดิ์สิทธิ์ด้วย”
หลังจากพูดจบ เฉินผิงก็วาดนิ้วไปในอากาศ และอักขระศักดิ์สิทธิ์ก็ปรากฏขึ้น
อักขระศักดิ์สิทธิ์ลอยเข้าหามู่ชี่เฟิง ก่อตัวเป็นวงแหวนอาคมคล้ายตาข่ายกลางอากาศ
เมื่อเห็นเช่นนี้ มู่ชี่เฟิงก็หวาดกลัวและพยายามหนี แต่ไม่ว่าเขาจะหนีไปไกลแค่ไหน อักขระศักดิ์สิทธิ์ก็จะตามเขาไปอย่างไม่ลดละ
ในไม่ช้ามู่ชี่เฟิงก็ถูกรัดด้วยวงแหวนอาคมทั้งตัว เขารู้สึกราวกับว่าร่างกายตกลงไปในบ่อลาวา ความรู้สึกแสบร้อนนั้นเจ็บปวดไม่แพ้ถูกเพลิงบริสุทธิ์เผาไหม้
“อ๊าก!” มู่ชี่เฟิงกรีดร้อง ร่างกายของเขาสั่นสะท้านอย่างรุนแรง
“ได้โปรด ปล่อยฉันไป ฉันยอมทำทุกอย่าง...” มู่ชี่เฟิงร้องขอความเมตตาจากเฉินผิง
เฉินผิงยังคงไม่สะทกสะท้าน เขาเคยถูกมู่ชี่เฟิงหลอกมาแล้วครั้งหนึ่ง และไม่คิดจะตกหลุมพรางซ้ำสอง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ไม่มีตอน 3867-3871 ครับ...
เกินเดือนละ...
รออยู่นะครับ...
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...