หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4273

อู๋หุ่ยเป็นเมืองใหญ่ที่สุดที่เฉินผิงเคยเห็น

“คุณอวี่” เฉินผิงถามขณะที่ยังคงมองดูผู้คนยืนนิ่งทั้งสองข้างถนน “ทำไมพอเราเข้ามาทุกคนถึงหยุดเคลื่อนไหว”

อวี่เหวินเฉียงยิ้ม “มันเป็นกฎในแคว้นเซียวที่ตั้งขึ้นเพื่อป้องกันการลอบสังหาร ในแคว้นอันกว้างใหญ่เช่นนี้มีความเสี่ยงเสมอที่จะพบคนที่มีเจตนาไม่ดี กฎนี้ห้ามไม่ให้ใครเคลื่อนไหวในขณะที่เราผ่านเข้าไป และการเคลื่อนไหวกะทันหันจะถือว่าเป็นการโจมตี”

เฉินผิงพูดอะไรไม่ออก แม้ว่าวิธีนี้จะดูสุดโต่ง แต่ก็ได้ผลอย่างไม่ต้องสงสัย ที่โลกมนุษย์มีการใช้มาตรการป้องกันที่คล้ายกันเมื่อบุคคลสำคัญเดินทางผ่าน จะมีการเปิดเส้นทางและห้ามไม่ใครเข้าใกล้ ดูเหมือนว่าอาณาจักรนิรันดร์และโลกมนุษย์จะไม่ต่างกันมากนัก

ที่ต่างกันคือทุกคนในอาณาจักรนิรันดร์เป็นผู้บำเพ็ญเพียรพลังวิญญาณ ด้วยความที่พวกเขามีอยู่ทั่วไป กฎนี้จึงไม่ค่อยได้ใช้บ่อยนัก

ไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงใจกลางนครอู๋หุ่ย พอมาถึงก็ต้องลงจากรถม้าและเดินเท้าต่อไป

ที่รออยู่ที่ทางเข้าไม่ใช่ใครอื่นนอกจากราชาเซียวหยวนชานและองค์ชายเซียว ลูกชายของเขา การที่มารอด้วยตัวเองบ่งบอกว่าพวกเขาให้ความสำคัญกับเฉินผิงมากเพียงใด

“เฉินผิง เจ้าคงเหนื่อยจากการเดินทางยาวนาน” เซียวหยวนชานทักทายเฉินผิงด้วยความนอบน้อม ไม่มีท่าทีเย่อหยิ่งตามประสาเชื้อพระวงศ์

องค์ชายเซียวก้าวไปข้างหน้าและโค้งคำนับ “เฉินผิง ข้าพจะไม่มีวันลืมบุญคุณที่ช่วยชีวิตข้าไว้”

“ท่านราชา องค์ชาย หามิได้” เฉินผิงตอบอย่างถ่อมตัว “ผมเพียงแค่ทำเท่าที่ทำได้ ท่านราชาตอบแทนผมไปแล้ว เราต่างทำประโยชน์ให้กัน ไม่ใช่การช่วยเหลือเปล่าๆ”

เฉินผิงรู้สึกประหลาดใจกับความเคารพและอ่อนน้อมถ่อมตนที่เซียวหยวนชานและบุตรแสดงออกมา โดยเฉพาะเมื่อพิจารณาจากสถานะของพวกเขา