หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4283

เมื่อกลับมาถึงหยงเล่อ เฉินผิงก็ไม่รีรอ เขาขึ้นเรือเหาะไปกับไป๋เฉียนและหัวเฟิ่งเพื่อเดินทางกลับไปยังนครจิ้งจอก

เมื่อถึงเวลาต้องแยกทาง แม่เฒ่าเจินกอดไป๋เฉียนไว้แน่นจนน้ำตาไหลอาบแก้ม ทั้งสองใช้ชีวิตร่วมกันมานานหลายสิบปี ช่วงเวลานี้ช่างน่าเศร้าใจ เมื่อแม่เฒ่าเจินกลับมาคืนดีกับจงฉิงและเลือกที่จะไม่กลับไปที่นครจิ้งจอก เธอจึงรู้สึกอาลัย

อย่างไรก็ตาม เรื่องดีๆ ย่อมมีวันจบลง วัฏจักรของการแยกทางและการกลับมาพบกันอีกครั้งเป็นเพียงส่วนหนึ่งของชีวิต เราจึงต้องเรียนรู้ที่จะกล่าวคำอำลา

ขณะที่พวกเขาเดินทางไปยังนครจิ้งจอก ไป๋เฉียนไม่อาจสลัดความเศร้าของเธอออกไปได้ ในขณะเดียวกัน หัวเฟิ่งและเฉินผิงพยายามปลอบใจเธออย่างเต็มที่

หลังจากเดินทางหนึ่งวัน เรือเหาะก็ลงจอดอย่างสง่างามที่ชานเมือง

อารมณ์ของไป๋เฉียนเริ่มแจ่มใสขึ้นเมื่อเธอเงยหน้ามองเมืองที่เธอคุ้นเคย

เธอถอนหายใจด้วยความเป็นห่วงสมุนทั้งหลายของเธอ “ข้าสงสัยว่าตระกูลเฟิงทำให้บ้านของข้าวุ่นวายแค่ไหนในช่วงที่ข้าไม่อยู่ แล้วยังมีคนของข้าอีก ตอนนี้พวกเขาจะเป็นยังไงบ้าง?”

“ไม่ต้องกังวล ตระกูลเฟิงคงไม่ฆ่าทุกคนในนครจิ้งจอก ต้องเข้าไปดูเราถึงจะได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง” หัวเฟิ่งพูดเบาๆ พยายามทำให้ไป๋เฉียนสบายใจ

ทั้งสี่คนมุ่งหน้าเข้าเมือง

เมื่อไปถึงทางเข้า พวกเขาก็พบกับทหารยามที่ไม่คุ้นหน้ายืนเรียงแถว พวกเขาขาดรัศมีอันโดดเด่นของเผ่าพันธ์อสูร จึงชัดเจนว่าเป็นผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์

เฉินผิงจำได้ว่าทหารยามเหล่านี้ดูคล้ายทหารจากแคว้นเซียว

เมื่อเขาและพรรคพวกมาถึงประตูเมือง ทหารยามเพียงแค่เหลือบมองพวกเขาและไม่มีท่าทีจะเข้ามาขวาง

เฉินผิงรู้สึกสงสัยที่ถูกเมิน ทหารยามเหล่านี้แค่มายืนพอเป็นพิธีงั้นเหรอ?

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เฉินผิงก็เข้าใจสถานการณ์ทันที แม่ทัพเฉียนคิดว่าการทำลายล้างตระกูลเฟิงและยึดเมืองคืนเป็นความสำเร็จที่เล็กน้อยเกินไปสินะ เขาคงกังวลว่าตัวเองจะไม่ได้รางวัลอะไรจากเซียวหยวนชาน การที่ทหารยามเฝ้าประตูเมืองอย่างหละหลวมเท่ากับว่าเขากำลังเชื้อเชิญใครก็ตามที่มีเจตนาร้ายเข้ามาก่อความวุ่นวาย ซึ่งจะทำให้เขาสามารถควบคุมสถานการณ์และเพิ่มพูนอิทธิพล ยิ่งเขาสามารถระงับความไม่สงบได้มากเท่าไร ความดีความชอบที่เขาได้รับก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น เมื่อถึงเวลาที่ต้องรายงานกับเซียวหยวนชาน เขาก็จะมีเรื่องให้คุยโวมากมาย

“ขอบคุณ” ไป๋เฉียนกล่าวกับทหารยามขณะเตรียมตัวเข้าเมือง

“หยุดก่อน!” ในขณะนั้น ทหารคนหนึ่งที่สวมชุดเกราะสีเงินก็เข้ามาใกล้ ร่างกายล่ำสันและสง่างามของเขาแผ่รัศมีอำนาจ ชายนับสิบคนเดินตามหลังเขามาติดๆ

“นายกองจาง!” ทหารยามเรียกชายคนนั้นด้วยน้ำเสียงยำเกรง

นายกองจางก้าวไปข้างหน้า จ้องมองเฉินผิงและพรรคพวกเขม็ง เขาแค่นเสียงอย่างเย็นชา “ฉันคอยดูอยู่สักพักแล้ว ทำไมถึงตั้งคำถามกับทหารของฉัน? พวกคุณวางแผนจะก่อเรื่องวุ่นวายในเมืองใช่ไหม? ฉันขอชี้แจงให้ชัดเจน ตอนนี้นครจิ้งจอกอยู่ภายใต้การควบคุมของแคว้นเซียวอย่างเบ็ดเสร็จ หากคิดจะสร้างความเดือดร้อนก็คิดใหม่ดีกว่า”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ไป๋เฉียนก็รีบชี้แจง “ข้าคิดว่าคงมีความเข้าใจผิดกัน ข้าคือราชินีจิ้งจอก และแม้ว่าข้าจะขอบคุณที่พวกเจ้าช่วยยึดเมืองของข้าคืนมา แต่ข้าไม่เคยยินยอมสละอำนาจควบคุมเมืองให้พวกเจ้า!”