หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4292

ถ้าเฉินผิงเป็นเพียงเพื่อนกับสมาชิกคนหนึ่งของสำนักวิญญาณปีศาจเท่านั้น ตี้ฉงจิงก็อาจยอมปล่อยคนคนนั้นไปได้

แต่สำหรับคนอื่นๆ เขาไม่มีความคิดจะไว้ชีวิตพวกนั้นเลย

“ทุกคนในสำนักวิญญาณปีศาจคือตัวแทนของผม ดังนั้นถ้าพวกคุณยังอยากมีชีวิตอยู่ก็ถอยออกไปเสีย และอย่าคิดจะทำร้ายใครแม้แต่คนเดียว” เฉินผิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ตี้ฉงจิงหรี่ตาลง สายตาสะท้อนแววข่มขู่

แม้เฉินผิงจะมาจากแคว้นเซียวและครอบครองตำแหน่งสูง แต่ตี้ฉงจิงก็ไม่คิดจะปล่อยสำนักวิญญาณปีศาจ เขายังมุ่งมั่นที่จะแก้แค้นให้กับความขุ่นเคืองในอดีต

“ผมเป็นหนี้บุญคุณแคว้นเซียวจริงก็อยู่ แต่หนี้นั้นก็ได้ตอบแทนด้วยกระดูกเซียนไปแล้ว ดังนั้นก็ถือว่าหายกันแล้ว ตอนนี้สำนักเซวี่ยกู่ได้ออกจากดินแดนของแคว้นเซียวมานานแล้ว หากท่านจะใช้อดีตมาเรียกร้องกับผม ก็อย่าหาว่าผมไม่เห็นแก่หน้าท่านเลย ในเมื่อท่านมาจากแคว้นเซียว ผมอนุญาตให้พาคนหนึ่งคนไปได้ ผมสัญญาว่าจะไม่ติดตามไป”

ตี้ฉงจิง ไม่มีทางปล่อยทุกคนไป แต่หากให้ปล่อยไม่กี่คนเขาก็พอจะรับได้

“คุณเฉิน ได้โปรดพาเจียงอวี้เหลียนไปด้วยครับ” เจ่อเยี่ยนรีบพูดขึ้น

“คุณเฉิน ผมหวังว่าท่านจะพาลูกสาวของผมกับเจ่อเยี่ยนไป ให้ผมจัดการกับสำนักเซวี่ยกู่เอง” เจ้าสำนักเจียงกล่าว พร้อมหวังให้เฉินผิงพาทั้งเจียงอวี้เหลียนและเจ่อเยี่ยนหนีไป

“เจ้าสำนักเจียง เรื่องระหว่างสำนักวิญญาณปีศาจกับสำนักเซวี่ยกู่เป็นมายังไงกันแน่ครับ?” เฉินผิงถามด้วยความสงสัย

เจ้าสำนักเจียงถอนหายใจและเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟังอย่างช้าๆ

หลังจากฟังจบ เฉินผิงก็เข้าใจเหตุการณ์ ในอดีตคนที่ตามล่าและโจมตีสำนักเซวี่ยกู่ก็คือเจ้าสำนักเจียงกับพรรคพวกของเขา

พวกเขาล้มเลิกการตามล่าหลังจากสำนักเซวี่ยกู่หลบหนีไปยังดินแดนของแคว้นเซียว

คิดไม่ถึงว่าผู้ทุกข์ยากระกับมหายานขั้นที่หนึ่งจะกล้ามาพูดกับฉันแบบนี้

ตี้ฉงจิงขมวดคิ้วพลางถอยหลังไปตามสัญชาตญาณเพื่อหลบหนีการโจมตี ทว่าคนอื่นๆ ไม่รวดเร็วเท่า บางคนถูกผ่าครึ่งกลางลำตัว ขณะที่บางคนได้รับบาดเจ็บสาหัส ร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด

“แกมันบังอาจ! อยากตายนักใช่ไหม!” ตี้ฉงจิงตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด พลังวิญญาณระเบิดออกมาพร้อมความโกรธแค้น

ศิษย์ที่เหลือของสำนักเซวี่ยกู่ถูกรัศมีแห่งความอำมหิตห่อหุ้ม พวกเขาจ้องมองเฉินผิงด้วยแววตาโกรธเกรี้ยว

พวกเขาปฏิเสธที่จะเชื่อว่าเฉินผิงซึ่งเป็นเพียงผู้ทุกข์ยากขั้นที่เจ็ดจะสามารถล้มพวกเขาทั้งหมดได้ ด้วยความเชื่อมั่นนี้ พวกลูกศิษย์ต่างพุ่งเข้าหาเฉินผิง พวกเขามั่นใจว่าเมื่อกี้เป็นเพียงความประมาทที่ไม่ทันได้ระวังตัว จนปล่อยให้เฉินผิงมีโอกาศได้เปรียบ และคราวนี้ด้วยจำนวนมากกว่าหลายเท่า พวกเขามั่นใจว่าจะเอาชนะเขาได้

เขาก็แค่ผู้ทุกข์ยากขั้นที่เจ็ดต่อให้เก่งแค่ไหนเขาก็ต้องมีขีดจำกัด!

เมื่อเห็นบรรดาลูกศิษย์ฝ่ายนั้นมุ่งหน้าเข้าหาเฉินผิง เจ้าสำนักเจียงก็รีบตะโกนเตือนว่า “คุณเฉิน ระวังด้วย!”