หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4293

เฉินผิงยิ้มบางๆ ที่มุมปาก เขาสะบัดข้อมือเบาๆ เพื่อจุดประกายไฟขึ้นบนฝ่ามือ จากนั้นก็โยนลูกไฟขึ้นไปในอากาศอย่างไม่ใส่ใจ

ท้องฟ้าปะทุด้วยเปลวไฟ รังสรรค์เป็นกำแพงไฟที่ปกป้องเขาจากเหล่าผู้โจมตี ศิษย์บางคนโดนเพลิงปราณอัคคีเกาะติดที่ตัว จนต้องร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดขณะที่เปลวไฟแผดเผาไปทั่งทั้งผิวหนัง

พวกเขามองไปยังท้องฟ้าที่ถูกปกคลุมด้วยเปลวเพลิงอันร้อนแรงอย่างสิ้นหวัง และไม่มีทางเลือกนอกจากต้องถอยหนีอีกครั้ง

ตี้ฉงจิงมองเปลวเพลิงที่ปกคลุมอยู่ทั่วฟ้าและตะโกนถาม “ไอ้หนุ่ม แกเป็นใครกันแน่?”

เขารู้ดีว่าไม่มีใครในแคว้นเซียวที่เชี่ยวชาญการควบคุมปราณอัคคีเช่นนี้ วิธีที่เฉินผิงควบคุมไฟได้อย่างง่ายดายบ่งบอกว่าเขาไม่น่ามาจากแคว้นเซียว ส่วนตราที่เฉินผิงถืออยู่ ตี้ฉงจิงคาดว่าอาจจะถูกขโมยมา

“ฉันคือพ่อของแกไง...” เฉินผิงยิ้มเจ้าเล่ห์

“แกอยากตายนักใช่ไหม!” ตี้ฉงจิงโกรธจนตัวสั่น เขาไม่อาจทนให้ไอ้เด็กเมื่อวานซืนอย่างเฉินผิงมาดูหมิ่นได้

ตี้ฉงจิง สะบัดฝ่ามือปลดปล่อยหมอกเลือดพุ่งไปหาเฉินผิง อากาศเต็มไปด้วยหมอกสีแดงเข้ม เปลี่ยนโลกทั้งใบให้เป็นสีแดงชวนสยดสยอง ในสภาวะเช่นนี้ สายตาและสติสัมปชัญญะของใครก็คงถูกบิดเบือนไปหมดสิ้น

ความมืดหนาทึบทำให้ เฉินผิง และกลุ่มของเขาไม่สามารถมองเห็นแม้แต่มือของตัวเองในระยะใกล้ หรือรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของศัตรูได้ ราวกับพวกเขาถูกมัดและปิดตาอยู่ในโลกแห่งความว่างเปล่าสีแดง

ตี้ฉงจิงยิ้มเยาะเมื่อเห็นเฉินผิงกับพรรคพวกไร้หนทางราวกับแกะที่กำลังจะถูกเชือด ทว่าในความโอหังนั้น ตี้ฉงจิงไม่ทันสังเกตเห็นว่าแสงประหลาดค่อยๆ ส่องออกมาจากหน้าผากของ เฉินผิง และดวงตาดวงหนึ่งก็ค่อยๆ เปิดขึ้น

เฉินผิงได้เปิดใช้เนตรส่องนภา แม้จะมีหมอกเลือดหนาทึบรายล้อม แต่เขาก็ยังสามารถมองเห็นได้ชัดเจนราวกับว่าไม่มีอะไรมาปิดกั้น

ตี้ฉงจิงซึ่งไม่รู้ว่าเฉินผิงยังมองเห็นอยู่ จึงเดินเข้าหาเขาด้วยความมั่นใจและหยิ่งผยอง ตั้งใจจะสั่งสอนบทเรียนให้สาสม

ตูม!

“แกนี่รู้เยอะดีนี่” เฉินผิงกล่าวด้วยรอยยิ้มเย็นชา เขาถือแส้ปราบมารไว้อย่างแน่น “อาวุธชิ้นนี้สร้างมาเพื่อใช้กับพวกผู้บำเพ็ญเพียรวิถีมารอย่างแกโดยเฉพาะ รู้สึกยังไงบ้างล่ะ? อยากลองดูอีกทีมั้ย?”

ตี้ฉงจิงยังคงเงียบ แต่ใบหน้าของเขาแสดงออกชัดเจนว่าเขาไม่ต้องการทนทุกข์กับแส้โหดร้ายนี้อีก

“ไอ้หนุ่ม อย่ามั่นใจเกินไปนัก” ตี้ฉงจิงเตือน น้ำเสียงเขาแฝงไปความโกรธ “ฉันเป็นถึงผู้บำเพ็ญระดับมหายาน ถ้าฉันต้องถูกผู้ทุกข์ยากขั้นที่เจ็ดอย่างแกสยบ ฉันขอตายเสียยังจะดีกว่า”

เมื่อพูดจบ เขาก็พลิกฝ่ามือ เผยให้เห็นขลุ่ยกระดูกสีขาวนวลสะอาดตาส่องแสงนุ่มนวล ขลุ่ยนั่นถูกสร้างขึ้นจากกระดูกเซียน พื้นผิวเรียบลื่นเป็นประกายวาววับยาวกว่าครึ่งเมตร ชัดเจนว่านี่เป็นกระดูกขาของมนุษย์ที่ถูกนำมาใช้สร้างขลุ่ย สิ่งที่น่าขนลุกยิ่งกว่านั้นคือมันเหมือนมีชีวิต ราวกับมีเลือดไหลเวียนอยู่ ส่งแสงสีแดงเป็นจังหวะราวกับชีพจร

“ในเมื่อแกกระหายจะเจอจุดจบ ฉันก็จะสนองความต้องการของแกเอง” ตี้ฉงจิงกล่าว ดวงตาเขาเปี่ยมไปด้วยความกระหายเลือด เขาจับขลุ่ยกระดูกอย่างมั่นคง ยกมันขึ้นมาและเริ่มเป่า ส่งเสียงเพลงที่เย็นยะเยือกออกมา ราวกับดังก้องมาจากก้นบึ้งของนรก

เสียงเพลงทุ้มลึกชวนขนลุก เสมือนเสียงคำรามของปีศาจผู้หิวโหย ทำให้ทุกคนที่ได้ยินขนลุกไปตามๆ กัน บรรยากาศรอบตัวปกคลุมไปด้วยความหวาดกลัวจนหายใจหายคอไม่ออก เมื่อเสียงขลุ่ยกระดูกแผ่ซ่านไปทั่วบริเวณ ศิษย์หลายคนของสำนักวิญญาณปีศาจเริ่มกระสับกระส่าย ดวงตาของพวกเขาค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีเลือด