หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4294

เมื่อเฉินผิงตระหนักถึงสถานการณ์ เขาก็รู้ว่าเสียงจากขลุ่ยกระดูกนี้มีพลังทำลายจิตวิญญาณได้ ส่งผลให้ผู้ฟังเข้าสู่ภาวะวิปลาสอย่างไร้ทางหลุดพ้น เขาเผยอริมฝีปากก่อนจะเริ่มท่องบทสวดที่ปลอบประโลมอย่างเป็นธรรมชาติ

ถ้อยคำที่สงบเย็นหลั่งไหลออกจากปากของเขา ก้องกังวานอยู่ในหูของทุกคนที่อยู่รอบข้าง เมื่อท่วงทำนองปลอบประโลมนี้ห่อหุ้มพวกเขาไว้ ความบ้าคลั่งที่ครอบงำเหล่าศิษย์ก็สลายไปทันที

ตี้ฉงจิงมองสถานการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยความตกใจ เขาพยายามเป่าขลุ่ยกระดูกให้ดังกว่าเดิม แต่ต้องพบกับความผิดหวังเมื่อขลุ่ยนี้ไร้ผลต่อศิษย์ของสำนักวิญญาณปีศาจ

เสียงเพลงเย็นเยียบจากขลุ่ยสะท้อนก้องออกไปไกลหลายร้อยลี้

ครืน…

ทันใดนั้น ป่าโดยรอบก็ก้องด้วยเสียงครืนดังสนั่น ราวกับเกิดแผ่นดินไหว พร้อมเสียงคำรามของสิ่งมีชีวิตนับไม่ถ้วนที่ส่งบรรยากาศแห่งความวิปโยคมาเต็มอากาศ ในชั่วพริบตา ฝูงอสูรตาแดงฉานจำนวนมหาศาลก็พุ่งทะยานออกมา เสียงคำรามของพวกมันก้องกังวานขณะพุ่งไปยังสถานที่เกิดเหตุ

เหล่าอสูรเหล่านี้อยู่ใต้มนต์สะกดอันชั่วร้ายของขลุ่ยกระดูก จิตใจของพวกมันถูกห้อมล้อมด้วยความสับสนและโกรธเกรี้ยว ผลักดันพวกมันให้เข้าสู่การจู่โจมอย่างบ้าคลั่ง

“มีอสูรมากมายขนาดนี้ น่ากลัวจริงๆ…” เจ่อเยี่ยนกล่าว ใบหน้าแสดงถึงความตระหนกอย่างชัดเจน

เจ้าสำนักเจียง และคนอื่นๆ เบิกตากว้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจและหวาดกลัว

เหล่าอสูรหลายร้อยตัวล้อมรอบพื้นที่นั้นไว้ และมีอสูรจำนวนมากที่เป็นถึงระดับ ผู้ทุกข์ยาก

ไม่แปลกใจเลยที่ตี้ฉงจิงจะกล้าบุกมาเขาเทียนโหมวพร้อมลูกน้องเพียงไม่กี่คน และยังกล้าก่อเรื่องในสำนักวิญญาณปีศาจด้วย ปรากฏว่าเขามีแผนเด็ดอยู่ในมือมาตลอด พวกอสูรเหล่านี้คือไพ่ตายของเขานั่นเอง!

“ฮ่าๆๆ ก่อนหน้านี้พวกแกไม่ได้อวดดีอยู่ไม่ใช่เหรอ? ไหนล่ะความอวดดีของพวกแก?” ตี้ฉงจิงหัวเราะเสียงดัง เมื่อเห็นว่าเจ้าสำนักเจียงและคนอื่นๆ ตื่นตระหนกสุดขีด

“ไอ้หนุ่ม อย่าให้มันตายง่ายๆ! ทำให้มันเจ็บปวดที่สุด! มันกล้าเอากระดูกข้าไปทำเป็นขลุ่ย มันสมควรตายยิ่งนัก!” จ้าวมารสีชาดตะโกนลั่นด้วยความเดือดดาล

“ไม่ต้องห่วง คุณไปพักตามสบายเถอะ!” เฉินผิงพูดปลอบจ้าวมารสีชาด หากตาเฒ่านี่คลั่งจนพยายามแย่งการควบคุมร่างของฉันไป นั่นจะเปิดโอกาสให้ตี้ฉงจิงโจมตีฉันได้!

หลังจากปลอบใจจ้าวมารสีชาดแล้ว เฉินผิงก็หันไปมองตี้ฉงจิงด้วยใบหน้าสงบก่อนจะกล่าวว่า “แกคิดจริงๆ หรือว่าอสูรเหล่านี้จะสู้กับพวกข้าได้? น่าขำสิ้นดี!”

“ไอ้หนุ่ม แส้ปราบมาณของแกอาจมีผลกับพวกเราก็จริง แต่ฝันไปเถอะว่ามันจะมีผลกับพวกอสูร” ตี้ฉงจิงกล่าวจบเขาก็เริ่มเป่าขลุ่ยกระดูกอีกครั้ง

ภายใต้อำนาจชั่วร้ายของขลุ่ยกระดูก พวกอสูรก็กู่ร้องและคำรามอย่างบ้าคลั่ง เสียงเห่าหอนสะท้อนไปทั่วอากาศ ขลุ่ยนั้นเองก็เต้นเป็นจังหวะพร้อมแสงแดงวูบวาบมากขึ้นตามทุกเสียงที่บรรเลง