หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4321

สัตว์อสูรเหล่านี้เกิดจากเจตจำนงสังหาร ดังนั้นต่อให้เฉินผิงนำอสูรกลืนสวรรค์ออกมา พวกมันก็ไม่กลัวอยู่ดี เพราะท้ายที่สุดแล้วพวกมันไม่ใช่สัตว์อสูรที่แท้จริง

“เยี่ยมมากศิษย์พี่!”

เมื่อเห็นกลยุทธ์ของถันหรงคุน ตี้ฉงจิงก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที

ศิษย์ที่เหลือของสำนักเซวี่ยกู่ก็ดีใจเช่นกัน แต่ละคนดูโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด กระนั้นก็ยังปล่อยเจตจำนงสังหารออกมาเรื่อยๆ

พลังแห่งเจตจำนงสังหารในอาณาเขตของสำนักเซวี่ยกู่นั้นไร้ที่สิ้นสุด

เจ้าสำนักเจียงไม่อาจห้ามตัวเองได้อีกต่อไป พลังที่แผ่ออกมาจากตัวเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจนยากจะควบคุม

ทันทีที่เฉินผิงทำลายอาคมป้องกันสำนัก เขาก็พาศิษย์สำนักวิญญาณปีศาจเข้าต่อสู้ทันที

“ฆ่าให้หมด...”

เจ้าสำนักเจียงพาศิษย์สำนักวิญญาณปีศาจเข้าปะทะ

เจ้าตำหนักก็ลงมือเช่นกัน โดยมีธิดาเทพนับสิบคนตามไปด้วย

ศิษย์สำนักเซวี่ยกู่ต่างฮึกเหิมขณะที่พวกเขาพุ่งเข้าใส่

สัตว์อสูรทั้งสี่คำรามอย่างดุเดือดจนราวกับว่าทั้งสำนักเซวี่ยกู่สั่นสะท้าน

เกิดการปะทะกันอย่างรุนแรง พลังที่แผ่กระจายไปทั่วทำเอาฟ้าดินปั่นป่วน

น้ำแข็งโปรยปรายลงมาจากฟากฟ้า ทำให้อุณหภูมิในสำนักเซวี่ยกู่ลดลงจนถึงขีดสุด นี่คือผลจากปราณเย็นที่ตำหนักก่วงหานใช้

เกล็ดหิมะเริ่มตกลงมาและผสมเข้ากับกระดูกสีขาวโพลนด้านล่างอย่างแนบเนียน จนไม่อาจแยกแยะความแตกต่างได้

เฉินผิงกระโจนเข้าห้ำหั่นกับถันหรงคุน

เจ้าตำหนักพุ่งใส่ตี้ฉงจิง และทั้งสองก็ต่อสู้กันทันที

แม้จะมีสัตว์อสูรสี่ตัวช่วยสู้ แต่ศิษย์ที่เหลือของสำนักเซวี่ยกู่พบว่าฝ่ายตัวเองเสียเปรียบเมื่อถูกผู้บำเพ็ญเพียรเกือบร้อยคนล้อม

ทุกคนหยุดสู้กันและมองดูด้วยความประหลาดใจ

เสียงดังสนั่นยังคงดังต่อเนื่อง แผ่นดินสั่นสะเทือน กองกระดูกที่อยู่ไม่ไกลก็สั่นสะเทือนเช่นกัน ทำให้กระดูกสีขาวจำนวนมากร่วงหล่นลงมา

ใต้เท้าของถันหรงคุน มีรอยร้าวปรากฏขึ้นท่ามกลางกระดูกสีขาว

กระแสเจตจำนงสังหารอันเย็นยะเยือกเริ่มแผ่กระจายไปทั่วบริเวณโดยรอบ

เจตจำนงสังหารนี้หนาวเย็นยิ่งกว่าปราณเย็นของตำหนักก่วงหานเสียอีก

ร่างที่ยาวหลายสิบเมตรและสร้างขึ้นจากกระดูกสีขาวล้วนคลานออกมาจากรอยร้าว

โครงกระดูกยักษ์แผ่แสงสีขาวที่สว่างจ้า ในอกของมันมีมณีเม็ดใหญ่ฝังอยู่ มณีนั้นมีสีดุจเลือดและเปล่งประกายแสงสีแดงเข้ม

ศีรษะของโครงกระดูกยักษ์มีแสงน่าขนลุกแผ่ออกมาจากเบ้าตา แสงนั้นแผ่รังสีอำมหิต