หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4327

เปลวไฟลุกโชนขึ้นบนฝ่ามือของเฉินผิง อย่างไรก็ตาม เปลวไฟนี้ไม่ใช่สีแดงหรือสีน้ำเงิน แต่กลับเป็นสีขาว

เมื่อเห็นเฉินผิงเตรียมจะปลดปล่อยปราณอัคคี ถันหรงคุนก็หัวเราะเยาะ “ปราณอัคคี? อย่าได้คิดว่าของแบบนั้นจะทำอันตรายฉันได้” เขาเย้ยหยัน

เฉินผิงไม่สนใจเขา เปลวไฟในฝ่ามือรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

น่าแปลกที่เมื่อเปลวไฟของเฉินผิงพวยพุ่ง อุณหภูมิโดยรอบกลับลดลงอย่างรวดเร็ว

ดูเหมือนว่าโลกทั้งใบจะหยุดนิ่งไป แม้แต่เกล็ดหิมะที่ตกลงมาอย่างต่อเนื่องก็ลอยอยู่กลางอากาศ และไม่เคลื่อนไหว

ทุกคนสัมผัสได้ถึงความหนาวเหน็บ พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปลดปล่อยพลังวิญญาณต้านความเย็นจัด

“เกิดอะไรขึ้น? รัศมีนี้เย็นยิ่งกว่าเจตจำนงสังหารเสียอีก” ตี้ฉงจิงถามด้วยความสับสน

ถันหรงคุนก็รู้สึกสับสนเช่นกัน ไม่แน่ใจว่าปราณเย็นมาจากไหน แม้ว่าจะมีเปลวไฟวูบไหวอยู่บนฝ่ามือของเฉินผิง แต่กลับไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นแม้แต่น้อย กลับกันเขาสัมผัสได้ถึงรัศมีที่เย็นยะเยือกยิ่งกว่าเจตจำนงสังหาร

ก่อนที่ถันหรงคุนจะตอบสนอง เปลวไฟในมือเฉินผิงก็พุ่งออกมาจากฝ่ามือ

“เห็นคุณบอกว่าไม่กลัวไฟ งั้นมาลองทดสอบดูไหม? หวังว่าคุณจะไม่กลัวจนหนีไปเสียก่อน”

เฉินผิงล้อเลียนถันหรงคุน

“ฮึ ก็แค่ปราณอัคคี ไม่มีทางที่มันจะทำให้ฉันกลัวได้หรอก”

ถันหรงคุนพ่นลมหายใจแ แสงสีแดงห่อหุ้มร่างของเขา รัศมีของเขาขยายตัวอย่างรวดเร็ว

เฉินผิงจงใจยั่วโมโหถันหรงคุน มั่นใจว่าถ้าเขากล้าสัมผัสเพลิงน้ำแข็งจี๋หาน ถันหรงคุนต้องถูกแช่แข็งอย่างแน่นอน

ถึงตอนนั้นเฉินผิงก็จะกำจัดถันหรงคุนได้อย่างง่ายดาย

ร่างกายที่ถูกแช่แข็งจะไม่สามารถสลายตัวเป็นหมอกเลือดได้

อย่างที่คาดไว้ ถันหรงคุนหลงกล พลังวิญญาณพุ่งพล่านในฝ่ามือของเขา จากนั้นเขาก็ซัดพลังนี้ใส่เพลิงน้ำแข็งจี๋หานของเฉินผิงอย่างดุเดือด

เขาคิดจะสกัดปราณอัคคีด้วยพลังฝ่ามือ

เมื่อเพลิงน้ำแข็งจี๋หานเข้าใกล้ถันหรงคุน เขาก็ไม่สามารถสลัดความรู้สึกที่บอกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เมื่อความหนาวเย็นทวีความรุนแรงขึ้น พื้นดินใต้เท้าของเขาจึงกลายเป็นแผ่นน้ำแข็ง ทำเอาเท้าของเขาแข็งติดพื้น

อย่างไรก็ตาม สายเกินไปแล้วที่ถันหรงคุนจะหนี ทางเลือกเดียวของเขาคือป้องกันไม่ให้เพลิงน้ำแข็งจี๋หานเข้าถึงตัวเขา

ตูม!

ครืน!

นี่คือวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของถันหรงคุน กายหยาบของเขาถูกทำลายไปหมดแล้ว วิญญาณของเขาจึงคิดจะหลบหนี

เมื่อเห็นวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของถันหรงคุนพยายามหนี เฉินผิงก็โบกมืออีกครั้ง คราวนี้เขาเรียกปราณอัคคีสีแดงออกมา

เปลวเพลิงอันรุนแรงเผาผลาญวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของถันหรงคุนทันที

ถันหรงคุนกรีดร้องอย่างน่าเวทนา แล้วค่อยๆ เงียบลง

ตี้ฉงจิงและศิษย์สำนักเซวี่ยกู่ตกตะลึงขณะที่พวกเขามองดูสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้า

ทุกคนนิ่งอึ้ง ไม่คิดไม่ฝันว่าเฉินผิงจะฆ่าถันหรงคุนได้เร็วขนาดนี้

ท้ายที่สุดแล้ว เขาเป็นถึงผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับสอง

“หนีกลับไปที่โถงหลัก...”

ตี้ฉงจิงตั้งสติได้ จากนั้นเขาก็โบกมือสร้างสายลมที่พัดรุนแรง

จากนั้น เขาและศิษย์ที่เหลือของสำนักเซวี่ยกู่ก็หนีสุดชีวิตไปยังโถงใหญ่ของสำนักเซวี่ยกู่