หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4332

“น่าเสียดาย ไม่ว่าจะมีความสามารถมากแค่ไหน เจ้าก็เป็นแค่ผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ดเท่านั้น คงต้องมีพลังชีวิตยาวนานนับพันปีถึงจะต้านทานปราณมรณะทั้งหมดนี้ได้ หากเจ้าเป็นเหมือนข้าที่มีพลังชีวิตร้อยล้านปีหรือมากกว่านั้น ปราณมรณะทั้งหมดนี้ก็ไม่ใช่เรื่องน่ากังวลเลย เพราะปราณมรณะเล็กน้อยเช่นนี้คงกลืนกินพลังชีวิตได้ไม่มากนัก” จ้าวมารสีชาดรำพึง

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงก็พูดไม่ออกทันที

มีพลังชีวิตถึงร้อยล้านปีแต่ก็ยังถูกฆ่าตาย โชคยังดีที่เขายังเหลือเสี้ยววิญญาณอยู่! ไม่อย่างนั้นเขาก็คงต้องตายอยู่ดี แม้จะมีพลังชีวิตหลายร้อยล้านปีก็ตาม!

“จะเกิดอะไรขึ้นถ้าผมดูดซับปราณมรณะทั้งหมดเข้าไป? ในเมื่อเขาใช้บำเพ็ญเพียรได้ แล้วทำไมผมจะทำไม่ได้?” เฉินผิงถาม

เขานึกขึ้นได้ว่าจิตตวิสุทธิของเขาสามารถกลั่นทุกอย่างได้

ขนาดเจตจำนงสังหารฉันยังดูดกลืนได้เลย! แถมปราณมรณะยังคล้ายคลึงกับเจตจำนงสังหารด้วย!

“หมอนั่นคงใช้วิชาบำเพ็ญเพียรบางอย่างควบคุมปราณมรณะ กลับกันเจ้าไม่มีวิชาแบบนั้น ดังนั้นถ้าดูดกลืนปราณมรณะเข้าไปมีแต่จะทำให้เจ้าตายเร็วขึ้น!” จ้าวมารสีชาดตอบ

“ใครบอกว่าผมไม่มี?” เฉินผิงตอบทันทีพร้อมโคจรจิตตวิสุทธิ ปราณมรณะจำนวนมหาศาลรอบตัวเขาเริ่มไหลเข้ามา

“คุณเฉินกำลังทำอะไรอยู่? นั่นมันปราณมรณะ! เขาจะดูดกลืนมันได้ยังไง?”

เมื่อเห็นอย่างนั้น เจ้าสำนักเจียงก็หน้าซีดด้วยความตกใจทันที

คิ้วของเจ้าตำหนักขมวดเล็กน้อย สีหน้าของเธอดูกังวล

ส่วนต้าชีเซียงก็อดไม่ได้ที่จะตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นอย่างนั้น จากนั้นเขาก็หัวเราะเยาะ “นึกไม่ถึงเลยว่าแกจะกล้าดูดกลืนปราณมรณะของฉัน แกคงอยากตายมากสินะ!”

ขณะที่เฉินผิงดูดซับปราณมรณะเข้าไปในตัวเขาอย่างต่อเนื่อง ร่างกายของเขาก็เริ่มแก่ลงอย่างเห็นได้ชัด ทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองอาจตายได้ทุกเมื่อ

แต่ในขณะที่เจ้าสำนักเจียงและคนอื่นๆ กำลังวิตกกังวล ส่วนพวกตี้ฉงจิงกำลังยินดี เขาก็ดูดกลืนปราณมรณะที่แพร่กระจายไปทั่วเข้าไปในตัวเขา

เขายังไม่ตาย เพียงแต่ดูแก่ชราลงอย่างมากและไม่แสดงอาการอื่นใด

แต่ขณะที่เขายังคงโคจรจิตตวิสุทธิอย่างต่อเนื่อง แสงสีทองก็ฉายผ่านหน้าอกของเขา