หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4333

ตี้ฉงจิงไม่ทันตั้งตัว กรงเล็บคมกริบของต้าชีเซียงแทงทะลุร่างของเขาทันที ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความเหลือเชื่อ สีหน้าของเขาตกตะลึง พลังชีวิตทั้งหมดหายไปในพริบตา

หลังจากนั้น ต้าชีเซียงก็อ้าปากและสูดลมหายใจเข้าลึกๆ สูดปราณมรณะจากร่างของตี้ฉงจิงเข้าไปในท้องของเขา

ขณะที่เจ้าสำนักเจียงเห็นอย่างนั้น สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมากเมื่อเห็นศิษย์สำนักเดียวกันพบจุดจบเช่นนี้

“แกไม่รอดแน่เจ้าหนู! ตายซะ!” ต้าชีเซียงคำราม

ปราณมรณะที่ปะทุออกมาจากตัวเขาห่อหุ้มร่างเฉินผิง

มันไม่ได้กระจายไปในอากาศ แต่กลืนกินเฉินผิงเข้าไปในทรงกลมสีดำ

ไม่มีใครเห็นเฉินผิงที่อยู่ในนั้น

แม้ว่าจะกังวลแค่ไหน แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปช่วยเขา

ร่างกายของต้าชีเซียงเน่าเปื่อยอย่างรวดเร็วจนเห็นได้ชัด สุดท้ายเขาก็เหลือเพียงโครงกระดูก

โครงกระดูกของเขาขยายใหญ่ขึ้นจนดูน่าสะพรึงกลัว

นั่นเป็นเพราะเขาปลดปล่อยปราณมรณะทั้งหมดที่อยู่ในตัวเขา เขาต้องการให้เฉินผิงตาย ขอแค่กำจัดเฉินผิงได้ คนอื่นๆ ก็คงไม่รอด

อย่างไรก็ตาม ปราณมรณะที่ห่อหุ้มเฉินผิงค่อยๆ จางหายไป จนในที่สุดร่างของเขาก็ปรากฏให้เห็น ทั่วร่างเปล่งแสงออกมา ไม่มีร่องรอยของการเน่าเปื่อยเลย

“ยอดเยี่ยม! นี่มันของล้ำค่าชัดๆ!”

เฉินผิงยิ้มน้อยๆ

“อ๊าก!” ต้าชีเซียงคำราม เสียงของเขาเต็มไปด้วยความสับสนและโกรธแค้น

“ในเมื่อคุณไม่เหลือปราณมรณะอีกแล้ว อย่าว่ากันล่ะถ้าผมไม่ปราณี”

หลังจากเฉินผิงพูดจบ เขาก็ชกออกไป

หมัดนั้นปลดปล่อยพลังมหาศาลใส่ต้าชีเซียงในทันที

เสียงกระดูกหักดังลั่นไปทั่ว ต่อมาโครงกระดูกของเขาก็แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

เฉินผิงเป็นใครกันแน่? แม้ว่าจะเคยเห็นความสามารถของเขามาก่อนแล้ว แต่เขาก็ยังทำให้เราตะลึงได้ทุกครั้ง! แม้แต่ปราณมรณะยังทำอะไรเขาไม่ได้ นี่มันน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว! ยิ่งไปกว่านั้น ต้าชีเซียงยังไปถึงขั้นมหายานระดับสอง และเกือบจะไปถึงขั้นมหายานระดับสามแล้ว! มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถต่อกรกับพลังระดับนั้นได้ แม้จะไม่ใช้ปราณมรณะ แต่เขากลับฆ่าชายคนนั้นได้ในหมัดเดียวราวกับตบแมลงวัน!

เจ้าตำหนักกับธิดาเทพทำแบบเดียวกัน เมื่อสำนักเซวี่ยกู่ถูกกวาดล้าง ทรัพยากรทั้งหมดย่อมตกเป็นของพวกเขา

แต่เนื่องจากสำนักเซวี่ยกู่ใช้เลือดและกระดูกของผู้บำเพ็ญเพียรในการฝึกฝน จึงอาจไม่มีทรัพยากรให้เก็บมากนัก

ถึงกระนั้น สิ่งที่เฉินผิงต้องการคือกระดูกเซียน หากเขาหาโครงกระดูกของจ้าวมารสีชาดได้แม้เพียงชิ้นเดียว ทุกอย่างก็นับว่าคุ้มค่า

“เร็วเข้า มากับฉัน คุณเฉิน! ยังมีผู้บำเพ็ญเพียรอีกหลายคนถูกจองจำอยู่ในสำนักเซวี่ยกู่!”

ในขณะนั้นเอง ศิษย์คนหนึ่งของสำนักวิญญาณปีศาจก็วิ่งเข้ามาหาและบอกเรื่องนี้กับเขา

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงก็รีบไปกับชายคนนั้นทันที

จากนั้นเขาก็เห็นผู้บำเพ็ญเพียรหลายสิบคนคนติดอยู่ในวงแหวนอาคมประหลาดที่ใต้กองกระดูกด้านหลังสำนักเซวี่ยกู่

พวกเขาทุกคนอยู่ในสภาพน่าสงสาร มีทั้งชายและหญิง แต่ละคนดูหวาดกลัว

เมื่อพวกเขาเห็นเฉินผิงและคนอื่นๆ ทุกคนก็กอดเข่าก้มหน้า คงจะกลัวจนสติแตก