หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4334

“คุณเฉิน คนพวกนี้คงถูกสำนักเซวี่ยกู่จับตัวมาเพื่อใช้บำเพ็ญเพียร แต่พวกเขาติดอยู่ในวงแหวนอาคม เราไม่รู้จะช่วยยังไง” เจ้าสำนักเจียงอธิบายอย่างรีบร้อนเมื่อเห็นเฉินผิง

เฉินผิงพยักหน้า จากนั้นเขาก็เหลือบมองวงแหวนอาคม มันมีรัศมีเย็นยะเยือกและชั่วร้าย ผู้บำเพ็ญเพียรทุกคนที่อยู่ข้างในล้วนทนทุกข์กับรัศมีนี้

ดูเหมือนว่าสำนักเซวี่ยกู่จะไม่ได้ดื่มกินเลือดและกระดูกเท่านั้น แต่ยังทำให้ผู้บำเพ็ญเพียรเหล่านี้มีชีวิตอยู่เป็นระยะเวลาหนึ่งด้วยรัศมีอันเย็นยะเยือกและชั่วร้าย เมื่อรัศมีเข้าไปในตัวพวกเขา การใช้พวกเขาบำเพ็ญเพียรจะเพิ่มประสิทธิภาพเป็นสองเท่า! แต่สำหรับผู้บำเพ็ญเพียรเหล่านี้ วิธีนี้ช่างโหดร้ายยิ่ง!

“วงแหวนอาคมนี้มีไว้สำหรับปลูกฝังเจตจำนงสังหารให้กับผู้บำเพ็ญเพียร พวกสำนักเซวี่ยกู่โหดเหี้ยมจริงๆ” เฉินผิงเปิดเผยพร้อมกับขมวดคิ้ว

“ทำเกินไปแล้ว! ถ้าอาจารย์ของเรามองลงมาจากสวรรค์ ท่านคงรังเกียจที่พวกมันใช้วิธีสกปรกแบบนี้บำเพ็ญเพียร!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจ้าสำนักเจียงก็โกรธมากจนเส้นเลือดปูดบนหน้าผากของเขา

แม้ว่าสำนักวิญญาณปีศาจจะเป็นสำนักของผู้ใช้วิชามารเช่นกัน แต่พวกเขาก็ไม่เคยทำเรื่องชั่วร้าย แม้แต่สำนักผู้ใช้วิชามารแห่งอื่นยังเทียบไม่ได้กับความโหดร้ายของสำนักเซวี่ยกู่

สำนักเซวี่ยกู่ไม่หยุดอยู่ที่การดื่มกินเลือดและกระดูกเท่านั้น ถึงขนาดส่งผู้บำเพ็ญเพียรเข้าไปอยู่ในคุกที่เต็มไปด้วยเจตจำนงสังหาร บังคับให้พวกเขาต้องใช้ชีวิตในความเจ็บปวดและความกลัวทุกวัน

การทรมานแบบนี้อาจทำให้ถึงขั้นสติแตกและบ้าคลั่ง แต่สำนักเซวี่ยกู่ใช้ประโยชน์จากเรื่องนี้ได้

ยิ่งผู้บำเพ็ญเพียรหวาดกลัวจนคลั่งมากเท่าไหร่ การบำเพ็ญเพียรก็ยิ่งทรงประสิทธิภาพมากขึ้นเท่านั้น

“การที่พวกสารเลวสำนักเซวี่ยกู่ฆ่าคนเพื่อบำเพ็ญเพียรก็แย่พออยู่แล้ว แต่พวกมันยังใช้วิธีชั่วร้ายแบบนี้ด้วย! กองกระดูกใหญ่โตเท่าภูเขาแบบนี้ ใครจะรู้ว่ามีผู้บำเพ็ญเพียรกี่คนที่ต้องตายด้วยความหวาดกลัวและความเจ็บปวด การฆ่าพวกมันนับว่าเมตตาเกินไป พวกมันต้องทนทุกข์ทรมานจนกว่าจะสิ้นใจ!” เจ้าตำหนักคำรามด้วยความโกรธเกรี้ยว

ในขณะเดียวกัน เจ้าสำนักเจียงก็นึกตำหนิตัวเอง เพราะความโหดร้ายทั้งหมดนั้นเกิดจากศิษย์ร่วมสำนักของเขา เขาไม่นึกเลยว่าสหายที่เขาฝึกร่วมกันมาหลายปีจะกลายเป็นปีศาจร้าย

ตอนแรกพวกเขาคิดว่าตัวเองคงไม่รอดแล้ว แต่ทันใดนั้นเองก็ได้รับการช่วยเหลือ ความสุขที่ได้มีชีวิตใหม่อีกครั้งนั้นเกินกว่าจะบรรยายเป็นคำพูดได้

โดยเฉพาะเมื่อพวกเขาต้องทนดูผู้บำเพ็ญเพียรรอบตัวถูกพรากไปทีละคนในแต่ละวัน การได้ยินเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดของพวกเขาและสัมผัสได้ถึงเจตจำนงสังหารที่อยู่รอบตัวเป็นความทรมานแสนสาหัส บางครั้งมันน่ากลัวยิ่งกว่าความตายเสียอีก

การที่ต้องทนกับชีวิตที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตายนั้นทรมานเป็นที่สุด

“ผู้บำเพ็ญเพียรทั้งหลาย สำนักเซวี่ยกู่ถูกกำจัดจนสิ้นแล้ว ตอนนี้พวกคุณทุกคนอ่อนแอมาก ดังนั้นฉันจะส่งคนมาช่วยดูแลพวกคุณ” เจ้าสำนักเจียงพูดด้วยความรู้สึกผิดขณะที่มองดูพวกเขา

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนก็รู้สึกขอบคุณเป็นล้นพ้น โดยเฉพาะเมื่อได้รู้ว่าสำนักเซวี่ยกู่ถูกทำลาย พวกเขาดีใจมากจนคุกเข่าลงและคำนับอีกครั้ง