“ช่วยเตรียมหญ้าเซียนด้วย เจ้าสำนักเจียง ผมจะปรุงยาให้พวกเขา ร่างกายของพวกเขาจะฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว แต่การจะกำจัดรัศมีมารภายในร่างให้หมดนั้นยังต้องใช้เวลาอีกนาน” เฉินผิงพูดกับเจ้าสำนักเจียง
เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรถูกทรมานอยู่ที่นี่มานานจนไม่อาจทราบแน่ชัด ในตัวพวกเขาจึงมีรัศมีมารแฝงอยู่และอาจจะตื่นขึ้นในความฝันของพวกเขา จึงต้องใช้เวลาในการกำจัดพวกมัน
“ได้ ฉันจะจัดการให้เดี๋ยวนี้!”
เจ้าสำนักเจียงพยักหน้า
ในขณะที่เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรกำลังจะตามเจ้าสำนักเจียงไปพักผ่อน จู่ๆ เฉินผิงก็เหลือบไปเห็นผู้บำเพ็ญเพียรหญิงคนหนึ่ง
แม้จะดูอายุน้อย แต่ดูเหมือนว่าผู้บำเพ็ญเพียรหญิงคนนั้นจะเสียพลังชีวิตไปมากจากความทรมานที่ต้องเผชิญ
เธออยู่ที่ขั้นกึ่งเซียนเท่านั้น แต่ก็ไม่ถือว่าอ่อนแอนัก
ท้ายที่สุดแล้ว การที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะบรรลุถึงขั้นนี้ได้โดยอาศัยการฝึกฝนเพียงอย่างเดียวและไม่มีสำนักคอยสนับสนุนนั้นไม่ง่ายเลย
เหตุผลที่เฉินผิงสังเกตเห็นเธอ เป็นเพราะถุงผ้าที่เอวของเธอซึ่งมีชื่ออาจูปักอยู่
ซึ่งทำให้เขานึกถึงงานที่องค์ชายเซียวมอบหมายให้ นั่นคือการช่วยตามหาหญิงสาวคนรัก อาจู
“รอเดี๋ยว!” เฉินผิงเรียกผู้บำเพ็ญเพียรหญิงคนนั้น
เมื่อผู้บำเพ็ญเพียรหญิงได้ยินเฉินผิงเรียกเธอ ร่างกายของเธอก็สั่นเล็กน้อย และแววตาของเธอเริ่มแสดงความกลัวออกมา
ชายชราที่อยู่ข้างๆ ดึงตัวเธอไปด้านหลัง เขาหันไปมองเฉินผิงแล้วถามว่า “มีอะไรหรือเปล่า สหาย?”
“สหาย ผมแค่อยากรู้ว่าเธอคืออาจูจากอี้ไป๋หรือเปล่า?” เฉินผิงถามตรงๆ
“ไม่ใช่ คุณคงจำเธอสลับกับคนอื่น” ชายชราปฏิเสธพร้อมส่ายหัว
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงก็ทำหน้าขอโทษและพูดว่า “ขอโทษที ผมเข้าใจผิดไปเอง”
ที่จริงแล้วเขาไม่ได้รู้จักคนที่ชื่ออาจู เขาแค่สังเกตเห็นถุงผ้าจึงลองถามดู แต่เนื่องจากเข้าใจผิด เขาจึงตัดสินใจไม่ถามอีก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ไม่มีตอน 3867-3871 ครับ...
เกินเดือนละ...
รออยู่นะครับ...
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...