หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4337

“บัดซบ! พวกมันใช้กระดูกของข้าต้มซุป! ถ้าได้ร่างกายเมื่อไหร่ ข้าจะกำจัดผู้ใช้วิชามารให้หมด!”

เมื่อเห็นกระดูกของเขาในเตาหลอม จ้าวมารสีชาดก็โกรธขึ้นมา

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงก็หัวเราะออกมาทันที “จ้าวมาร คุณเองก็เป็นผู้ใช้วิชามาร แต่คุณคิดจะกำจัดผู้ใช้วิชามารทั้งหมดเนี่ยนะ?”

“แม้จะเป็นผู้ใช้วิชามาร แต่ข้าก็ยังมีหัวใจใฝ่ธรรม ไม่ว่าจะมาจากเผ่าพันธุ์มนุษย์ มารหรือแม้แต่เผ่าพันธุ์อสูรก็ตาม หากไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี ข้าก็ไม่ลังเลที่จะกำจัดพวกมันให้หมด!” จ้าวมารสีชาดคำราม

ขณะที่เฉินผิงฟัง เขาเพียงหัวเราะเบาๆ

เขาจะยังพูดแบบนั้นอยู่ไหมถ้าสำนักเซวี่ยกู่ไม่ได้ใช้กระดูกของเขา? หากใครก็ตามได้ขึ้นเป็นเซียนคนผู้นั้นย่อมไม่สนใจชีวิตของผู้อื่น ทุกคนในอาณาจักรนิรันดร์คงจะเป็นแค่แมลงในสายตาของพวกเขาเท่านั้น! การต่อสู้ระหว่างเซียนผู้ทรงพลังอาจนำไปสู่การทำลายล้างอาณาจักรและกวาดล้างชีวิตนับไม่ถ้วน แต่พวกเขาเคยสนด้วยเหรอ?

จากนั้นเขาก็เก็บกระดูกของจ้าวมารสีชาด ก่อนจะจุดไฟเผาห้องลับด้วยปราณอัคคี

แม้แต่ภูเขากระดูกก็ถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน เพราะมีแต่ต้องทำแบบนี้เท่านั้น พื้นที่ของสำนักเซวี่ยกู่ถึงจะกลับมาฟื้นฟูในอีกหลายปีให้หลัง

ถ้าเฉินผิงไม่ทำ เมื่อมีกระดูกมากมายอยู่รอบๆ เจตจำนงสังหารจึงรุนแรงเกินไป ย่อมเป็นเรื่องยากที่พืชหรือสัตว์ใดๆ จะอาศัยอยู่ได้

เมื่อได้กระดูกเซียนมาแล้ว เฉินผิงก็วางแผนที่จะตามเจ้าสำนักเจียงและคนอื่นๆ กลับไปที่สำนักวิญญาณปีศาจก่อน และช่วยกลั่นยาให้ผู้บำเพ็ญเพียรราวสิบกว่าคนแหล่านี้ เพื่อให้พวกเขาฟื้นพละกำลังและหายดีก่อนที่เขาจะไปทำอย่างอื่น

ในขณะเดียวกัน เจ้าตำหนักตั้งใจจะกลับไปยังตำหนักก่วงหานพร้อมกับเหล่าธิดาเทพ ถ้าเป็นอย่างนั้น พวกเธอก็ไม่จำเป็นต้องเดินทางกลับไปยังสำนักวิญญาณปีศาจอีก

“ท่านเจ้าตำหนัก ผมเกรงว่าการสังหารมู่ชิงอาจทำให้ตำหนักก่วงหานเผชิญปัญหา เมื่อประมุขตระกูลมู่ออกจากการเก็บตัวบำเพ็ญเพียรและหาตัวผมไม่พบ เขาจะต้องหันไปเล่นงานพวกคุณแน่”