หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4338

อย่างไรก็ตาม ตลอดสามวันที่ผ่านมา ชายชราที่เคยสนทนากับเฉินผิงยังคงวางตัวห่างเหินและดูเหมือนจะระแวงเขา

เมื่อหญิงสาวคนนั้นที่ถือถุงใส่ของเข้าใกล้เขา ชายชราจะปรากฏตัวขึ้นและขัดขวางไม่ให้เธอเข้าใกล้

แม้จะไม่เข้าใจว่าทำไม แต่เขาก็ไม่ได้กังวลกับเรื่องนี้มากนัก

เมื่อถึงวันสุดท้าย เขาก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับหญิงสาวคนนั้น และมันคงเป็นเพียงความเข้าใจผิด

เฉินผิงวางแผนที่จะออกเดินทางกับจี้อวิ๋นในวันรุ่งขึ้น จากนั้นก็เดินทางผ่านแคว้นจงอวี้เพื่อไปรับหัวเฟิ่งก่อนจะมุ่งหน้าไปยังสำนักหลอมเซียนที่ยอดเขากระทิงมรกต

เมื่อเขาซ่อมกระบี่พิฆาตมังกรและปลดปล่อยวิญญาณกระบี่จงหลี่ เขาก็จะได้กลับไปที่สำนักอวี้ติ้งเพื่อเยี่ยมเกาฉี่หลาน อวี๋เจียเมิ่ง และคนอื่นๆ ขณะเดียวกันก็ไปหาราชายี่เหอด้วย

ด้วยความที่เขาจากมานาน ในระหว่างที่อยู่ที่อี้ไป๋เขาได้พบกับหลิ่วหรูเยี่ยน อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้พบกับหญิงสาวคนอื่นเลย

เรื่องนี้เกิดขึ้นกับเกาฉี่หลานเช่นกัน ซึ่งได้อยู่กับเขาไม่นานนักก่อนที่พวกเขาจะแยกย้าย จากวันนั้นก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย

เฉินผิงวางแผนกลับไปที่แดนเหนือเพื่อพบหญิงสาวเหล่านั้น และพาเกาฉี่หลานกลับไปที่บ้านตระกูลเกาเพื่อเยี่ยมครอบครัวของเธอ

เขาคิดว่าน่าจะใช้โอกาสนี้ถามเรื่องที่อยู่ของซูอวี่ฉีได้เช่นกัน ตั้งแต่ที่เธอหายตัวไปในแดนเหนือก็ไม่มีข่าวคราวของเธออีกเลย ทำให้เขากังวลอยู่เรื่อยมา

แต่แดนเหนือเป็นที่ตั้งของฐานทัพสมาพันธ์ผนึกมาร ดังนั้นเขาจึงต้องระมัดระวังอย่างยิ่งและอำพรางความเคลื่อนไหวของเขาหากต้องการไปที่นั่น

ขณะที่เฉินผิงกำลังครุ่นคิดถึงแผนขั้นต่อไป ประตูห้องของเขาก็เปิดออกกะทันหัน

ใครกันที่เข้ามาในเวลาแบบนี้?

เขาลุกขึ้นยืนและพุ่งมือออกไปหาผู้บุกรุกอย่างรวดเร็ว

“คุณเฉิน ฉันเอง”

ขณะที่เฉินผิงกำลังจะจับตัว เธอก็พูดขึ้น

เมื่อได้ยินเสียงของเธอ เฉินผิงก็จำเธอได้ว่าเป็นเด็กสาวที่ถือถุงใส่ของคนนั้น

“แน่นอน ผมให้สัญญากับองค์ชายเซียวแล้ว ผมจะพาคุณไปหาเขา” เฉินผิงยืนยันด้วยการพยักหน้า

“ไม่มีทาง!” ทันทีที่เฉินผิงตกลง ก็มีใครบางคนเข้ามาจากนอกประตูทันที ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากชายชราที่คอยดูแลจูชิงเยวี่ย

“คุณหนู เราได้รับคำสั่งให้พาคุณกลับบ้าน ตลอดการเดินทาง พวกเราหลายคนต้องล้มตาย แม้แต่เราสองคนยังเกือบตายจากน้ำมือของสำนักเซวี่ยกู่ หากคุณกลับไปอี้ไป๋จะไม่ใจดำไปหน่อยหรือ?”

ใบหน้าของชายชรามีรอยเศร้าโศกและขุ่นเคือง ดวงตาของเขาปริ่มไปด้วยน้ำตา

“คุณหลิว ฉัน...”

เมื่อเห็นเขาพูดถึงขนาดนี้ จูชิงเยวี่ยก็รู้สึกเศร้าโศกเช่นกัน

“คุณหนู ถ้าคุณยังยืนกรานจะกลับไปอี้ไป๋ คุณก็คงต้องฆ่าฉัน ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ ฉันจะไม่ยอมให้คุณกลับไป ฉันสัญญากับผู้อาวุโสจูว่าจะตามหาคุณให้พบและพาคุณกลับบ้านไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม!”

สายตาของชายชราไม่สั่นคลอนและเปล่งประกายมุ่งมั่นแน่วแน่