หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4339

เมื่อเห็นอย่างนั้น จูชิงเยวี่ยจึงได้แต่หลั่งน้ำตาและพูดอะไรไม่ออก

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

สีหน้าของเฉินผิงดูสับสน เขาไม่เข้าใจว่านี่มันเรื่องอะไรกัน

“คุณเฉิน ฉันรู้สึกขอบคุณที่คุณช่วยเหลือและดูแลเราในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา แต่ถ้าหากคุณคิดจะพาคุณหนูกลับไปที่อี้ไป๋ ฉันก็คงต้องยอมเนรคุณ คุณหนูสำคัญกับความอยู่รอดของคนทั้งตระกูลของเรา เธอต้องกลับไปพร้อมกับฉัน” หลิวป๋อพูดกับเฉินผิงอย่างหมดหนทาง

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่ บอกผมมาสิ! บางทีผมอาจช่วยคุณได้!”

เฉินผิงไม่เข้าใจว่าอะไรกันที่ร้ายแรงจนอาจทำให้ทั้งตระกูลจบสิ้น

จูชิงเยวี่ยเป็นเพียงผู้บำเพ็ญเพียรหญิงขั้นกึ่งเซียนเธอไม่ได้เป็นผู้ทุกข์ยากด้วยซ้ำ แล้วทำไมเธอถึงสำคัญกับชะตากรรมของตระกูลนัก?

หลิวป๋อเหลือบมองจูชิงเยวี่ยพร้อมถอนหายใจ ก่อนจะพูดว่า “คุณหนู คงจะดีกว่าถ้าคุณบอกคุณเฉินด้วยตัวเอง”

เมื่อพูดจบ หลิวป๋อก็หันหลังแล้วจากไป เห็นได้ชัดว่าหลิวป๋อคงไม่ยอมมีชีวิตอีกต่อไปหากปล่อยให้จูชิงเยวี่ยกลับไปที่อี้ไป๋

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในแดนใต้ เนื่องจากเขาเทียนโหมวมีทรัพยากรอุดมสมบูรณ์ ทำให้หลายสำนักพัฒนาอย่างรวดเร็ว เมื่อบวกกับสำนักผู้ใช้วิชามารจำนวนมากในแดนใต้และอิทธิพลของสมาพันธ์ผนึกมารที่มีอยู่น้อย ทำให้เกิดความขัดแย้งในแดนใต้มากกว่าที่อื่น

เป็นสาเหตุว่าทำไมสำนักเซวี่ยกู่จึงเลือกที่จะตั้งถิ่นฐานที่นั่น ท้ายที่สุดแล้ว แดนใต้มีทรัพยากรอุดมสมบูรณ์และประชากรมีความหลากหลายมาก

แดนเหนือก็ไม่ได้แย่เกินไปนัก ทว่าพื้นที่ส่วนใหญ่เป็นทุ่งน้ำแข็ง ทำให้การเอาชีวิตรอดในแดนเหนือเป็นเรื่องท้าทายและแทบไม่มีทรัพยากรสำคัญ

ความรู้ของเฉินผิงเกี่ยวกับแดนตะวันออกนั้นน้อยมาก อย่างไรก็ตาม เท่าที่เขารู้ ดูเหมือนว่าแดนตะวันออกจะแร้นแค้นกว่าที่อื่น