หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4349

จูชิงซิ่วที่อยู่ด้านหน้ากระเสือกกระสนวิ่งหนี โดยมีผู้ใช้วิชามารทั้งห้าตามมาติดๆ พวกเขาโจมตีเป็นระยะ แต่ไม่มีกระบวนท่าใดที่ร้ายแรงถึงชีวิต พวกเขากลัวว่าหากจูชิงซิ่วตายและตกลงไปในทะเลมรณะ ทุกอย่างคงสูญเปล่า

หลังจากหนีสุดชีวิต ในที่สุดจูชิงซิ่วก็มาถึงเกาะร้าง เธอหมดแรงและล้มลงบนเกาะร้างผู้คน

เมื่อเห็นว่าเธอหมดสภาพ ผู้ใช้วิชามารทั้งห้าก็ปลดปล่อยพลังโจมตีออกมา ลำแสงเจิดจ้าทะลุผ่านความมืดยามค่ำคืน ริ้วพลังวิญญาณนับไม่ถ้วนมาบรรจบที่จูชิงซิ่ว

จูชิงซิ่วที่ไม่มีดาบยาวได้แต่หลบและตั้งรับอย่างเดียว ทว่าก็รับมือได้เพียงชั่วคราว ไม่นานเธอก็ถูกผู้ใช้วิชามารทั้งห้าล้อมรอบอย่างรวดเร็ว

“ไอ้พวกผู้ใช้วิชามารน่ารังเกียจ พวกแกสังหารศิษย์สำนักหมื่นดาบหลายร้อยคนเพียงเพื่อคัมภีร์ลับของเรา จำคำพูดของฉันไว้ สักวันหนึ่งฉันจะกำจัดพวกแกให้หมด”

จูชิงซิ่วจ้องมองผู้ใช้วิชามารทั้งห้าที่ล้อมรอบเธอพลางขบฟัน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเคียดแค้น

พลังของเธออยู่ที่ขั้นมหายานระดับหนึ่งเท่านั้น แต่เธอต้องเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่ระดับเท่ากันและผู้ทุกข์ยากระดับเก้าอีกสี่คน

หากเธอมีดาบวิเศษ เธอคงยืนหยัดได้นานกว่านี้ แต่พอไม่มีเธอก็รู้สึกไร้พลังเหมือนเสือไร้คมเขี้ยว ความแข็งแกร่งของจูชิงซิ่วลดลงอย่างมาก

“เป็นความผิดของหมอนั่น เขาทำลายดาบวิเศษของฉัน” เธอคิดในใจด้วยความที่ยังคงเคียดแค้นเฉินผิง

หากเฉินผิงไม่ทำดาบวิเศษของเธอเสียหาย เธอคงไม่ตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายเช่นนี้ บางทีเธออาจหนีไปแล้วด้วยซ้ำ

“จูชิงซิ่ว หยุดพล่ามได้แล้ว” พวกเขาสั่ง “ส่งคัมภีร์ลับมา แล้วเราจะปล่อยแกไป ดิ้นรนไปก็เปล่าประโยชน์ ถ้าไม่ส่งมาให้ เราก็จะไปเอามาเอง ถึงหน้าจะเละแต่หุ่นก็ยังใช้ได้อยู่ แค่ปิดหน้าไว้เราก็สนุกกับแกได้แล้ว”

ซิงยี่ซึ่งเป็นหัวหน้าของพวกนั้นหัวเราะเย้ยหยัน

ผู้ใช้วิชามารทั้งห้ากระจายกันโอบล้อมจูชิงซิ่วไว้ทุกทาง

“ใช่แล้ว พวกเราไม่เรื่องมากหรอก” เขาขู่ “ถ้าไม่ยอมร่วมมือ เราจะปิดหน้าแล้วปล้ำแกซะ” ผู้ใช้วิชามารเครายาวร่างใหญ่จ้องจูชิงซิ่วด้วยสายตาหิวโหย

พลังเหล่านั้นผสานกันจนกลายเป็นตาข่ายขนาดใหญ่เข้ารัดตัวจูชิงซิ่ว

จูชิงซิ่วที่กำลังโมโหสูญเสียความเยือกเย็น เมื่อเผชิญกับดักกะทันหัน ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีซีดทันที

ตาข่ายขนาดใหญ่ดูเหมือนจะเรียบง่ายและไม่มีอะไรโดดเด่น แต่เมื่อปรากฎขึ้น อากาศรอบข้างก็สั่นไหว มันปิดกั้นพื้นที่โดยรอบ จูชิงซิ่วพบว่าตัวเองไร้ทางหนี

จูชิงซิ่วติดอยู่ในตาข่ายขนาดใหญ่ในพริบตา

“พวกหยาบช้าน่ารังเกียจ...”

จูชิงซิ่วสบถออกมา พยายามดิ้นรนสุดกำลังเพื่อหลุดพ้นจากตาข่ายขนาดใหญ่ที่จับตัวเธอเอาไว้ แต่ไม่ว่าเธอจะดิ้นแค่ไหนก็ไม่เป็นผล