หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4350

“ฮ่าๆๆ อย่าเปลืองแรงจะดีกว่า” พวกเขาเยาะเย้ย “แกไม่มีดาบวิเศษด้วยซ้ำ ไม่มีทางฝ่าตาข่ายของพวกเราออกมาได้หรอก”

“ยอมแพ้ซะ!” ซิงยี่หัวเราะอย่างมีชัย

ขณะที่ซิงยี่เข้าใกล้จูชิงซิ่ว จูชิงซิ่วก็เห็นร่างหนึ่งพุ่งผ่านอย่างรวดเร็ว และในทันใดนั้นก็มาอยู่ตรงหน้าเธอ

แสงสีทองสว่างวาบ ตาข่ายขนาดใหญ่ที่จับจูชิงซิ่วไว้ถูกตัดขาด ทำให้จูชิงซิ่วหลุดออกมาได้

เมื่อเห็นอย่างนั้น เหล่าผู้ใช้วิชามารก็ตกตะลึงชั่วขณะ ซิงยี่ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “แกเป็นใคร ทำไมถึงมาขัดขวางเรา?”

ในขณะนั้นเอง จูชิงซิ่วก็เห็นว่าเฉินผิงเป็นคนที่ช่วยเธอไว้

“ชายฉกรรจ์ห้าคนรุมทำร้ายผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้ แบบนั้นเรียกว่าลูกผู้ชายได้ด้วยหรือ? ไม่แปลกใจเลยที่พวกคุณฝึกฝนวิชานอกรีตและกลายเป็นผู้ใช้วิชามาร พวกคุณมันก็แค่พวกขี้ขลาด”

เฉินผิงเผชิญหน้ากับผู้ใช้วิชามารทั้งห้า คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม

เมื่อได้ยินแบบนี้ ทั้งห้าคนก็โกรธจัดทันที ดวงตาของพวกเขาเปล่งประกายกระหายเลือด

ห้าคนนี้ไม่ใช่มารจริงๆ ด้วยซ้ำ แต่เป็นผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์ที่ฝึกวิชามารและกลายเป็นผู้ใช้วิชามาร

ผู้ใช้วิชามารเหล่านี้มีสถานะต่ำที่สุดในบรรดามาร ที่พวกเขาเลือกเส้นทางนี้ก็เพราะต้องการเร่งการบำเพ็ญเพียรเท่านั้น

คำพูดไม่กี่คำของเฉินผิงแทงใจดำทั้งห้าคน ซึ่งเป็นสาเหตุที่พวกเขาโมโหมาก

“ไอ้หนู แกเป็นแค่ผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ด แต่กลับกล้าพูดกับเราแบบนี้ แกอยากตายมากสินะ”

ซิงยี่โบกมืออย่างรวดเร็ว ตาข่ายขนาดใหญ่ที่เฉินผิงตัดขาดก็กลับมาสมบูรณ์ ทันใดนั้นมันก็เริ่มเข้ามาใกล้ ราวกับว่าจะกลืนกินทั้งเฉินผิงและจูชิงซิ่ว

เมื่อเห็นดังนั้น เฉินผิงก็ฟันตาข่ายด้วยกระบี่พิฆาตมังกรอีกครั้ง

“ระวัง อย่าให้ตาข่ายนี้สัมผัสตัวคุณเด็ดขาด” จูชิงซิ่วเตือนเขา

เฉินผิงไม่เข้าใจว่าจูชิงซิ่วหมายถึงอะไร แต่กระบี่พิฆาตมังกรสัมผัสกับตาข่ายขนาดใหญ่ไปแล้ว

พลังมหาศาลเข้าจู่โจมจิตของเขาอย่างต่อเนื่อง ส่งผลให้จิตสำนึกของเขาพร่ามัว และสุดท้ายมันจะควบคุมเขาอย่างสมบูรณ์

เฉินผิงหัวเราะ ช่างน่าขำที่พวกเขาคิดว่าการโจมตีทางจิตแบบนี้จะทะลุเข้าไปในทะเลจิตสำนึกของเขาได้

นอกเหนือจากคัมภีร์ทองต้าหลัวที่อยู่ในทะเลจิตสำนึกของเขา ยังมีเสี้ยววิญญาณของจ้าวมารสีชาดที่คอยปกป้องจิตของเขาเช่นกัน ของเด็กเล่นอย่างการจู่โจมผ่านทะเลจิตสำนึกของเฉินผิงนั้นช่างไร้ประโยชน์

“โอ้ย ปวดหัวเหลือเกิน ฉันจะเป็นบ้าอยู่แล้ว”

จู่ๆ เฉินผิงก็เอามือกุมหัวตัวเองและร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

จูชิงซิ่วรู้สึกตื่นตระหนกและสิ้นหวัง แต่เธอทำอะไรไม่ได้เลย เธอไม่มีอาวุธในมือด้วยซ้ำ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการช่วยให้เฉินผิงหลุดออกมาจากตาข่ายขนาดใหญ่นั่น

“ฮ่าๆๆ... เจ้าโง่ เดี๋ยวแกก็จะอยู่ในกำมือของฉันแล้ว ฉันจะสั่งให้แกแก้ผ้าตัวเองซะ...”

เมื่อเห็นสภาพของเฉินผิง ซิงยี่ก็หัวเราะสะใจในทันใด