หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4351

ชั่วพริบตานั้น ดวงตาของเฉินผิงก็พลันว่างเปล่า เขากลายเป็นเพียงร่างไร้จิตใจ

ชัดเจนแล้วว่าทะเลจิตสำนึกของเขาถูกบุกรุก ทำให้ปราณสัมผัสของเขาหายไป

เมื่อเห็นอย่างนั้น ซิงยี่ก็ตวัดมือดึงตาข่ายขนาดใหญ่ที่จับตัวเฉินผิงเอาไว้กลับมา

“เฉินผิง! เฉินผิง!”

จูชิงซิ่วที่เห็นอย่างนั้นรีบวิ่งไปข้างหน้าและเขย่าตัวเฉินผิง พยายามปลุกให้เขาตื่น

เสียงร้องของเธอทำให้ผู้ใช้วิชามารทั้งห้าชะงักชั่วขณะ

จากนั้นซิงยี่ก็หันไปหาเธอแล้วถามว่า “ชายคนนี้ชื่อเฉินผิงงั้นเหรอ?”

เธอจ้องเขม็งไปที่เขาแต่ก็ไม่สนใจคำถาม

“ซิงยี่ เจ้าคนที่ชื่อเฉินผิงไม่น่าจะเป็นคนเดียวกับที่ประมุขสั่วตั้งค่าหัวเป็นบรรณาการร้อยปีหรอกใช่ไหม?” ผู้ใช้วิชามารที่ไว้เคราเอ่ยถามเสียงต่ำ

“เป็นไปได้สูง ถ้าเป็นเขาจริงๆ พวกเราห้าคนอาจจะได้ลาภก้อนโต ว่ากันว่าเจ้าหมอนี่เก่งกาจมากและมีคนนับไม่ถ้วนที่ล้มเหลวในการจับตัวเขา แต่เท่าที่เห็นตอนนี้ ดูเหมือนว่าฝีมือของเขาจะเป็นคนละเรื่องกับชื่อเสียง สุดท้ายเราก็จับตัวเขาได้โดยแทบไม่ต้องลงแรง” ซิงยี่ตอบด้วยความพึงพอใจ

จูชิงซิ่วไม่รู้ว่าพวกเขากำลังพูดถึงอะไร เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสมาพันธ์ผนึกมารยอมแลกบรรณาการร้อยปีกับตัวเฉินผิง

ถ้าเธอรู้ เธอคงตกใจไปแล้วตอนได้ยินชื่อของเฉินผิง

ท้ายที่สุดแล้ว ชื่อเสียงของเฉินผิงนั้นแพร่หลายในอาณาจักรนิรันดร์

ขณะที่เฉินผิงฟังพวกผู้ใช้วิชามารคุยกัน เขาก็ได้รู้ว่าที่แท้แล้วพวกนั้นมาจากสมาพันธ์ผนึกมาร โลกแคบจริงๆ

ต่อให้ไม่มีจูชิงซิ่ว เขาก็ไม่มีทางปล่อยคนของสมาพันธ์ผนึกมารไป

“ไอ้หนู ฉันขอสั่งให้แกถอดเสื้อผ้าของผู้หญิงคนนี้ออกซะ” ซิงยี่ตะคอกใส่เฉินผิง

ตอนนี้ทะเลจิตสำนึกของเฉินผิงถูกครอบงำ เขาสูญเสียจิตใต้สำนึกไปแล้วและตกอยู่ใต้การควบคุมของผู้อื่นอย่างสมบูรณ์

ที่เขาต้องมาอยู่ในสภาพนี้เพราะว่าเขารับการโจมตีแทนฉัน

“ถ้าพวกเขาคิดว่าจะควบคุมทะเลจิตสำนึกของผมได้ด้วยวิชากระจอกแบบนี้ พวกเขาก็คงเพ้อฝันไป ผมแค่ตามน้ำไปเท่านั้น” เขาตอบพร้อมยิ้มน้อยๆ

เมื่อรู้อย่างนั้น เธอจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนจะถามว่า “แล้วเราจะเอายังไงต่อ?”

“เราจะแกล้งสู้กัน แล้วคุณก็ล่อพวกมันคนหนึ่งมา ผมจะโจมตีทีเผลอและฆ่าพวกมันซะ” เขาตอบ

“แล้วฉันจะล่อมาได้ยังไง” เธองุนงงเล็กน้อย

เขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วในจังหวะเดียว ฉีกเสื้อผ้าของเธอออก เผยให้เห็นผิวขาวเนียนของเธอ

“กรี๊ด!”

เธอตกใจและตบหน้าเขาอย่างแรง

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกเสียใจที่เผลอตบเขา อย่างไรก็ตาม เธอรู้ว่ามันเป็นเพียงปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณเท่านั้น