หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4353

“บ้าเอ้ย เกราะวิเศษของไอ้เด็กนี่แข็งแกร่งจริงๆ...” ซิงยี่พึมพำเบาๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

อย่างไรก็ตาม ชั่ววินาทีต่อมาภาพตรงหน้าเขาก็เริ่มพร่าเลือน ขณะที่ร่างของเฉินผิงหายไปในทันที

“แย่แล้ว...”

ซิงยี่ตกใจและรีบถอยหนี

ถึงแม้เขาจะตอบสนองอย่างรวดเร็ว แต่ก็สายเกินไปแล้ว ร่างของเฉินผิงโผล่ออกมาจากอากาศ และฟาดกระบี่พิฆาตมังกรลงไปโดยไม่รีรอ

ฉับ!

กระบี่พิฆาตมังกรฟันผ่านร่างของซิงยี่

เสียงกรีดร้องด้วยความกลัวดังขึ้นแขนข้างหนึ่งของซิงยี่ถูกตัดขาด หากเขาตอบสนองไม่ทันท่วงทีแขนอีกข้างก็คงขาดไปด้วย

“อะไรกัน... นี่มันวิชาอะไร?”

ซิงยี่ตกใจกลัวขณะที่เขาจ้องมองแขนที่ถูกตัดขาด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

ผู้ใช้วิชามารคนอื่นๆมองดูเฉินผิงด้วยความเหลือเชื่อเช่นกัน

ผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ดตัดแขนของผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับหนึ่งขาดในดาบเดียวนี่มันบ้าชัดๆ

แม้แต่จูชิงซิ่วก็ยังจ้องมองเฉินผิงอย่างไม่เชื่อสายตา ตอนนั้นเองที่เธอตระหนักว่าระหว่างการต่อสู้ก่อนหน้านี้เฉินผิงไม่ได้ใช้พลังเต็มที่และพยายามออมมือ มิฉะนั้นด้วยความสามารถของเฉินผิงเธอคงบาดเจ็บไปแล้ว

เมื่อไตร่ตรองถึงเรื่องที่เกิดขึ้น จูชิงซิ่วก็รู้สึกละอายเพราะตอนที่เฉินผิงปรากฏตัวเธอคือคนที่รุกโจมตีใส่เขาอย่างไม่ลดละไม่ว่าเฉินผิงจะพยายามอธิบายอย่างไรเธอกลับเมินเฉยจนสุดท้ายดาบวิเศษของเธอก็ถูกทำลาย

เมื่อรู้ว่าเฉินผิงไม่ใช่ฝ่ายผิดจูชิงซิ่วรู้สึกว่าการกระทำของเธอเมื่อตอนนั้นช่างไม่มีเหตุผล

พอเห็นว่าเฉินผิงเก่งกาจเพียงใดซิงยี่ที่หน้าบูดบึ้งก็เรียกผู้ใช้วิชามารที่เหลืออีกสามคน “เลิกเหม่อแล้วมาช่วยฉันสู้สิ!”

ผู้ใช้วิชามารทั้งสามคนตั้งสติได้อีกครั้งพวกเขาเข้าล้อมเฉินผิงทันที

หลังจากที่ซิงยี่ห้ามเลือดได้แล้วเขาก็ถือดาบขนาดใหญ่ไว้ในมือข้างหนึ่งและเตือนผู้ใช้วิชามารอีกสามคน

ผู้ใช้วิชามารทั้งสามพยักหน้าและเริ่มโจมตีเฉินผิงพร้อมกัน

ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับหนึ่งกับผู้ทุกข์ยากระดับเก้าอีกสามคนเข้าโจมตีเฉินผิงจากคนละทาง

เฉินผิงซึ่งถูกปกคลุมด้วยแสงสีทองพลิกตัวกลางอากาศขณะรับมือกับศัตรูทั้งสี่

จูชิงซิ่วที่ยืนอยู่อีกด้านเฝ้าดูอยู่เงียบๆหากเป็นเธอที่ต้องเผชิญหน้ากับผู้ใช้วิชามารเหล่านั้นคงไม่มีโอกาสชนะ แม้จะใช้ดาบวิเศษของเธอก็ตาม

อย่างไรก็ตามเธอเห็นเฉินผิงรับมือกับศัตรูอย่างไม่ยากเย็น กลับกันพวกผู้ใช้วิชามารมีทีท่าจะเพลี่ยงพล้ำตลอดเวลา

ในขณะที่เฉินผิงเข้าต่อสู้ ผิวน้ำทะเลที่เคยสงบได้รับแรงกระแทกอย่างรุนแรง เกาะร้างแห่งนี้สั่นสะเทือนอย่างต่อเนื่องจากแรงระเบิดทำให้เกิดหลุมลึกขึ้นเรื่อยๆ

เกาะร้างแห่งนี้เคยถูกกวาดล้างด้วยสงครามครั้งใหญ่ ต่อมาก็สะเทือนอีกครั้งตอนที่กิเลนเพลิงขุดอุโมงค์ลึกที่ตรงไปสู่พื้นทะเลรากฐานของเกาะใกล้จะพังทลายแล้ว เมื่อเกิดการต่อสู้อีกครั้ง เกาะแห่งนี้จึงเริ่มจมลง