หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4357

เมื่อกลุ่มควันสีฟ้าพวยพุ่งขึ้น เฉินผิงและจูชิงซิ่วก็รู้สึกเหมือนถูกพลังวิญญาณห่อหุ้ม

จากนั้นมิติเวลาต่อหน้าพวกเขาก็บิดเบี้ยว และพวกเขาก็หายวับไปในทันที

เฉินผิงพยายามลืมตาขึ้นเพราะอยากเห็นว่าไข่มุกเคลื่อนย้ายกำลังพาพวกเขาไปที่ไหน

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงแสงสีขาวพร่ามัว ไม่มีอะไรที่มองเห็นได้ชัดเจน

เฉินผิงรู้สึกได้ว่าร่างกายของเขาถูกผลักไปข้างหน้าโดยพลังที่มองไม่เห็น

เมื่อหนิงจื้อมาถึง เขาก็พบว่าเฉินผิงและจูชิงซิ่วหายตัวไปแล้ว

เขาพยายามใช้เนตรหน้ากากผีตามหาตำแหน่งของเฉินผิงซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้จะพยายามหลายครั้ง แต่ก็ล้มเหลว ราวกับว่าพวกเขาหายไปเฉยๆ

“บ้าเอ๊ย สองคนนั้นหนีไปจนได้ พวกมันใช้วิชาแบบไหนกันถึงหายวับไปในอากาศ!”

“ฉันคิดว่าจูชิงซิ่วใช้ไข่มุกเคลื่อนย้าย จำได้ว่าสำนักหมื่นดาบมีของชิ้นนั้น”

“ไข่มุกเคลื่อนย้ายมีค่าสูงมาก ไม่อยากเชื่อว่าจูชิงซิ่วจะยอมใช้จริงๆ ตอนที่โดนเราล้อม เธอไม่คิดจะใช้มันด้วยซ้ำ”

“นั่นเป็นเพราะเธอไม่มีโอกาสใช้มัน ถ้าเอาไข่มุกเคลื่อนย้ายออกมา เราคงแย่งมาจากเธอไปแล้ว!”

ผู้ใช้วิชามารหลายคนเอ่ยออกมาอย่างหงุดหงิด

หนิงจื้อทำหน้าเคร่งขรึมขณะที่เขาสำรวจบริเวณโดยรอบ พอเขาโบกมือหน้ากากผีก็หายไป

หลังจากนั้นเขาก็หยิบเข็มทิศธรณีขนาดเล็กออกมา เขากัดนิ้วของตัวเองและหยดเลือดลงบนพื้นผิวเข็มทิศ

เข็มทิศเปล่งแสงสีแดงเข้มออกมาทันที เขาหลับตาลงและตั้งจิตให้นิ่ง

“ไม่ต้องกังวล ถ้ามีผมอยู่ด้วย ทะเลมรณะก็ทำอันตรายคุณไม่ได้ คุณลืมไปแล้วเหรอว่าผมโผล่ขึ้นมาจากพื้น ผมเคยลงไปที่ก้นทะเลมาแล้ว”

เฉินผิงรีบคว้าตัวจูชิงซิ่วและลงไปที่ทะเล

จูชิงซิ่วเริ่มดิ้นรน แต่เธอก็ดิ้นไม่หลุด

ทั้งสองคนกระโจนลงไปในทะเลมรณะ จูชิงซิ่วรู้สึกหวาดกลัว แต่ไม่นานเธอก็ตระหนักว่าถึงแม้จะอยู่ในทะเลมรณะ เธอก็ไม่รู้สึกถึงความร้อนแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกลับมีความเย็นแผ่วเบา ซึ่งช่วยปลอบประโลมใจได้อย่างน่าประหลาด

“เกิดอะไรขึ้น?” จูชิงซิ่วถามด้วยสีหน้าแปลกใจ

เฉินผิงเพียงแค่ยิ้ม “ผมบอกคุณแล้วว่าตราบใดที่มากับผม ทะเลก็ทำอะไรคุณไม่ได้”

เฉินผิงไม่เพียงแต่มีจุติเพลิง แต่เขายังมีปราณอัคคีที่ชื่อเพลิงน้ำแข็งจี๋หานด้วย แค่ปลดปล่อยออกมาเพียงเล็กน้อยก็สามารถสลายคลื่นความร้อนโดยรอบได้