หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4357

เมื่อกลุ่มควันสีฟ้าพวยพุ่งขึ้น เฉินผิงและจูชิงซิ่วก็รู้สึกเหมือนถูกพลังวิญญาณห่อหุ้ม

จากนั้นมิติเวลาต่อหน้าพวกเขาก็บิดเบี้ยว และพวกเขาก็หายวับไปในทันที

เฉินผิงพยายามลืมตาขึ้นเพราะอยากเห็นว่าไข่มุกเคลื่อนย้ายกำลังพาพวกเขาไปที่ไหน

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงแสงสีขาวพร่ามัว ไม่มีอะไรที่มองเห็นได้ชัดเจน

เฉินผิงรู้สึกได้ว่าร่างกายของเขาถูกผลักไปข้างหน้าโดยพลังที่มองไม่เห็น

เมื่อหนิงจื้อมาถึง เขาก็พบว่าเฉินผิงและจูชิงซิ่วหายตัวไปแล้ว

เขาพยายามใช้เนตรหน้ากากผีตามหาตำแหน่งของเฉินผิงซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้จะพยายามหลายครั้ง แต่ก็ล้มเหลว ราวกับว่าพวกเขาหายไปเฉยๆ

“บ้าเอ๊ย สองคนนั้นหนีไปจนได้ พวกมันใช้วิชาแบบไหนกันถึงหายวับไปในอากาศ!”

“ฉันคิดว่าจูชิงซิ่วใช้ไข่มุกเคลื่อนย้าย จำได้ว่าสำนักหมื่นดาบมีของชิ้นนั้น”

“ไข่มุกเคลื่อนย้ายมีค่าสูงมาก ไม่อยากเชื่อว่าจูชิงซิ่วจะยอมใช้จริงๆ ตอนที่โดนเราล้อม เธอไม่คิดจะใช้มันด้วยซ้ำ”

“นั่นเป็นเพราะเธอไม่มีโอกาสใช้มัน ถ้าเอาไข่มุกเคลื่อนย้ายออกมา เราคงแย่งมาจากเธอไปแล้ว!”

ผู้ใช้วิชามารหลายคนเอ่ยออกมาอย่างหงุดหงิด

หนิงจื้อทำหน้าเคร่งขรึมขณะที่เขาสำรวจบริเวณโดยรอบ พอเขาโบกมือหน้ากากผีก็หายไป

หลังจากนั้นเขาก็หยิบเข็มทิศธรณีขนาดเล็กออกมา เขากัดนิ้วของตัวเองและหยดเลือดลงบนพื้นผิวเข็มทิศ

เข็มทิศเปล่งแสงสีแดงเข้มออกมาทันที เขาหลับตาลงและตั้งจิตให้นิ่ง