หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4358

จูชิงซิ่วรู้สึกทึ่งมาก เมื่อพวกเขาค่อยๆ จมลงไป เธอไม่ได้รับอันตรายใดๆ เลย

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่? คุณใช้วิชาอะไร? ไม่อยากเชื่อเลยว่าทะเลมรณะจะทำอะไรคุณไม่ได้!” จูชิงซิ่วถามด้วยความสับสน

“อย่าเพิ่งถามผมเลย ผมต่างหากที่มีเรื่องจะถามคุณ คุณเกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลจู? แล้วจูชิงเยวี่ยเป็นอะไรกับคุณ?”

จูชิงซิ่วชะงัก จากนั้นจึงหันไปมองเฉินผิง “คุณรู้จักเมืองจูเจียด้วยเหรอ? แล้วคุณรู้จักน้องสาวของฉันได้ยังไง?”

“จูชิงเยวี่ยเป็นน้องสาวของคุณเหรอ? ดูเหมือนผมจะเดาไว้ไม่ผิด ถึงจะมองเห็นใบหน้าเพียงครึ่งเดียว แต่คุณก็ดูเหมือนน้องสาวจริงๆ” เฉินผิงพูดพร้อมรอยยิ้ม

ใบหน้าของจูชิงซิ่วเปลี่ยนเป็นเย็นชาในทันที เธอเกลียดมากเมื่อคนอื่นพูดถึงใบหน้าของเธอ

จูชิงซิ่วสวมหน้ากากกลับคืน เสียงของเธอเย็นชาขณะที่เธอถามว่า “คุณไปรู้จักกับน้องสาวของฉันได้ยังไง?”

เฉินผิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอธิบายอย่างละเอียดว่าเขาไปรู้จักจูชิงเยวี่ยได้อย่างไร แต่เขาจงใจละเว้นส่วนที่จูชิงเยวี่ยคบหากับองค์ชายเซียว

หลังจากได้ฟัง จูชิงซิ่วก็โมโหทันที “เมืองฉีเจียบังอาจมาก! ถ้าสำนักหมื่นดาบยังมีอำนาจอยู่ พวกเขาคงไม่กล้าทำกับเมืองจูเจียแบบนี้”

“เกิดอะไรขึ้นกับสำนักหมื่นดาบกันแน่? ทำไมถึงได้ถูกทำลาย? ผู้ใช้วิชามารเหล่านั้นพยายามเปิดเผยความลับของสำนักใช่ไหม? แล้วสำนักหมื่นดาบไม่อ่อนแอไปหน่อยเหรอถ้าโดนผู้ใช้วิชามารแค่ไม่กี่คนทำลาย?”

เฉินผิงไม่เข้าใจ ผู้ใช้วิชามารเหล่านั้นไม่น่าจะเก่งกาจอะไร แต่พวกเขากลับทำลายล้างทั้งสำนักได้

“อย่าพูดจาไร้สาระ สำนักหมื่นดาบไม่ได้อ่อนแอเลย ถ้าเป็นอย่างนั้นพ่อคงไม่ส่งฉันไปฝึกที่สำนักเมื่อหลายปีก่อน สมาพันธ์ผนึกมารพยายามครอบงำสำนักหมื่นดาบ แต่อาจารย์ของเราปฏิเสธที่จะเข้าร่วม พวกมันจึงตอบโต้ด้วยการส่งผู้ใช้วิชามารจำนวนมากมาซุ่มโจมตีเรา การทำลายสำนักหลอมเซียนทำให้เราไม่สามารถสร้างดาบวิเศษได้นานนับสิบปี ทำให้เราอ่อนแอลงอย่างมาก สุดท้ายเหล่าศิษย์ของสำนักหมื่นดาบถ้าไม่ตายก็หนีไป อาจารย์ฝากคัมภีร์ลับของสำนักหมื่นดาบไว้กับฉัน ฉันรับมาแล้วซ่อนตัวอยู่ที่ทะเลมรณะ ระหว่างพยายามหลบหนีจากคนที่ไล่ตามฉัน ฉันตกลงไปในทะเลมรณะโดยไม่ได้ตั้งใจ ใบหน้าครึ่งหนึ่งของฉันสัมผัสกับน้ำทะเล ทำให้ฉันอยู่ในสภาพนี้ ฉันซ่อนตัวอยู่บนเกาะในทะเลมรณะเพราะกลัวเกินกว่าจะกลับบ้าน กลัวว่าจะนำปัญหาไปให้คนที่ฉันรักในเมืองจูเจีย ฉันสงสัยว่าพ่อกับคนอื่นๆ จะยังสบายดีอยู่ไหมหลังจากเรื่องทั้งหมดนี้…”

ขณะที่จูชิงซิ่วรำลึกถึงอดีต น้ำตาก็เริ่มไหลออกมาจากดวงตาของเธออย่างกลั้นไม่อยู่

จูชิงซิ่วไม่เกรงอกเกรงใจและรีบหยิบยาเข้าปากทันที

เมื่อกินยาเข้าไปแล้ว ความสดชื่นก็แผ่ไปทั่วร่างของจูชิงซิ่ว ทำให้เธอรู้สึกปลอดโปร่งและสบายใจ

“ไม่นึกว่าคุณจะมียาคุณภาพสูงแบบนี้”

จูชิงซิ่วอดไม่ได้ที่จะเอ่ยชม

“ผมยังมีของดีๆ อีกเยอะ ถ้ารู้จักผมดีกว่านี้ รับรองว่าคุณจะไม่อยากจากไปไหน!” เฉินผิงพูดติดตลก

จูชิงซิ่วเหลือบมองเฉินผิง จากนั้นก็หลับตาลง เริ่มโคจรพลังวิญญาณของเธอเพื่อฟื้นตัว