หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4360

เฉินผิงรีบช่วยพยุงจื่อเอ้อ ท้ายที่สุดแล้วเธอก็เป็นภูต แม้ว่าจะเหลือเพียงเสี้ยววิญญาณ แต่สถานะของเธอก็นับว่าสูง จะให้เธอคุกเข่าต่อหน้าเขาไม่ได้

“จื่อเอ้อ ไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนั้น แต่ระหว่างนี้คุณต้องอดทน คุณต้องอยู่ที่ใต้ทะเลในระหว่างที่ผมมีเรื่องต้องจัดการ เสร็จเมื่อไหร่ผมจะพาคุณขึ้นไป แล้วค่อยฟื้นฟูร่างกายให้คุณ”

จื่อเอ้อติดอยู่ในพฤกษาเซียน และเฉินผิงไม่สามารถเก็บเธอไว้ในแหวนเก็บของได้ และคงจะแบกพฤกษาเซียนไปไหนมาไหนทุกวันไม่ได้เช่นกัน

หากมีคนพบพฤกษาเซียนและปราณเซียนที่มันแผ่ออกมาก็อาจนำไปสู่ปัญหาได้

เฉินผิงตัดสินใจทิ้งจื่อเอ้อไว้ที่ใต้ทะเลมรณะ ถึงยังไงก็คงไม่มีใครกล้าลงมาที่นี่อยู่แล้ว เมื่อเขาจัดการธุระในเมืองจูเจียและพาจูชิงเยวี่ยกลับไปที่แคว้นเซียว เขาก็จะพาจื่อเอ้อไปที่สำนักวิญญาณปีศาจเพื่อฟื้นฟูร่างกายให้เธอ

“ตกลง ข้าจะยอมทำตามนั้น” จื่อเอ้อกล่าวอย่างนอบน้อม

เฉินผิงเห็นว่าท่าทางของจื่อเอ้อทั้งสง่างามและหยดย้อย ซึ่งเป็นลักษณะเฉพาะของหญิงสาวสูงศักดิ์จากตระกูลใหญ่ จึงไม่น่าแปลกใจที่เธอจะเป็นหนึ่งในภูตทั้งเจ็ด กิริยาท่าทางของเธอนั้นควรเอาเป็นแบบอย่าง

เฉินผิงสลายปราณสัมผัสของเขาแล้ววางต้นไม้ไว้บนพื้นทะเล

เพื่อปกป้องพฤกษาเซียนจากอันตรายที่อาจเกิดจากน้ำทะเลหรือฝีมือผู้อื่น เฉินผิงจึงเริ่มจารึกอักขระอาคมรอบพฤกษาเซียน

คงแย่แน่หากต้นไม้กลายเป็นเถ้าถ่านเพราะน้ำทะเลหลังจากที่เขาไป

ขณะกำลังจารึกอักขระอาคม เขายังใส่เพลิงน้ำแข็งจี๋หานเข้าไปเพื่อรักษาอุณหภูมิภายในอาคมด้วย

ในขณะที่เฉินผิงจดจ่ออยู่กับการจารึกอักขระ จูชิงซิ่วก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นพร้อมกับหายใจพ่นอากาศออกมา

“ยาของคุณเยี่ยมไปเลย ฉันฟื้นตัวได้เร็วมาก!”

จูชิงซิ่วรู้สึกได้ถึงความสดชื่นราวกับว่าเรี่ยวแรงของเธอฟื้นคืนอย่างเต็มเปี่ยม

“น่าประทับใจใช่ไหมล่ะ? ผมยังมีอีกนะ รับไปสิ!”

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ เฉินผิงก็โยนขวดยาให้ทันที

จูชิงซิ่วพูดไม่ออกขณะที่ถือขวดยาไว้ในมือ

ท้ายที่สุดแล้ว เธอไม่ได้เป็นญาติหรือมีความสัมพันธ์ส่วนตัวกับเฉินผิง เธอถึงกับเคยเข้าใจเขาผิดด้วย แต่ตอนนี้เขากลับยื่นขวดยาให้เธอ เธอจึงรู้สึกละอายอยู่บ้าง

แม้ว่าจูชิงซิ่วจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับวงแหวนอาคม แต่เธอก็เคยได้ยินมาบ้าง

ย้อนกลับไปตอนที่สำนักหมื่นดาบเชิญปรมาจารย์อาคมมาวางอาคมป้องกันสำนัก ปรมาจารย์คนนั้นจารึกอักขระอาคมอย่างพิถีพิถัน

อักขระอาคมในตอนนั้นดูเหมือนจะเรียบง่ายกว่าของเฉินผิงมาก และทางสำนักหมื่นดาบจ่ายให้ปรมาจารย์คนนั้นไปไม่น้อย

อย่างไรก็ตาม อักขระอาคมที่เฉินผิงซึ่งเป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ดเขียนขึ้น กลับมีความซับซ้อนสูงอย่างน่าประหลาดใจ

ยิ่งวงแหวนอาคมคุณภาพสูง อักขระก็ยิ่งซับซ้อนและจารึกได้ยากขึ้นตามไปด้วย

แม้จูชิงซิ่วไม่เข้าใจแต่ก็พอได้ยินมาบ้าง

เธอไม่อยากจะเชื่อว่าเฉินผิงไม่ใช่แค่ปรมาจารย์อาคมทั่วไป แต่ยังเป็นปรมาจารย์ระดับสูงอีกด้วย

เธอประเมินเขาต่ำไปจริงๆ