หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4361

“เขาเป็นใครกันแน่? แม้จะเป็นแค่ผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ด แต่พลังที่เขาแสดงออกมาเหนือกว่าแม้แต่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับหนึ่ง ทั้งที่ยังหนุ่มอยู่แต่เขาก็เป็นปรมาจารย์อาคมและยังใช้อาคมระดับสูงได้ด้วย! แถมกล้าฆ่าลูกชายของประมุขสมาพันธ์ผนึกมารอีกต่างหาก...”

จูชิงซิ่วคิดไม่ออกจริงๆ ว่าเฉินผิงเป็นใครกันแน่ เขาเป็นใครมาจากไหนถึงได้เก่งกาจขนาดนี้

หลังจากที่เฉินผิงจารึกวงแหวนอาคมเสร็จ โล่ป้องกันก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นรอบพวกเขา

เมื่อโล่ป้องกันทำงาน จูชิงซิ่วก็สัมผัสได้ว่าบริเวณโดยรอบเปลี่ยนแปลงไป รอบตัวเธอให้ความรู้สึกสบายใจ

“ทำไมคุณถึงวางวงแหวนอาคมไว้ที่ใต้ทะเล?” จูชิงซิ่วถามด้วยความสับสน

คงไม่มีใครคิดว่าพวกเขาอยู่ที่ก้นทะเลมรณะ ไม่ใช่ใครก็ได้ที่จะลงมาลึกระดับนี้

“ผมวางวงแหวนอาคมไว้เพื่อปกป้องพฤกษาเซียน ภายในพฤกษาเซียนมีเสี้ยววิญญาณอยู่ ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมมันจึงแผ่ปราณเซียนออกมาและมีจิตใจเป็นของตัวเอง”

เฉินผิงเล่าเรื่องราวของจื่อเอ้อให้จูชิงซิ่วฟัง ซึ่งทำให้เธอนิ่งไป

เธอรู้มาตลอดว่าพฤกษาเซียนมีปราณเซียนในตัว แต่เธอไม่รู้เลยว่ามีเสี้ยววิญญาณอยู่ภายใน

เฉินผิงนั่งเงียบๆ ข้างจูชิงซิ่วที่ก้นทะเล

ตราบใดที่ผู้ใช้วิชามารไม่พบพวกเขา พวกเขาก็จะไปจากที่นี่

เมื่อพวกนั้นไปแล้ว ทั้งสองก็จะโผล่ขึ้นมาจากก้นทะเลและกลับสู่แผ่นดิน

ในขณะที่เฉินผิงและจูชิงซิ่วรออยู่ ก็มีกลุ่มคนจำนวนหนึ่งปรากฏขึ้นที่ด้านบนพวกเขา

“คุณหนิงจื้อ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะปัดข้อสันนิษฐานของคุณ แต่คุณไม่เข้าใจฤทธิ์ของทะเลมรณะ เราอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้วและไม่เคยเห็นผู้บำเพ็ญเพียรคนใดลงไปถึงก้นทะเล ลืมเรื่องลงไปในน้ำได้เลย แค่โดนน้ำทะเลสาดใส่ก็อาจทำให้ผิวของคุณเปื่อยได้ เราควรไปตามหาที่อื่น อยู่ตรงนี้มีแต่จะเสียเวลา ฉันกลัวว่าเฉินผิงจะหนีรอดไปได้ ถ้าเป็นอย่างนั้นก็คงยากที่จะแก้ตัวกับประมุขสมาพันธ์” ซิงยี่เกลี้ยกล่อม

หนิงจื้อเหลือบมองซิงยี่อย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “อย่าใช้ชื่อประมุขสมาพันธ์มาขู่ฉัน เขาอาจจะเป็นประมุขของแก แต่เขาไม่ใช่หัวหน้าฉัน อย่าลืมว่าเราแค่ร่วมมือกันเท่านั้น ในเมื่อแกบอกว่าไม่เคยมีผู้บำเพ็ญเพียรคนใดลงไปในทะเลมรณะได้ งั้นฉันจะทำให้แกดูเอง”

หลังจากหนิงจื้อพูดจบ เปลวไฟก็เริ่มพวยพุ่งออกมาจากร่างของเขา เขาพุ่งตรงลงไปในทะเลมรณะ และหายวับไปอย่างไร้ร่องรอย

เหล่าผู้ใช้วิชามารเฝ้าดูด้วยความประหลาดใจและกระตือรือร้นอยากเห็นผลลัพธ์

พวกเขารออยู่พักหนึ่ง แต่ไม่มีวี่แววของหนิงจื้อเลย และไม่เห็นกระดูกของเขาลอยขึ้นมาด้วย

ผ่านไปสิบห้านาที ก่อนที่ร่างของหนิงจื้อจะโผล่ขึ้นมาจากทะเลในที่สุด