หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4367

รัศมีอันน่าสะพรึงกลัวแผ่กระจายไปทุกทิศทาง และน้ำทะเลก็พุ่งเข้ามาจนทำให้เกิดวังวนขนาดใหญ่!

ตอนนั้นเองจูชิงซิ่วจึงจำได้ว่าเฉินผิงวางวงแหวนอาคมไว้แล้ว ซึ่งมันสกัดหอกนั้นไว้

จูชิงซิ่วหัวเราะ จากนั้นก็ค่อยๆ หลับตาลง รัศมีของเธอจางหายไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ร่างของเธอจะทรุดลงพื้นด้วยความอ่อนแรง

แม้ว่าหอกจะไม่ได้ทำร้ายเธอ แต่การระเบิดพลังครั้งสุดท้ายของเธอทำให้พลังวิญญาณหมดลง

เฉินผิงก้าวไปข้างหน้าทันใดและคว้าตัวจูชิงซิ่วไว้ เขานึกไม่ถึงว่าจูชิงซิ่วจะตัดสินใจแบบนี้ในช่วงเวลาคับขัน!

ท้ายที่สุดแล้ว เขากับจูชิงซิ่วไม่ได้เป็นอะไรกัน แม้แต่ความผูกพันหรือสายใยระหว่างพวกเขาก็ยังมีไม่มากนัก

อย่างไรก็ตาม จูชิงซิ่วเลือกที่จะสละตัวเองโดยสัญชาตญาณเพื่อช่วยชีวิตเฉินผิง

ในขณะที่กอดจูชิงซิ่วไว้ในอ้อมแขน เฉินผิงมองดูหน้ากากที่หลุดออกมา ในขณะนั้น ใบหน้าที่ถูกเผาของจูชิงซิ่วดูไม่น่าเกลียดในสายตาของเขาอีกต่อไป

“ไม่ต้องกังวล แม้จะต้องลงไปถึงยมโลก ผมก็จะพาคุณกลับมา!” เขารับปากเธอ

ดวงตาของเฉินผิงเต็มไปด้วยความโกรธ ทันใดนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้น และวงแหวนอาคมที่เขาเพิ่งวางไว้ก็ระเบิดด้วยเสียงกัมปนาท ปลดปล่อยลำแสงเจิดจ้า

ลำแสงพุ่งตรงขึ้นไปบนท้องฟ้า หนิงจื้อซึ่งลอยอยู่กลางอากาศขมวดคิ้วเมื่อพบว่าตัวเองถูกแสงนั้นกลืนกิน

เมื่อแสงจางหายไป ผู้ใช้วิชามารที่ถูกซัดกระเด็นก็กลับมา อย่างไรก็ตาม ทะเลมรณะกลับมาสงบนิ่งอีกครั้ง

หนิงจื้อจ้องมองทะเลมรณะพร้อมกำหมัดแน่น “บ้าเอ๊ย พวกมันหนีไปแล้ว...”

เขาไม่นึกเลยว่าวงแหวนอาคมที่เฉินผิงสร้างขึ้นจะมีพลังมหาศาลเช่นนี้ การโจมตีของเขาไม่เพียงแต่ทำลายมันไม่ได้ แต่ตอนที่วงแหวนอาคมระเบิด แสงของมันเจิดจ้าจนเขามองไม่เห็นอะไรเลย

เฉินผิงจึงฉวยโอกาสนี้หนีไปพร้อมกับจูชิงซิ่ว

ถึงแม้จะมากันหลายคน แต่พวกเขากลับปล่อยให้เฉินผิงหนีไปได้ หนิงจื้อได้แต่กัดฟันด้วยความหงุดหงิด

ตั้งแต่มาอยู่ที่อาณาจักรนิรันดร์ ครั้งนี้เขามีโอกาสฆ่าเฉินผิงมากที่สุด!

แม้ว่าท่าเท้าประกายไฟจะรวดเร็ว ทำให้เขาสามารถเดินทางหลายกิโลเมตรในก้าวเดียว แต่พลังที่ต้องใช้นั้นมหาศาล

เฉินผิงจ้องมองจูชิงซิ่วในอ้อมแขนของเขาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ในขณะนั้นลมหายใจของเธอรวยริน

เฉินผิงพบพื้นราบและค่อยๆ วางจูชิงซิ่วที่เปื้อนเลือดลงบนพื้น ดวงตาของเธอปิดสนิท และใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวเหยเกด้วยความเจ็บปวด

ถึงกระนั้น มือของเธอยังคงกำม้วนคัมภีร์ลับของสำนักหมื่นดาบไว้แน่น

จูชิงซิ่วใช้แก่นโลหิตของเธอมากเกินไป ไม่ว่าจะเป็นการบาดเจ็บเล็กน้อยหรือร้ายแรง เฉินผิงก็คงมีวิธีรักษาเธอ เนื่องจากเขาพกยาหลายชนิด

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เธอใช้จนหมดคือแก่นโลหิตของตัวเอง ซึ่งไม่สามารถเติมเต็มได้อย่างง่ายดายไม่ว่าจะใช้ยาชนิดไหน

แก่นโลหิตของผู้บำเพ็ญเพียรแต่ละคนถูกสร้างขึ้นอย่างพิถีพิถันผ่านการฝึกฝน อาจกล่าวได้ว่ามันเป็นพลังชีวิตของผู้บำเพ็ญเพียรทุกคน

การใช้แก่นโลหิตของตัวเองก็เหมือนกับดูดพลังชีวิตออกไป เป็นสาเหตุที่ผู้บำเพ็ญเพียรหลายคนจะไม่ยอมใช้แก่นโลหิตจนหมด เว้นแต่จะจำเป็นจริงๆ