หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4369

“ฉัน... ฉันยังไม่ตายใช่ไหม?”

จูชิงซิ่วหันไปถามเฉินผิงด้วยสีหน้าประหลาดใจ

“ไม่หรอก คุณยังไม่ตาย ผมบอกแล้วว่าจะช่วยคุณให้ได้! ตอนนี้คุณยังอ่อนแอเกินไป ถ้ากินยาเพิ่มอีกสองสามเม็ดก็คงจะฟื้นตัวเร็วขึ้น!”

เมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นฟื้น เฉินผิงก็หยุดปรุงยา เขาเก็บเตาหลอมเสินหนงและป้อนยาที่เหลือให้จูชิงซิ่ว

จูชิงซิ่วอ้าปากรับยาที่เฉินผิงป้อน

อย่างไรก็ตาม เธอไม่อาจหยุดขมวดคิ้วขณะที่ถามเขา “นี่มันยาอะไร กลิ่นแรงมากจนฉุน!”

“กลิ่นเหรอ? กลิ่นอะไร?” เฉินผิงถามด้วยความงุนงง

“กลิ่นฉุนเหมือนฉี่...”

หลังจากที่จูชิงซิ่วพูดจบ เฉินผิงก็นึกขึ้นได้ทันทีว่ายานี้ปรุงขึ้นโดยใช้ปัสสาวะของกิเลนเพลิงเป็นวัตถุดิบ มันย่อมมีกลิ่นไม่พึงประสงค์ เขาลืมเรื่องนี้ไปสนิท!

“คุณคงเข้าใจผิดแล้ว มันจะไปมีกลิ่นฉุนเหมือนฉี่ได้ยังไง? นี่มันยาวิเศษเลยนะ คุณใช้แก่นโลหิตของตัวเองจนเกือบหมด และยาวิเศษนี้ช่วยชีวิตคุณไว้” เฉินผิงรีบโกหก

เมื่อได้ยินอย่างนั้น จูชิงซิ่วก็เลิกสงสัยและกินยาจนหมด

หลังจากพักผ่อนสักพัก จูชิงซิ่วก็ยังอ่อนแรงอยู่ แต่เธอพ้นขีดอันตรายแล้ว ตราบใดที่เธอพักฟื้น เธอก็จะกลับมาหายดีในที่สุด

“ในเมื่อตอนนี้คุณไม่เป็นไรแล้วก็ไปกันเถอะ เราควรออกจากเขตทะเลมรณะให้ได้ก่อน ไม่อย่างนั้นคงแย่แน่ถ้าผู้ใช้วิชามารพวกนั้นตามเรามาทัน”

เฉินผิงอุ้มจูชิงซิ่วไว้ในอ้อมแขน จากนั้นก็กระโดดขึ้นไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อเธออยู่ในอ้อมกอดของเฉินผิง จูชิงซิ่วก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากอกของเขา หัวใจของเธอเต้นระรัว

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอใกล้ชิดผู้ชายขนาดนี้ และเป็นครั้งแรกที่ผู้ชายเห็นเธอทุกซอกทุกมุม

เฉินผิงติดต่อหาจี้อวิ๋นโดยใช้หยกสื่อสาร หลังจากนั้นเขาก็ได้รู้ว่าพวกจี้อวิ๋นกำลังรอเขาอยู่ที่เมืองเล็กๆ ใกล้ทะเลมรณะ เฉินผิงจึงมุ่งตรงไปที่เมืองนั้นโดยอุ้มจูชิงซิ่วไปด้วย

“พี่จูชิงซิ่ว!”

จูชิงเยวี่ยพุ่งเข้าหาจูชิงซิ่วด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ

จูชิงซิ่วกางแขนกว้างและโอบจูชิงเยวี่ยไว้แน่น สองพี่น้องกอดกัน ร้องไห้ในอ้อมกอดของกันและกัน

พวกเขาไม่ได้เจอกันมาหลายปีแล้ว

น้ำตาไหลนองใบหน้าเหี่ยวย่นของหลิวป๋อเมื่อเขาเดินไปข้างหน้า “คุณหนูจูชิงซิ่ว เป็นคุณจริงๆ หลังจากผ่านไปนานเหลือเกิน ทุกคนในบ้านคิดถึงคุณ เมื่อสำนักหมื่นดาบถูกทำลายล้าง ศิษย์ทั้งหมดต่างล้มตายหรือไม่ก็หนีไป ช่วงนั้นคุณท่านเอาแต่พูดถึงคุณตลอดทั้งวัน! ฉันไม่นึกเลยว่าจะได้พบคุณที่นี่! ฉันตื้นตันจริงๆ!”

เฉินผิงที่ดูอยู่ห่างๆ รอให้คนในครอบครัวได้ทักทายกัน จากนั้นเขาจึงพูดขึ้น “ไปคุยกันต่อในห้องดีกว่า เดี๋ยวจะมีคนได้ยิน เพราะตอนนี้เรากำลังถูกผู้ใช้วิชามารกว่าสิบคนไล่ตามอยู่!”

เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินผิง หลิวป๋อและจูชิงเยวี่ยก็ตกตะลึง พวกเขารีบพาจูชิงซิ่วเข้าไปในห้อง

ก่อนจะเข้าไป เฉินผิงแอบวางอาคมอำพรางไว้รอบห้อง ซึ่งช่วยซ่อนรัศมีของทุกคนในห้องได้อย่างมิดชิด