หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4377

กำแพงเรืองแสงรอบตัวพวกเขาลอยสูงขึ้นเรื่อยๆ ปิดกั้นเส้นทางหลบหนีทุกทาง

ด้วยอาคมที่ใหญ่โตเช่นนี้ หนิงจื้อและคนอื่นๆ จึงตระหนักว่าไม่มีทางหนีสำหรับพวกเขาอีกแล้ว

“เหาะขึ้นไป! ตอนนี้อาคมยังไม่ปิดสนิท เร็วเข้า!” หนิงจื้อตะโกนขณะที่เขาพุ่งขึ้นไป

ความรู้สึกตื่นตระหนกเกิดจากวงแหวนอาคมที่กำลังขังพวกเขา ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่เป็นอาคมโบราณ เขาเชื่อว่าเฉินผิงไม่มีความสามารถที่จะสร้างอาคมที่ใหญ่โตและทรงพลังเช่นนี้ได้ในเวลาอันสั้น

เมื่อเห็นอย่างนั้น ผู้ใช้วิชามารทุกคนก็ตามหนิงจื้อไปด้วยความหวังว่าจะหนีออกจากอาคมขนาดใหญ่ได้ก่อนที่มันจะปิดกั้นพื้นที่ทั้งหมด

เมื่อตระหนักถึงเจตนาของพวกเขา เฉินผิงก็ฟาดฟันกระบี่พิฆาตมังกรอย่างรวดเร็วเพื่อขวางทาง

เขาใช้ทรัพยากรสร้างวงแหวนอาคมไปมาก และเขาจะปล่อยให้ผู้บุกรุกเหล่านี้หนีไปไม่ได้!

ความระแวงของหนิงจื้อทำให้อาคมทำงานก่อนเวลาอันควร เฉินผิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากสกัดพวกเขา

ในตอนแรกเฉินผิงตั้งใจจะล่อพวกเขาลงไปในทะเลลึกแล้วกระตุ้นให้วงแหวนอาคมพิชิตมารทำงาน แบบนั้นพวกเขาก็จะไม่มีทางหนีรอด

แต่ตอนนี้ เมื่ออาคมเริ่มทำงานเร็วเกินไป พวกเขาจึงมีเวลาตั้งตัว

เมื่อรู้สึกถึงพลังของปราณดาบของเฉินผิง หนิงจื้อและคนอื่นๆ จึงต้องชะลอความเร็วลง

“เฉินผิง นี่แกจะฆ่าตัวตายหรือไง? เมื่อวงแหวนอาคมทำงาน แกก็จะติดอยู่ที่นี่ด้วย! จะไม่มีพวกเราคนไหนรอด!” หนิงจื้ออุทานด้วยความหงุดหงิดเมื่อเฉินผิงขัดขวาง

ถ้าพวกเขาติดอยู่ในอาคมนี้ เฉินผิงก็คงไม่รอดเช่นกัน ทุกคนจะตายไปด้วยกัน!

แต่เฉินผิงกลับหัวเราะเย็นชา “ช่างไร้เดียงสาจริงๆ ฉันสร้างวงแหวนอาคมขึ้นมาเพื่อจัดการกับแกแล้วฉันจะตายได้ยังไง แกต่างหากที่จะต้องพินาศ”

เมื่อเฉินผิงพูดจบ วงแหวนอาคมพิชิตมารก็ปิดตัวลงและปลดปล่อยพลังมหาศาลออกมา

“เป็นไปไม่ได้! แกจะสร้างขึ้นมาได้ยังไง แกไม่มีทางสร้างอาคมที่ใหญ่ขนาดนี้ได้ในเวลาอันสั้นหรอก!”

แม้ว่าพวกเขาจะพยายามหนีขึ้นไปก็แทบไม่มีโอกาสรอด วงแหวนอาคมปิดตัวลงแล้ว จุดที่พวกเขาอยู่ถูกปิดกั้นทุกทาง

ผู้ใช้วิชามารเหล่านี้กลายเป็นลูกแกะที่พร้อมจะถูกเชือด

เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น เหล่าผู้ใช้วิชามารจึงได้แต่ใช้พลังของตัวเองต้านการโจมตีของลำแสงพลังวิญญาณ

แต่เมื่อต้องเผชิญกับการโจมตีที่ไม่จบไม่สิ้น ความตื่นตระหนกก็ครอบงำพวกเขา

ในที่สุดพลังของพวกเขาก็หมดลง แต่ลำแสงพลังวิญญาณที่ยิงออกมาจากอาคมนั้นกลับไม่รู้จบ

เหล่าผู้ใช้วิชามารไม่กล้าออมมือ พวกเขาทุ่มพลังทั้งหมดไปที่การป้องกัน บางคนถึงกับยอมใช้แก่นโลหิตของตัวเอง

ตราบใดที่แก่นโลหิตยังไม่หมดลง พวกเขาก็ยังมีโอกาสรอด แม้เรี่ยวแรงจะหมดสิ้นก็ยังดีกว่าความตาย