หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4379

เมื่อหนิงจื้อฟาดฝ่ามือ ปราณความมืดจำนวนหนึ่งก็รวมตัวเป็นดาบยาว เขาใช้มันฟันใส่เฉินผิง

รัศมีของเขาปะทุด้วยพลังมหาศาลจนทะเลโดยรอบปั่นป่วนราวกับกำลังเดือดพล่าน

ดาบยาวฟันทะลุอากาศ แตกกระจายเป็นประกายสีดำนับไม่ถ้วน ทำเอาห้วงมิติสั่นสะเทือน

รัศมีอันไร้เทียมทานของเฉินผิงปะทุขึ้นเพื่อตอบโต้ เขากวัดแกว่งกระบี่พิฆาตมังกรของเขา แต่ละครั้งที่ฟาดฟันจะปลดปล่อยคลื่นปราณดาบที่กลายเป็นมังกรไฟหลายตัว

ในช่วงเวลาสั้นๆ พลังกระบี่ของเฉินผิงและดาบของหนิงจื้อปะทะกัน ลำแสงพร่างพรายที่รายล้อมพวกเขาก็ดับลง

พลังมหาศาลจากการปะทะกันทำให้ผู้ใช้วิชามารที่อยู่ใกล้ต้องถอยห่าง แต่ละคนมองดูด้วยความหวาดกลัวในขณะที่การต่อสู้ดำเนินไป

น้ำในทะเลมรณะกระจายออก ทำให้เกิดหุบเขาใต้เท้าของเฉินผิงและหนิงจื้อ

น้ำทะเลในวงแหวนอาคมพิชิตมารไหลออกไป เผยให้เห็นอักขระที่ซับซ้อนของอาคม

บนยอดเขาสูงตระหง่าน อักขระของอาคมสั่นไหวอย่างต่อเนื่อง ในขณะที่ศิลาเพลิงจำนวนมหาศาลในใจกลางหุบเขาถูกกลืนกินอย่างรวดเร็ว

การประคองวงแหวนอาคมพิชิตมารไว้แค่นาทีเดียวต้องใช้ความพยายามอย่างหนัก

ผู้ใช้วิชามารกว่าสิบคนทำได้เพียงเฝ้ามองอย่างช่วยอะไรไม่ได้ พร้อมปัดป้องลำแสงพลังวิญญาณที่โจมตีไม่หยุด ไม่สามารถเข้าไปช่วยหนิงจื้อได้เลย

เฉินผิงแลกหมัดกับหนิงจื้อไปแล้วร้อยครั้ง แม้จะรู้สึกเหมือนเพิ่งเริ่มต่อสู้ แต่การปะทะแต่ละครั้งก็ส่งคลื่นกระแทกที่กระเพื่อมผ่านอากาศ ทำให้ผู้ใช้วิชามารโดยรอบพากันหวาดหวั่น

หางตาของหนิงจื้อกระตุก หลังจากแลกหมัดกันหลายครั้ง พวกเขาก็ได้รับรู้ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของอีกฝ่าย

“เฉินผิง ฉันรู้ว่าแกเป็นอัจฉริยะตอนอยู่ที่โลกมนุษย์” หนิงจื้อพูดด้วยน้ำเสียงประหลาดใจเล็กน้อย “แต่ฉันไม่นึกว่าแกจะเก่งกาจขนาดนี้ในอาณาจักรนิรันดร์ แม้จะเป็นเพียงผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ด แกก็ยังสู้กับฉันที่มีพลังขั้นมหายานระดับสองได้อย่างสูสี แต่ไม่ว่าแกจะแข็งแกร่งแค่ไหน วันนี้ฉันก็จะฆ่าแกให้ได้ ฉันจะไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไป”

ตูม!

แต่ทุกครั้งที่สัตว์อสูรถูกฉีกเป็นชิ้นๆ มันก็จะแยกร่างอีกครั้ง จนเกิดเป็นสัตว์อสูรจำนวนมาก

ไม่นานมังกรไฟก็ถูกล้อมรอบ พลังของมันลดลงเมื่อถูกกลุ้มรุม

คิ้วของเฉินผิงขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นอย่างนั้น เขาไม่รู้ว่าหนิงจื้อใช้อุบายแบบไหน หากยังเป็นแบบนี้ต่อไป ภายในอาคมจะท่วมท้นไปด้วยสัตว์อสูรที่เกิดจากปราณความมืด

“จ้าวมาร นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมสัตว์อสูรที่เกิดจากรัศมีมารถึงได้แบ่งตัวเรื่อยๆ?” เฉินผิงถามจ้าวมารสีชาดด้วยความสับสน

“เจ้าไม่สังเกตหรือว่าหนิงจื้อถือหม้อใบนั้นอยู่” จ้าวมารสีชาดตอบ “หม้อใบนั้นปล่อยรัศมีมารออกมาตลอดเวลา มันเป็นของวิเศษที่เอาไว้ดูดพลัง พลังที่เจ้าปลดปล่อยออกมาถูกหม้อดูดเข้าไปเพื่อเก็บไว้ใช้ในภายหลัง ตอนนี้มันปลดปล่อยพลังนั้นออกมาแล้ว มันเติมพลังให้สัตว์อสูรเหล่านี้สามารถแบ่งตัวได้เรื่อยๆ เจ้าต้องทำลายหม้อหรือไม่ก็แย่งมันมาจากเขา”

ในขณะนั้นเอง ในที่สุดเฉินผิงก็เห็นว่าหนิงจื้อกำลังถือหม้อใบเล็กไว้ในมือ รัศมีมารแผ่กระจายออกมาจากรูตรงกลางหม้ออย่างต่อเนื่อง