หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4380

ขณะที่เฉินผิงกำลังคุยกับจ้าวมารสีชาด จู่ๆ เขาก็รู้สึกขนลุกเกรียว

เมื่อหันไปมองก็พบว่าซิงยี่อยู่ข้างหลัง เขาเงื้อดาบเล่มยาวเตรียมฟัน เคลื่อนไหวเงียบกริบราวกับเงา

“ไปลงนรกซะ!” ซิงยี่คำราม ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ

เพราะเฉินผิงทำให้แขนข้างหนึ่งของซิงยี่ขาดก่อนหน้านี้ ยิ่งทำให้เขาต้องการแก้แค้น

รัศมีอันดุร้ายที่แผ่ออกมาจากดาบของซิงยี่เตรียมผ่าเฉินผิงออกเป็นสองส่วน

แม้หนิงจื้อจะบอกว่าเฉินผิงเป็นเป้าหมายของตัวเอง แต่ซิงยี่ก็ไม่อาจระงับความเคียดแค้นของเขาได้ เขาเห็นว่าเฉินผิงเสียสมาธิไปชั่วขณะ จึงคว้าโอกาสนี้ลอบโจมตีจากด้านหลัง

เมื่อเฉินผิงสัมผัสได้ว่าถูกลอบโจมตี เขาก็ตอบสนองด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน เขาไม่หันหลังกลับหรือหลบหลีก

ขณะที่ดาบยาวของซิงยี่ปะทะกับตัวเฉินผิง แสงสีทองก็พุ่งออกมา ร่างเกราะทองคำอันแข็งแกร่งสามารถป้องกันการโจมตีได้ อย่างไรก็ตาม แรงปะทะดทำให้ร่างเกราะทองคำแตกเป็นเสี่ยงๆ เนื่องจากมีแตกร้าวก่อนหน้านี้อยู่แล้ว

ดวงตาของซิงยี่เป็นประกายเมื่อเห็นว่าเฉินผิงไร้เกราะป้องกัน เขาฟันอีกครั้งไปที่ไหล่ของเฉินผิง แต่กลับพบว่าดาบของเขาหยุดชะงักและไม่ทิ้งรอยแผลใดๆ

รอยยิ้มแห่งชัยชนะบนใบหน้าของซิงยี่แข็งค้าง ขณะเขามองร่างกายเฉินผิงที่ปราศจากบาดแผล

เมื่อตระหนักว่าเฉินผิงใช้เพียงความแข็งแกร่งทางกายภาพรับการโจมตีของเขาได้ ซิงยี่ก็ตกตะลึง

“โง่เง่าไร้ฝีมือ” เฉินผิงเยาะเย้ยและหันไปเผชิญหน้ากับเขา “ต่อให้ไม่มีเกราะ คุณก็แตะต้องผมไม่ได้หรอก”

เมื่อเห็นอย่างนั้น หนิงจื้อก็ตะโกนว่า “ถอยออกมา! ร่างกายของเฉินผิงคงกระพัน ไม่มีทางที่แกจะทำอันตรายเขาได้!”

แม้เฉินผิงจะยืนนิ่ง ซิงยี่ก็รู้ว่าเขาคงไม่กล้าโจมตีเฉินผิงอีก ล้อกันเล่นใช่ไหม? ฉันไม่เคยเห็นใครที่เก่งกาจขนาดนี้มาก่อน!