ตอนที่ซุนซือเหมี่ยวเห็นเม็ดยาที่อยู่ในมือของไป๋จ่านถัง เขาถึงกับเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ “นี่ นี่มัน…”
“นี่คือต้าหวนตัน มีสรรพคุณดีกว่าเสี่ยวหวนตัน ช่วยในการเพิ่มกำลังภายในและเพิ่มพลังสำหรับผู้ฝึกยุทธ์ แล้วยังช่วยในการรักษาอาการบาดเจ็บภายในอีกด้วย”
ไป๋จ่านถังกับซุนซือเหมี่ยวอ้าปากค้างฟังเฉินผิงบรรยาสรรพคุณของยา เฉินผิงคิดค้นยาต้าหวนตันขึ้นมาเพื่อชื่อเฟิ่งกับหลินเทียนหู่แต่เขาเก็บไว้กับตัวเองหนึ่งเม็ด
“คุณเป็นคนคิดค้นยานี้ขึ้นมาหรือ?” ไป๋จ่านถังถามเขา
“ถ้าคุณไม่เชื่อผม เราก็คงไม่มีอะไรที่ต้องคุยกัน” เขาโบกมือเบาๆ ยาเม็ดสีเขียวก็ปลิวกลับมายังฝ่ามือของเขา
“เฉินผิง ตระกูลไป๋ยินดีจ่ายเงินให้คุณสิบพันล้านเหรียญสำหรับเทียบยา พร้อมคำมั่นสัญญาที่จะช่วยคุณจัดการเรื่องเจี่ยงเจิ้งเต๋อกับหุบเขาซีหนานส๋วนเยว่ คุณคิดว่าข้อเสนอนี้เป็นอย่างไรบ้าง?” ไป๋จ่านถังยื่นข้อเสนอให้เขาด้วยความจริงใจ
“ผมบอกคุณแล้วว่าผมจะจัดการกับปัญหาของผมด้วยตัวเอง ผมยังต้องการแลกเทียบยากับยาครึ่งหนึ่ง” เฉินผิงตอบพร้อมกับส่ายหัวปฏิเสธ
ไป๋จ่านถังคิ้วขมวดเพราะถูกปฏิเสธ เขาตัดสินใจเรื่องแลกเปลี่ยนยาครึ่งหนึ่งของตำหนักยาไม่ได้ ตระกูลไป๋ใช้ความพยายามอย่างมากในการจัดหายาเพื่อส่งเข้ามายังตำหนักยา แหล่งจัดหายาสมุนไพรนั้นมีจำกัด เขาไม่อยากเสียยาไปกว่าครึ่งในพริบตาให้กับเฉินผิง
เฉินผิงเห็นไป๋จ่านถังลังเลและไม่เอ่ยตอบอะไร จึงหมุนตัวเตรียมจะจากไป เขาเดินไปได้เพียงสองก้าวก็มีกลุ่มคนพุ่งเข้ามาจากทางเข้าห้อมล้อมเขาไว้
เฉินผิงคิดว่าคนกลุ่มนี้คงจะซุ่มรอเขาอยู่ตั้งแต่แรก ถ้าข้อตกลงระหว่างเขากับไป๋จ่านถังสำเร็จด้วยดีคนกลุ่มนี้ก็คงจะไม่พุ่งเข้ามา
ดวงตาของเฉินผิงแข็งกร้าวยามที่หันไปมองไป๋จ่านถัง “นี่หมายความว่าอย่างไร?”
“คุณควรจะฉลาดตัดสินใจทำในสิ่งที่ถูกต้อง ไม่เคยมีใครปฏิเสธตำหนักยามาก่อน คุณจะออกไปจากที่นี่ได้ก็ต่อเมื่อคุณส่งเทียบยานั่นให้กับเรา” ซุนซือเหมี่ยวเอ่ยตอบแทนไป๋จ่านถังเสียงเย็น
“ถ้าอย่างนั้นพวกคุณก็วางแผนที่จะปล้นผมกลางวันแสกๆ สินะ?” เฉินผิงกล่าวพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...