หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4382

อย่างไรก็ตาม ผู้ใช้วิชามารเหล่านั้นไม่โชคดีนัก พวกเขาแต่ละคนส่งเสียงร้องด้วยความหวาดกลัวขณะถูกดูดเข้าไปในรอยแยกมิติ ไม่ชัดเจนว่าพวกเขาถูกฆ่าทันทีหรือถูกส่งไปยังมิติอื่น ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ไม่มีทางที่พวกเขาจะได้กลับมาอีกแล้ว

เฉินผิงและหนิงจื้อหลบรอยแยกสุดชีวิต และรอยแยกมิติก็เริ่มเล็กลงเรื่อยๆ

สุดท้ายรอยแยกมิติก็หายไปหมด ทำให้วงแหวนอาคมพิชิตมารหยุดทำงานเมื่อทรัพยากรของมันหมดแล้ว

หนิงจื้อกัดฟันกรอดเสียงดัง สายตาของเขาจ้องเฉินผิงเขม็ง จากนั้นเขาก็ก้าวเท้าเข้าหาเฉินผิงอย่างรวดเร็ว

ในขณะที่พุ่งเข้าหาเฉินผิง หนิงจื้อก็ปลดปล่อยปราณความมืดที่บดบังทั่วท้องฟ้า

เมื่อเห็นเช่นนั้น เฉินผิงก็ปลดปล่อยปราณอัคคีออกมา จากนั้นก็ปะทะกับปราณความมืดของหนิงจื้อ

เฉินผิงไม่หลบ เขาตั้งใจที่ปะทะตรงๆ กับหนิงจื้อ!

เมื่อไม่มีผู้ใช้วิชามารคนอื่นกวนใจ เฉินผิงก็ไม่หวาดกลัวหนิงจื้อแต่อย่างใด

ยิ่งไปกว่านั้น เขายังมีไม้ตายอีกมากที่ยังไม่ได้งัดออกมาใช้

ธนูศักดิ์สิทธิ์ แส้ปราบมาร และแม้แต่กายาธรรมะเจินหัวของเขา ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นไม้ตายของเฉินผิง

โดยเฉพาะแส้ปราบมารที่เอาไว้รับมือผู้ใช้วิชามารอย่างหนิงจื้อโดยเฉพาะ

หากเฉินผิงนำกิเลนเพลิงและอสูรกลืนสวรรค์ออกมาได้ สัตว์อสูรทั้งสองมากพอที่จะทำให้หนิงจื้อต้องปราชัย

นอกจากนี้ เฉินผิงยังมีคัมภีร์ลับของสำนักหมื่นดาบที่ยังไม่ได้ใช้ ซึ่งอาจถือได้ว่าเป็นอาวุธอีกชิ้นหนึ่ง

ไม้ตายสุดท้ายของเฉินผิงไม่ใช่ใครอื่นนอกจากจ้าวมารสีชาด หากคับขันจริงๆ จนเฉินผิงไม่เหลืออะไรแล้ว เขาสามารถปล่อยให้จ้าวมารสีชาดควบคุมร่างกายของเขาได้!

ถึงตอนนั้นหนิงจื้อก็คงเหลือแต่ซาก

ด้วยกลยุทธ์มากมายที่เขามี เฉินผิงจึงมั่นใจอย่างมาก

ขณะที่เฉินผิงปลดปล่อยการโจมตีด้วยไฟหลายระลอก เขาก็พุ่งเข้าหาหนิงจื้อเช่นกัน

เมื่อเห็นเช่นนั้น หนิงจื้อก็หัวเราะอย่างเย็นชา “แกอยากสู้ระยะประชิดกับฉันสินะ ขอดูหน่อยว่าร่างกายของแกแข็งแกร่งสักแค่ไหน!”

หนิงจื้อรู้ว่าเฉินผิงเสริมความแข็งแกร่งทางกายภาพมาแล้ว ทำให้เขาแข็งแกร่งอย่างน่าเหลือเชื่อ แต่หนิงจื้อก็ไม่กลัว เพราะถึงอย่างไรระดับบำเพ็ญเพียรของทั้งสองก็ยังห่างกันอยู่มาก เขาต้องการเผชิญหน้ากับเฉินผิงแบบตัวต่อตัวและดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ตูม!

ทันใดนั้น หนิงจื้อและเฉินผิงก็ปะทะกัน

เพียงปะทะกันชั่วพริบตาก็ดังสะเทือนไปทั้งโลก

ตูมตูมตูม...

บ้าเอ้ยหมัดของเจ้าหมอนี่หนักไม่เบา...

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงก็รู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเวลาผ่านไป จิตวิญญาณนักสู้ของเขาพุ่งพล่าน

หนิงจื้อเริ่มสั่นคลอน รู้สึกว่าแขนของเขาเริ่มล้า

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเฉินผิงถึงยังแข็งแกร่งได้ขนาดนี้ ทั้งๆ ที่สู้ด้วยพลังกายเพียงอย่างเดียว

หนิงจื้อไม่รู้ว่าหมัดเซิ่งกวงของเฉินผิงเป็นวิชาเซียน ยิ่งผู้ใช้อาศัยพลังกายมากเท่าไหร่ หมัดเซิ่งกวงก็ยิ่งทรงพลังมากขึ้นเท่านั้น

เปรี้ยง!

หมัดของพวกเขาปะทะกันอีกครั้ง ทันใดนั้นก็มีเสียงดังออกมาจากหมัดของหนิงจื้อ กระดูกในมือของเขาแตกเป็นเสี่ยงๆ ทำให้เลือดจำนวนมากพุ่งออกมา

ถึงกระนั้น เฉินผิงยังไม่มีบาดแผล ไม่มีทีท่าว่าเขาจะบาดเจ็บ

“ร่างกายของแกแข็งแกร่งเกินไปแล้ว...”

หนิงจื้อถอยหนีด้วยความรู้สึกไร้เรี่ยวแรง จ้องมองหมัดที่กำแน่นของตัวเองด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น

ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ฉันคงไม่สู้กับเฉินผิงในระยะประชิดหรอก!

หลังจากได้แผลที่มือแบบนี้พลังต่อสู้ของฉันคงลดลงแน่ๆ!